Πριν από λίγες εβδομάδες, ο Αυστραλός Τσέστερ Οσμπορν, τέταρτης γενιάς οινοποιός, έκανε πραγματικότητα ένα όνειρο ετών: ένα ολοκαίνουργο πενταώροφο κτίριο μέσα στον αμπελώνα του, που διαθέτει κελάρι, αίθουσα δοκιμών και εστιατόριο. Το όνομά του είναι Cube, δηλαδή κύβος, και όχι τυχαία. Τα σχέδια βασίστηκαν στον διάσημο κύβο του Ρούμπικ, με τον οποίο ο Οσμπορν έχει πάθος από παιδί.
Ο ίδιος δικαιολόγησε την απόφασή του ως εξής: «Η επιτυχία ενός οινοποιείου δεν εξαρτάται πια μόνο από την ποιότητα των κρασιών του. Υπάρχει κι αυτό που εγώ αποκαλώ “the wow factor” – το στοιχείο του εντυπωσιασμού». Πράγματι, το οινοποιείο του αποδεικνύει πόσο εντυπωσιακό είναι το αποτέλεσμα κάθε φορά που το κρασί συναντά το σύγχρονο ντιζάιν. Και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα.
Περισσότερο από χίλια χρόνια ασχολείται με το κρασί η οικογένεια Φρεσκομπάλντι, στην Τοσκάνη. Καλή και άγια η παράδοση, αλλά στην εποχή μας μετράει και το… περιτύλιγμα. Το Tenuta dell’Ammiraglia, λοιπόν, το καινούργιο οινοποιείο της, με την οροφή του να υψώνεται αυθάδικα από τη μία πλευρά του, είναι σχεδιασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Πιέρο Σαρτόγκο. Στην Ιταλία, στο Πιεμόντε, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αμπελουργικές ζώνες στον κόσμο, βρίσκεται και το οινοποιείο Ceretto. Από μακριά μοιάζει με διαστημόπλοιο που έχει προσγειωθεί ανάμεσα στα αμπέλια!
«Διαστημικής» αισθητικής είναι και το κτίριο της εταιρείας Fournier, στη Μεντόζα της Αργεντινής, στους πρόποδες των Ανδεων. Εξοπλισμένο με όλα τα σύγχρονα μέσα, παράγει 1,2 εκατ. λίτρα οίνου ετησίως, ενώ στο τεράστιο κελάρι του, σε 2.800 δρύινα βαρέλια, ωριμάζουν τα εξαιρετικά κρασιά του, κυρίως από Malbec, την προικισμένη ερυθρή ποικιλία-σημαία της χώρας. Στη Ριόχα της Ισπανίας, ο επισκέπτης των εγκαταστάσεων της οινοποιίας Ysios θα ξαφνιαστεί με το αρχιτεκτόνημα του διάσημου Ισπανού Σαντιάγο Καλατράβα, κόστους 6 εκατ. ευρώ: με την πρόσοψή του στο χρώμα του… τυριού τσένταρ και με την κυματιστή στέγη, που από μακριά μοιάζει με οφθαλμαπάτη – σαν εικόνα με πίξελ.
Πολυτελές ξενοδοχείο
Ενα σταρ της αρχιτεκτονικής, τον Φρανκ Γκέρι, επιστράτευσαν οι ιδιοκτήτες του Marques De Riscal, επίσης στη Ριόχα, για να φέρει στο σήμερα το οινοποιείο τους, χτισμένο το 1860, «φυτεύοντας» δίπλα του ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Κι εκείνος σχεδίασε ένα εντελώς φουτουριστικό πολυμορφικό κτίριο (με ξενώνα 43 δωματίων, εστιατόριο και spa), με οροφή από τιτάνιο και ανοξείδωτο ατσάλι, σε τεράστιες λωρίδες μπλεγμένες με τρόπο που θυμίζουν αμπαλάζ δώρου. Η αρχιτεκτονική επανάσταση που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες στην Ισπανία δεν μπορούσε να μην επηρεάσει και το κρασί…
Και αν οι Καλατράβα και Γκέρι σχεδίασαν με βασικό, ίσως, στόχο τον εντυπωσιασμό, ο οινοποιός Κρίστοφ Ντορνιέ, ένας από τους πιο γνωστούς στη Νότιο Αφρική, ήθελε με το δικό του οινοποιείο να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Να εναρμονίζεται πλήρως στο περιβάλλον του, να είναι ένα μοντέρνο πλην όμως χαμηλό και κάθε άλλο παρά «ξιπασμένο» κτίριο στο χρώμα των βουνών που το περικυκλώνουν.
Δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο, μια και έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 2008, όμως τα παιδιά του φρόντισαν η ανέγερσή του να γίνει βάσει των δικών του σχεδίων. Ο Ντορνιέ, βλέπετε, είχε τη δική του φιλοσοφία περί της αρχιτεκτονικής: «Η σπουδαία αρχιτεκτονική είναι τέχνη. Η φτωχή αρχιτεκτονική είναι μια συμβατική ασημαντότητα από πέτρα και μπετόν»…