Οι παλιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς τη μόνιμη επωδό «δεν θα μας εκνευρίσουν», με την οποία τελείωνε συχνά τα σχόλιά του στις ειδήσεις της ΕΡΤ ο δημοσιογράφος Γεώργιος Δρόσος, προσπαθώντας να καθησυχάσει τους φόβους και τις αγωνίες των Ελλήνων πολιτών τις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης, καθώς τα τουρκικά μαχητικά πετούσαν σε όλο το Αιγαίο, φτάνοντας μέχρι το Σούνιο. Τότε που Ελλάδα και Τουρκία είχαν φτάσει στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης εξαιτίας των εγκληματικών ενεργειών των πανάθλιων και ανίκανων χουντικών που οδήγησαν στην κατάληψη της μισής Κύπρου.
Αυτό το… ηρωικό «δεν θα μας εκνευρίσουν» ταιριάζει σε ένα βαθμό και σαν επωδός στην απρόσμενη (κακώς) τροπή που πήρε η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα και τη Θράκη. Σε σημείο που πολλοί να αναρωτιούνται ή να θεωρούν ότι, πρώτον και κύριον, ήταν λάθος της ελληνικής κυβέρνησης να τον προσκαλέσει, δεύτερον, ότι έπρεπε να είχε προετοιμαστεί καλύτερα για να τον αντιμετωπίσει. Γνωρίζοντας ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά απρόβλεπτο νταή της περιοχής που περιφέρεται με λυμένο το ζωνάρι, ο οποίος έχει πλέον προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας του με τις αποκαλύψεις περί σκανδάλων που αφορούν ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός του και με την οικονομία να χειροτερεύει. Ακόμη περισσότερο, αφού δεν έκρυψε καθόλου τις προθέσεις και τους στόχους του στη συνέντευξη προς τον Αλέξη Παπαχελά.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί εύκολα να κατηγορηθεί γιατί προσπάθησε να βελτιώσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία και με το προσφυγικό ανοικτό, απευθύνοντας πρόσκληση προς τον πρόεδρο της Τουρκίας. Ακόμη και αν η σκέψη της πρωτοβουλίας ξεκίνησε από επιθυμία ενίσχυσης του προφίλ του Αλ. Τσίπρα στο εσωτερικό. Σχεδόν πάντα η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής συνδέεται και με την εσωτερική πολιτική μιας κυβέρνησης. Η κυβέρνηση όμως όφειλε να σταθμίσει και να προβλέψει τις επιδιώξεις της άλλης πλευράς και αν δεν το είχε κάνει εξαρχής, θα έπρεπε να τις αντιληφθεί από τη συνέντευξη προς τον Αλ. Παπαχελά και να σχεδιάσει τη δική της αντίδραση. Οχι να αποσύρει την πρόσκληση, γιατί ήταν πολύ αργά πια, αλλά να οργανωθεί καλύτερα και πιο σοβαρά η ίδια.
Υπάρχει και η εκδοχή ότι η Αθήνα ήθελε τη δημόσια αντιπαράθεση με τον Τούρκο ηγέτη, είτε για να τον «ξεμπροστιάσει» διεθνώς, ώστε να υπάρχουν οι αποδείξεις των στόχων του, είτε για να «πουλήσει» στην ελληνική κοινή γνώμη τη «σθεναρή» αντίστασή της. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση παραμένει ερώτημα αν ανατέθηκε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο ρόλος που έπαιξε ή εκείνος αυτοσχεδίασε με δική του πρωτοβουλία. Γιατί αν ήταν όλα σχεδιασμένα, πολύ κακώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάθισε στον ίδιο καναπέ με τον προσκεκλημένο του, αφού το «physique» του δεν βοηθάει, όπως δυστυχώς φάνηκε στις φωτογραφίες. Αν πάλι το στήσιμο και όσα είπε ήταν με δική του πρωτοβουλία, επρόκειτο για ατυχέστατη παράσταση που βοήθησε τον Ερντογάν να δημιουργήσει κλίμα και προβλήματα, εμφανιζόμενος ως «σουλτάνος» σε μακρινή επαρχία.
Επί της ουσίας, είναι δύσκολο να εκτιμηθούν τώρα οι πραγματικές επιπτώσεις της επίσκεψης Ερντογάν. Εκείνο όμως που μένει ως συμπέρασμα είναι ότι η Αγκυρα θέλει να δημιουργήσει νέο καθεστώς στη Θράκη. Από την άσκηση επιρροής του προξενείου στην Κομοτηνή στους Ελληνες μουσουλμάνους, πέρασε στις συνεχείς περιοδείες επισήμων και μη στην περιοχή και τώρα θέλει έλεγχο με δικό της αρχιμουφτή. Με αβάσιμα επιχειρήματα και ψεύτικους ισχυρισμούς, αλλά είναι φανερό ότι τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο τις επεκτείνει πλέον ανοικτά και εκεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, έστω και αν δεν εκνευριζόμαστε…