«Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος» λέγαμε, με την εφηβική μας αθωότητα, χωρίς να κατανοούμε πόσο τραγική είναι μια τέτοια κατάσταση. Οσα συμβαίνουν όμως, σήμερα, με τις τράπεζες, λίγο διαφέρουν από τον υπονοούμενο παραλογισμό. Είναι γνωστό ότι δάνεια δίνονται δύσκολα. Οι τράπεζες, λόγω των τεράστιων προβληματικών δανείων που τους φόρτωσαν (κυρίως) οι πολιτικοί, έχουν περιορισμένη ρευστότητα. Ομως, όσες επιχειρήσεις εξυπηρετούν τον δανεισμό τους, εξυπηρετούνται από τις τράπεζες. Ισως όχι ιδιαιτέρως φθηνά, αφού το κόστος ξεπερνά το 4-5%, αλλά δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάκαμψη της υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας. Εξάλλου, αυτό συμβαίνει με τις μεσαίου μεγέθους μονάδες. Οι μεγάλες και καλές βρίσκουν ευκολότερα χρήματα στις αγορές κεφαλαίου, συνήθως με ομολογιακά δάνεια ή με εξωτερικό δανεισμό, συχνά επειδή μετακίνησαν τη νομική έδρα τους σε άλλο κράτος.
Για να βρουν περισσότερα χρήματα οι τράπεζες και να βοηθήσουν τις μικρότερες επιχειρήσεις, πρέπει να προχωρήσουν τους πλειστηριασμούς. Είναι, όμως, προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξεπεράσει το συγκεκριμένο εμπόδιο. Ακόμη όμως κι αν προχωρήσουν οι διαδικασίες, κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να σκεφτεί τη στιγμή που ο δικαστικός κλητήρας, μαζί με την αστυνομία, θα χρειαστεί να παραδώσει την εκπλειστηριασμένη περιουσία στον νέο ιδιοκτήτη της. Στο μεταξύ, οι τράπεζες τρώγουν από τα έτοιμα. Υποχρεώθηκαν, όλ’ αυτά τα χρόνια να παίρνουν από τα έσοδά τους, να καταργούν όποια κέρδη είχαν, προκειμένου να σωρεύουν προβλέψεις για να καλύψουν την απειλή να «σκάσει» το δάνειο που καθυστερεί. Τις προβλέψεις αυτές, που ξεπερνούν το κολοσσιαίο ποσό των 50 δισ. ευρώ (ποσό που λείπει από την οικονομία και τους μετόχους), χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες για να ρυθμίσουν τα δάνεια όσων, κυρίως επιχειρηματιών, συμφωνούν να πληρώσουν κατιτίς, αλλά μόνον για ένα μέρος του παλαιού δανεισμού. Με τη μέθοδο αυτή, μέχρι στιγμής, οι τράπεζες εμφανίζονται να είναι «εντάξει» με τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στο ελεγκτικό όργανο της ΕΚΤ.
Υπάρχει, όμως, ένα σοβαρό θέμα τάξης και ηθικής. Είναι σωστό να εξαφανίζονται τα κέρδη των τραπεζών, που δεν φθάνουν στους μετόχους τους, που είμαστε εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες και κάποιοι «ξεμωραμένοι» ξένοι επενδυτές, για να ελαφρύνονται οι υποχρεώσεις των παλαιών ιδιοκτητών και, συχνά, ζάπλουτων επιχειρηματιών; Θα μου πείτε ότι «το χρήμα κυλά προς το χρήμα», αλλά θα σας πω ότι ακόμη και η πιο ακραία καπιταλιστική πρακτική δεν μπορεί να εξυπηρετεί τους ίδιους πλούσιους επιχειρηματίες που αγνόησαν τις υποχρεώσεις τους και οι οποίοι διατηρούν, κατά τα άλλα, ανέγγιχτη την υπόλοιπη, συχνά μεγάλη, περιουσία τους.