Αποψη: Η ήττα μιας πόλης, ο ζυγός των πολιτών

Αποψη: Η ήττα μιας πόλης, ο ζυγός των πολιτών

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην Αθήνα, ο πολίτης που πιστεύει στη δημοκρατία, ο πολίτης που είναι συνεπής, ο πολίτης που έχει κοινωνικές αρχές, ο πολίτης που θέλει την πόλη του να προοδεύει, είναι ένας πολίτης σε ζυγό. Δεν ξέρει ποιoς είναι ο δυνάστης του, δεν ξέρει την ταυτότητα όσων μειοψηφιών ή όχι καταστρέφουν την καθημερινότητά του. Παλεύει με αόρατους, ανώνυμους και θρασύδειλους εχθρούς, και το μόνο που γνωρίζει είναι ότι δεν μπορεί από κανέναν και από πουθενά να ζητήσει βοήθεια. Από τη στιγμή που ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής στην ίδια του την πόλη, απροστάτευτος και εντέλει ανεπιθύμητος, η ίδια η πόλη είναι μία πόλη που έχει ηττηθεί. Και η ίδια η πολιτεία είναι μια πολιτεία ανήμπορη και ανεπαρκής απέναντι στη βασική αποστολή της, στην εξασφάλιση δηλαδή του δημοκρατικού δικαιώματος των πολιτών στα στοιχειώδη.

Το «πρόβλημα της Αθήνας» είναι ταυτόχρονα απλό και πολυπαραγοντικό. Είναι απλό γιατί μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να περιοριστεί στην αδυναμία εφαρμογής του νόμου και της τάξης. Και είναι πολυπαραγοντικό γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο η ad hoc εφαρμογή του νόμου, αλλά η διάχυση των επιπτώσεων της χρόνιας ανομίας και της ανοχής απέναντι στην εγκληματική παραβατικότητα, γεγονός που έχει απλώσει ένα βραδυφλεγές ίζημα κάτω από την επιφάνεια ολόκληρης της πόλης.

Το «πρόβλημα της Αθήνας», μοναδικό στον δυτικό κόσμο, καθώς δεν περιορίζεται σε μία περιοχή, ούτε είναι ενδημικό, αλλά αντιθέτως είναι ανθεκτικό με τάση διάχυσης, έχει απευθείας καταγωγή στο περίβλημα της ρομαντικής επαναστατικής άρνησης με το οποίο έχει ενδυθεί η πνευματική φτώχεια της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα σύνθετο και ιστορικά καταγεγραμμένο σε πολλές κοινωνίες με διάφορες μορφές, ήδη από τον 19ο αιώνα, αλλά η περίπτωση του «προβλήματος της Αθήνας» έχει ένα επιπλέον χαρακτηριστικό. Οι κρατικές δομές παραχωρούν σε εγκληματικές μειοψηφίες το δικαίωμα να καταστρέφουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία και να θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των πολιτών. Και αυτό, πάλι, είναι μία εύκολη ανάγνωση, καθώς υποτιμάται η επίπτωση αυτής της πρακτικής σε ζητήματα κοινωνικής συνοχής και ψυχικής σύνδεσης μέσα στην ίδια την πόλη.

Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, η επαγγελματική δραστηριότητα και η οικογενειακή περιουσία των οποίων συντηρεί επί της ουσίας το φαύλο κράτος. Αυτοί οι πολίτες περιμένουν να λειτουργήσει στοιχειωδώς αυτό το προβληματικό κράτος. Οι κρατικές δομές είναι παρούσες εκεί που θα αρκούσε μια ευέλικτη και μόνο παρουσία τους, ενώ είναι απούσες εκεί που επιβάλλεται η πλήρης ανάπτυξη των μηχανισμών τους. Ενδιάμεσα, ο πολίτης εγκαταλείπεται χωρίς προστασία, συνεπώς περιορίζεται σε ασταθές περιβάλλον διαρκούς ύβρεως. Οταν η ύβρις ενσωματωθεί στην καθημερινότητα της πόλης, όταν η ύβρις γίνει τρόπος ανάγνωσης της πόλης, τότε υπάρχει τροφοδότηση των άκρων και ο κίνδυνος ανάφλεξης είναι διαρκής.

Το «πρόβλημα της Αθήνας» είναι πολιτικό. Αλλά η γιγάντωσή του το κατέστησε πρόβλημα με πολλαπλές εστίες. Ο πολίτης που παρακολουθεί, τα τελευταία χρόνια, το ξήλωμα της ζωής του, υπομένει την άλωση της πόλης σε μια καθημερινότητα χωρίς κανένα πρότυπο για το αύριο. Η πόλη έχει ηττηθεί αλλά η ήττα δεν μπορεί να είναι αποδεκτή συνθήκη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή