Η συνοδός που με οδήγησε στο ξενοδοχείο, επειδή έβρεχε, αναγκάστηκε να καταπατήσει για μερικά μέτρα τον πεζόδρομο προκειμένου να μεταφέρω τη βαλίτσα μου. Δεν είχαμε προλάβει να μπούμε και στην πόρτα εμφανίστηκαν δύο αστυνομικοί, ένας άντρας και μια γυναίκα, για να τον ρωτήσουν αν το αυτοκίνητο είναι δικό του. Εξήγησε ότι το έβαλε εκεί για να συνοδεύσει τον «κύριο», εμένα δηλαδή, και πως θα το πάρει αμέσως. «Oταν λέμε αμέσως εννοούμε αμέσως» απάντησε ξερά ο αστυνομικός και έφυγε, ενώ ο συνοδός μου έτρεχε για να μετακινήσει το παρανόμως σταθμευμένο αυτοκίνητό του. Η σκηνή διαδραματίσθηκε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στην πόλη Ρανς (Reims) της Ανατολικής Γαλλίας, γνωστής για τις σαμπάνιες της και τον καθεδρικό ναό όπου στέφονταν οι βασιλείς. Σκέφτηκα την αντίστοιχη σκηνή εις την καθ’ ημάς Ανατολή. Αν, λέω αν, τύχαινε να περάσει αστυνομικός και αν δεν βαριόταν να αναζητήσει τον ιδιοκτήτη τού παρανόμως σταθμευμένου αυτοκινήτου, θα ακολουθούσε η συνήθης διαπραγμάτευση. «Καλά δυο μέτρα μπήκα μόνον, σε δυο λεπτά, άντε το πολύ δέκα, ένα τέταρτο στη χειρότερη, θα το πάρω». Η διαπραγμάτευση θα κατέληγε σε συμβιβασμό: «Καλά, αλλά μην το αφήσεις εκεί όλη νύχτα». Θα μου πείτε στη Γαλλία ένα αυτοκίνητο μπορεί να είναι παγιδευμένο με εκρηκτικά, ενώ στη φιλειρηνική και ασφαλή χώρα μας δεν έχουμε τέτοια. Eχουμε όμως πεζόδρομους για τροχοφόρα.
Σάββατο πρωί επρόκειτο να μιλήσω στο λύκειο Ζαν Ζωρές. Η σιδερόπορτα της εισόδου κλειστή. Επιτρέπεται η είσοδος μόνον μετά τον έλεγχο του σεκιούριτι στην υποδοχή. «Αν μπουν δύο οπλισμένοι εδώ μέσα, μπορεί να γίνει σφαγή», μου είπε ο καθηγητής. Φαντάζομαι τα κουρελόπανα στα δικά μας κάγκελα, με τα συνθήματα «Οχι στη νέα καταστολή», «Το σχολείο δεν είναι φυλακή». Ενδεχομένως και κάποια κατάληψη από κάποιον μέλλοντα πρωθυπουργό και νέα μολότοφ στα Εξάρχεια. Ισως και δήλωση του υπουργού Παιδείας ότι η ειρήνη δεν εξασφαλίζεται με κάγκελα αλλά με διάλογο.
Για να πάμε στο αυτοκίνητο, έπρεπε να περάσουμε από τη Χριστουγεννιάτικη Αγορά, η διεθνής της κακογουστιάς μπροστά στην υπέροχη πρόσοψη του καθεδρικού ναού. Για να μπεις μέσα περνούσες από σωματικό έλεγχο. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν στην ουρά. Φαντάζομαι και πάλι τον «Ρουβίκωνα» να απαιτεί την άμεση απελευθέρωση των ταράνδων του Αη Βασίλη.
Αισθάνονται ανασφαλείς οι Γάλλοι, θα μου πείτε. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι εμείς γιατί δεν αισθανόμαστε ανασφαλείς ύστερα από όσα μας συμβαίνουν καθημερινά.