Η ανεπιφύλακτα θετική απάντηση της τραγουδίστριας Νατάσας Μποφίλιου στην ερώτηση «είναι δικτατορία η Ευρωπαϊκή Ενωση;» (συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών») προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις.
Η δική μου ένσταση είναι η σπουδή των δημοσιογράφων να επιμένουμε να ρωτάμε καλλιτέχνες για σύνθετα πολιτικά ζητήματα. Οχι γιατί οι καλλιτέχνες «δεν ξέρουν απ’ αυτά», αλλά γιατί προσωπικές απόψεις προορισμένες για έναν κλειστό κύκλο φίλων διατυπώνονται τελικά ελαφρά τη καρδία σε μέσα μαζικής ενημέρωσης όπου ο βαθμός έκθεσης είναι φυσικά απείρως μεγαλύτερος.
Οταν, λοιπόν, λες στο φαινομενικά προστατευμένο πλαίσιο μιας συνέντευξης, «μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό», πρέπει να είσαι έτοιμος να αναμετρηθείς με το βάρος των όσων είπες ένα τυχαίο μεσημέρι που έχεις ίσως ήδη ξεχάσει.
Αλλά η Νατάσα Μποφίλιου είναι μια πολιτικοποιημένη ερμηνεύτρια, τα έχει βάλει ανοιχτά με τη Χρυσή Αυγή, έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι ψηφίζει ΚΚΕ γιατί όπως εξηγεί «το νιώθω ως τιμή για την οικογένειά μου και τους παππούδες μου που ήταν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και σκοτώθηκαν στην Αντίσταση».
Και νομίζω ότι εδώ βρίσκεται και η ουσία: μια νέα γυναίκα 34 χρόνων, μια σύγχρονη Ελληνίδα που συμμετέχει με το ταλέντο της στη μουσική βιομηχανία της χώρας, επιλέγει να ορίζει τον εαυτό της πολιτικά και κοινωνικά μέσα από το αίμα των προγόνων της, πιθανότατα και από το αβυσσαλέο μίσος που αργότερα χώρισε τον τόπο στα δύο (σ.σ. σε άλλη της συνέντευξη είχε μιλήσει για το άγος της εξορίας μελών της οικογένειάς της).
Δεν έχουν λοιπόν τόσο μεγάλη σημασία τα τραγούδια σου, η ζωή σου σήμερα. Σημασία έχει η πολιτική καταγωγή του παππού, η συναισθηματική κιβωτός των «ηττημένων», το αίμα που χύθηκε πριν από 70 χρόνια.
Αναλογικά, δεν έχει και μεγάλη σημασία αν ο Τσίπρας συνθηκολόγησε ή αν ψήφισε μνημόνια. Σημασία έχει που μετά την ορκωμοσία της πρώτης του κυβέρνησης έσπευσε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να αποτίσει φόρο τιμής.
Το αίμα είναι ακόμα εδώ, ένα απρόσμενο μάθημα από μια viral συνέντευξη.