Η βουλή των (σχεδόν) εφήβων

5' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας βρίσκεται στην εξουσία από τότε που ο σημερινός επικεφαλής του ήταν πέντε μηνών. Σήμερα είναι 31 ετών, έτοιμος να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση και να γίνει ο νεαρότερος αρχηγός κράτους στον κόσμο, ξεπερνώντας τον 34χρονο Βορειοκορεάτη Κιμ Γιονγκ Ουν· ο Σεμπάστιαν Κουρτς, λοιπόν, κέρδισε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων υποσχόμενος σκληρή στάση στο προσφυγικό και ελάφρυνση της φορολογίας, ενώ προέβη και σε ορισμένες άλλου τύπου ενέργειες, όπως ήταν η αλλαγή του παραδοσιακού μαύρου χρώματος του κόμματός του με ένα πιο μοντέρνο τιρκουάζ, που η αλήθεια είναι ότι ταιριάζει καλύτερα σε έναν άνθρωπο της ηλικίας του. 

Τον φωνάζουν «το τρομερό παιδί» της Αυστρίας – λογικό. Το περιοδικό «Time» τον συμπεριέλαβε στη λίστα των «Ηγετών της νέας γενιάς», δίπλα σε καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, αθλητές (παρών στη λίστα και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο) και λοιπών ιδιοτήτων νεαρούς και επιδραστικούς ανθρώπους. Όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν συνθέτουν το προφίλ ενός νέου τύπου πολιτικού: κάνει σερφ και αναρρίχηση, είναι ενεργός στα social media, συζεί με την κοπέλα του χωρίς όμως να είναι παντρεμένος, ενώ χρωστάει ακόμη μαθήματα για το πτυχίο του – ανεξάρτητα από τις πολιτικές του θέσεις, τα στοιχεία της προσωπικότητάς του ασφαλώς προσφέρουν μια οικειότητα στη νέα γενιά και συγκεκριμένα η Αυστρία έχει νεαρούς ψηφοφόρους: το 2007 έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που έριξε το ηλικιακό όριο ψήφου στα 16 χρόνια. 

Ο Κουρτς όμως, αν και με διαφορά ο νεότερος, δεν είναι ο μοναδικός νεαρός πολιτικός που έχει ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια σε αυτό το κύμα ανανέωσης που παρατηρείται στην ευρωπαϊκή (και σε ένα δεύτερο επίπεδο στην παγκόσμια) πολιτική σκηνή: ο Λίο Βαράντκαρ έγινε το καλοκαίρι, στα 38 του, ο νεότερος πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, την ίδια ηλικία που είχαν και οι Σαρλ Μισέλ, Γιούρι Ράτας και Βολοντίμιρ Γκρόισμαν όταν αναλάμβαναν τα πρωθυπουργικά τους καθήκοντα στο Βέλγιο, στην Εσθονία και στην Ουκρανία αντίστοιχα. Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στα 39 του χρόνια, ενώ ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Σαβιέ Μπετέλ ήταν 40 ετών όταν ορκίστηκε. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν 41. Στη Σερβία, η Άνα Μπρνάμπιτς ήταν 42 όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία προ λίγων μηνών, ενώ στην Πολωνία ο Άντρζεϊ Ντούντα, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα τις προηγούμενες ημέρες, κέρδισε την προεδρία όταν ήταν 43 ετών. Εκτός εξουσίας πια αλλά στην ίδια γενιά ανήκουν, μεταξύ άλλων, και ο Ιταλός Ματέο Ρέντσι και ο Βρετανός Ντέιβιντ Κάμερον, οι οποίοι ήταν 39 και 43 ετών όταν εξελέγησαν πρωθυπουργοί στις χώρες τους. 

Η βουλή των (σχεδόν) εφήβων-1Προ ημερών, καθ’ οδόν για την ορκωμοσία της στο κοινοβούλιο της Νέας Ζηλανδίας, η Τζασίντα Άρντερν φωτογραφίζεται με την ανιψιά του συντρόφου της, του δημοσιογράφου Κλαρκ Γκέιφορντ © Hagen Hopkins / Getty Images / Ideal Image

 

Παραδείγματα υπάρχουν και εκτός Ευρώπης, με χαρακτηριστικότερο αυτό του Καναδού Τζάστιν Τριντό και της Νεοζηλανδής Τζασίντα Άρντερν. Παρεμπιπτόντως, οι δυο τους δεν είναι ζευγάρι, παρά τη φημολογούμενη σύγχυση του Ντόναλντ Τραμπ όταν προ ημερών συνάντησε την 37χρονη πρωθυπουργό στο Βιετνάμ – η Άρντερν πάντως διέψευσε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος την μπέρδεψε με τη σύζυγο του Τριντό. Σε κάθε περίπτωση, με την εκλογή της τον προηγούμενο μήνα, η Άρντερν έγινε η νεότερη των συνολικά 13 γυναικών που ηγούνται σήμερα κάποιου κράτους και αξίζει να αναφέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη ούτε η δεύτερη αλλά η τρίτη γυναίκα πρωθυπουργός στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας, μιας χώρας που το 1893 έγινε η πρώτη που παραχώρησε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. 

Ομοιότητες και διαφορές

Πέραν της ηλικίας τους και μιας σχετικά μοντέρνας δημόσιας εικόνας, οι νεαροί ηγέτες δεν μοιράζονται τίποτε άλλο. Ο καθένας προέρχεται από

διαφορετικό πολιτικό χώρο και εκφράζουν συγκρουόμενες ιδεολογίες. Ο Κουρτς είναι συντηρητικός και έτοιμος να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το ακροδεξιό-εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων, ο Βαρντακάρ είναι φιλελεύθερος, ο Μακρόν κινείται κυρίως στον κεντρώο χώρο, η Άνα Μπρνάμπιτς ανελίχτηκε μέχρι την πρωθυπουργία ούσα πολιτικά ανεξάρτητη, η Άρντερν ηγείται του Εργατικού Κόμματος, ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκλεγεί δις πρόεδρος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να βρούμε το κοινό στοιχείο που οδήγησε τους παραπάνω στην εξουσία, καθώς για τον καθένα το μονοπάτι που ακολούθησε ήταν διαφορετικό – άλλοι έχουν εκλεγεί κατευθείαν από τον λαό και άλλοι όχι, ανάλογα με το σύστημα της κάθε χώρας. Το ότι βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις, όμως, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. 

Μια υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι σε μια περίοδο, όπως η τρέχουσα, συσσωρευμένης απογοήτευσης και αμφισβήτησης των παραδοσιακών δομών, δημιουργείται χώρος για ανθρώπους άφθαρτους από το πολιτικό παρελθόν. Τα καινούργια πρόσωπα που παίρνουν τη θέση τους στο πολιτικό σκηνικό, ακόμα και αν δεν έχουν εκλεγεί από τον λαό, λειτουργούν ως σύμβολα αντίδρασης στην προηγούμενη εποχή. Άλλωστε, είναι λογικό σε στιγμές προβληματισμού, ένας νέος άνθρωπος να μας συνδέει αντανακλαστικά πιο εύκολα με την εικόνα του μέλλοντος. 

Η βουλή των (σχεδόν) εφήβων-2Η πρωθυπουργός της Σερβίας Άνα Μπρνάμπιτς καλείται να καλλιεργήσει ένα πιο προοδευτικό πνεύμα στη σερβική κοινωνία και να κυβερνήσει στη σκιά του προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς © Oliver Bunic /Bloomberg via   Getty Images / Ideal Image

 

Ίσως ισχύει και κάτι ακόμα. Όσο κι αν υπάρχουν παραδείγματα που θα μας έπειθαν για το αντίθετο (όπως η εκλογή Τραμπ), ο κόσμος έχει γίνει πιο προοδευτικός και τα τελευταία χρόνια στον χώρο της πολιτικής έχουν καταγραφεί ορισμένες σημαντικές πρωτιές. Το 2004 η Αμερική εξέλεξε τον πρώτο της μαύρο πρόεδρο, ενώ το 2009 η Ισλανδή Γιοχάνα Σιγουρδαντότιρ έγινε η πρώτη αρχηγός κράτους που έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλη. Ακολούθησε ο Βέλγος Έλιο Ντι Ρούπο και οι προαναφερθέντες Άνα Μπρνάμπιτς, Σαβιέ Μπετέλ και Λίο Βαράντκαρ – μάλιστα, ο Βαράντκαρ, εκτός από το ότι είναι ο νεότερος και ο πρώτος ομοφυλόφιλος πρωθυπουργός στην ιστορία της Ιρλανδίας, είναι και μισός Ινδός, από τη μεριά του πατέρα του. Η ηλικία δεν ήταν ποτέ αντίστοιχα μεγάλο ταμπού στην πολιτική, αλλά υπήρχε το ισχυρότατο στερεότυπο ότι η ικανότητα ενός πολιτικού έρχεται ως συνέπεια της πείρας του. 

Βεβαίως, πλέον, τείνει να επικρατήσει η αντίθετη άποψη. Ότι το μεγάλο προσόν ενός πολιτικού είναι η νεανική του ορμή και το ανανεωτικό του πνεύμα. Η ύπαρξη ενός τριαντάρη και ενός σαραντάρη ηγέτη εκτιμάται γενικώς ως ένδειξη προοδευτικής συνείδησης και μέσα από αυτή την τάση γεννιέται σήμερα αυτή η καινούργια φουρνιά πολιτικών προσώπων, είτε στο κορυφαίο επίπεδο είτε στα πέριξ αυτού, που μένει να φανεί αν μέσα στα χρόνια θα διατηρηθεί ή θα παρέλθει. Άλλωστε, αν το δούμε λίγο ψύχραιμα, καταλαβαίνουμε ότι μια ορθή απόφαση μπορεί να λάβει κανείς ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή σεξουαλικών προτιμήσεων και ασφαλώς ανεξαρτήτως ηλικίας. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή