Η φωνή του Ντμίτρι Χβοροστόφσκι είχε μεγαλείο και το παρουσιαστικό του είχε τον αέρα των Ουραλίων. Ηταν επιβλητικός και αρχοντικός όχι με όρους κοινωνικούς αλλά με εκείνη τη διάκριση που σου δίνει η ικανότητα να ελέγχεις, να ξεπερνάς τον εαυτό σου, να προσφέρεις απόλαυση.
Ο πρώιμος θάνατος του Ντμίτρι Χβοροστόφσκι, στα 55 του χρόνια, συνέβη σήμερα. Αν και η είδηση δεν αιφνιδίασε, καθώς από το 2015 ήταν γνωστό ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο, η αναγγελία του θανάτου του κλόνισε το πολυπληθές κοινό του σε όλον τον κόσμο.
Είναι ίσως κλισέ να πει κανείς ότι ο Νμίτρι Χβοροστόφσκι ήταν ένας αστέρας του λυρικού θεάτρου που περνάει στην αθανασία με δάφνινο στεφάνι λόγω του άκαιρου τέλους, αλλά στην περίπτωσή του είναι ακριβές. Ηταν ένας βαρύτονος που ανήκε σε εκείνη τη γενιά που έζησε την πλατειά δημοτικότητα της όπερας μετά το 1990, και ο Ντμίτρι Χβοροστόφσκι ήταν εκεί, ένας από τους πυλώνες μιας ανανεωμένης πίστης με ένα διεθνές κοινό.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ο γιγαντόσωμος Ντμίτρι, με τα λευκά μαλλιά, τα ευρασιατικά χαρακτηριστικά, τα μεγάλα χέρια και τη βαθιά και δυνατή φωνή, ήταν ένα παιδί από τα βάθη της Σιβηρίας που μεγάλωσε στις δεκαετίες του ́60 και του ́70, καταλαβαίνει κανείς το σθένος του ανθρώπου, το χάρισμα, το πείσμα. Τραγούδησε ό,τι υπήρχε για τη φωνή του και είχε ταυτιστεί με τους ρόλους βαρύτονου του 19ου αιώνα.
Θα μείνει στην ιστορία για την εξαιρετική ιδιοσυγκρασία του, εκείνη που τον ώθησε ακόμη και μέσα στο 2017 να κάνει εμφανίσεις και να αποθεώνεται και εκείνος να υποκλίνεται και με ρωσική θερμότητα να στέλνει φιλιά στο κοινό. Είχε τον καλό εκείνο εγωισμό, που δεν του επέτρεπε να το δουν λυγισμένο, που δεν άφηνε τίποτε να σκιάσει την εικόνα του Ρώσου γίγαντα που είχε τον τρόπο να ερμηνεύει και να σαγηνεύει.
Πέρασε στο πάνθεον των καλών και αγαθών του διεθνούς λυρικού θεάτρου, ένα παιδί από τη Σιβηρία που έκανε τον κόσμο να το χειροκροτεί.