Ο απίθανος, ο μοναδικός και ανεπανάληπτος Μάκης Μπαλαούρας είπε ότι είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον πρώην πρωθυπουργό «της Μεγάλης Βρετανίας» Γκόρντον Μπράουν. Το είπε μάλιστα από το βήμα της Βουλής και, σε ένα σημείο, αντί για «Μεγάλη Βρετανία» μίλησε για «Μεγάλη Ευρυτανία». Προφανώς, λόγω της μεγαλύτερης οικειότητάς του με την Ευρυτανία παρά με τη Βρετανία, υποθέτω. Ισως πάλι να είναι οπαδός κάποιας ιντερνετικής θεωρίας, που θέλει το όνομα «Βρετανία» να είναι παραφθορά του «Ευρυτανία» και, ενδεχομένως, τους Βρετανούς απογόνους των Ευρυτάνων, άρα Ελληνες. (Δεν βλέπετε, άλλωστε, πώς τα κατάφεραν με το Brexit;)
Αλλά ας μην παρασύρομαι. Το όνειρο του Μπαλαούρα πρέπει να ήταν πολύ ζωντανό και να κράτησε αρκετά, διότι ο Μπαλαούρας διευκρίνισε ότι η συνομιλία τους έγινε επί συγκεκριμένου θέματος: τις «πολιτικές στήριξης των πολιτών και την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής». Ο Μπράουν με τον Μπαλαούρα αυτά, σύμφωνα πάντα με τον τελευταίο!
Εδώ πρέπει να φορέσω το deerhunter καπέλο μου και να πάρω τον μεγεθυντικό φακό μου, προκειμένου να εξετάσω το θέμα με το αρμόζον στη σοβαρότητά του ύφος. Υπό την προϋπόθεση ότι δεν επρόκειτο για όνειρο από εκείνα που είναι τόσο ζωντανά ώστε να συγχέονται με την πραγματικότητα, δύο ερμηνείες μπορώ να δώσω. Η πρώτη: Επειδή πρωθυπουργός, είτε πρώην είτε νυν, «της Μεγάλης Βρετανίας» δεν υπάρχει (υπάρχει πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας), μήπως ο Μπαλαούρας είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον διευθυντή της «Μεγάλης Βρεταννίας»; Σίγουρα, ως άνθρωπος της πραγματικής οικονομίας, ο διευθυντής του ιστορικού αθηναϊκού ξενοδοχείου θα έχει ενδιαφέρουσες σκέψεις σχετικώς.
Η δεύτερη: Ο Γκόρντον Μπράουν είναι διαβόητος ως άνθρωπος απερίγραπτα δύσκολος, ακατάδεκτος, σνομπ, σχεδόν μισάνθρωπος. Επίσης, δεν φημίζεται για την υπομονή του (την εξάντλησε περιμένοντας να διαδεχθεί τον Μπλερ…) και είναι περίφημα τα βίαια ξεσπάσματα του θυμού του και οι σκαιοί τρόποι του, όταν χάνει την ψυχραιμία του. Με βάση όλα αυτά, τι πιο φυσικό να θέλει ο Μπράουν την άποψη ενός συνήθως ασυνάρτητου και φιλοπότη βουλευτή! Αλλά πώς βρήκε, βρε αδελφέ, ο Μπράουν το τηλέφωνο του Μπαλαούρα; Για πείτε μου, παρακαλώ… Συνεπώς, το πιθανότερο είναι ότι επρόκειτο για φάρσα. Αλλωστε, πώς ήξερε ελληνικά ο Μπράουν για να μιλήσει με τον Μπαλαούρα;
Στο ερώτημα αυτό παραπάνω βρίσκεται η εξήγηση. Διότι και εγώ έχω δει στον ύπνο μου τον Αβραάμ Λίνκολν και τον Οδυσσέα Γκραντ –είχαμε μια εξαιρετική συζήτηση για τον δικό τους εμφύλιο– και σας βεβαιώ ότι μιλούσαν και οι δύο θαυμάσια ελληνικά! Θέλω να πω, συμβαίνουν αυτά στα όνειρα. Επομένως, το πιθανότερο είναι ότι επρόκειτο για όνειρο – χειμερινής νυκτός έστω. Και όχι απαραιτήτως νυκτός, διότι ως αριστερός ο Μπαλαούρας είναι οραματιστής και έχει την τάση να συγχέει την πραγματικότητα με το όνειρο…
Εκλεκτικές συγγένειες
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι παρομοίου μεγέθους κτηνώδης κυνισμός πρέπει να οφείλεται στο σθένος του αλκοόλ. Ομως, όχι· διότι ο βουλευτής Κωνσταντινέας του ΣΥΡΙΖΑ, όταν τη νύχτα του Σαββάτου ξεκινούσε για τα μπουζούκια (Πάολα, Μαζώ κ.λπ.) ήταν ξεμέθυστος και, βεβαίως, ήξερε ότι την επομένη το πρωί θα έπρεπε να πάει στην τηλεόραση και να μιλήσει για την τραγωδία με τους 20 νεκρούς στη Μάνδρα. Αναισχυντία, η οποία θυμίζει την περίπτωση του Ευριπίδη Στυλιανίδη τη νύχτα που οι αναρχικοί έκαψαν την Αθήνα το 2008. Τελικά, όπως είπε και ο πρώην πολιτικός, «τα πάντα είναι θέμα παιδείας». Ετσι, το κράτος μπορεί να μην έχει συνέχεια στον Υπαρκτό Ελληνισμό, αλλά το ήθος έχει…
Το κουβερτόνι
Με αφορμή το σημείωμα της Κυριακής και συγκεκριμένα την αναφορά που περιείχε στην ιστορική παράσταση του έργου «Φθορά, φθορά, φθορά» από τον δημιουργό του, Θεοδόσιο Πελεγρίνη, εν Παρισίοις, έλαβα επιστολή από εκλεκτό καθηγητή του ΕΚΠΑ, ο οποίος με διορθώνει σχολαστικά: «Γράφεις ότι “γελοιοποιήθηκε ως υφυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ στο Παρίσι, τυλιγμένος με μια κόκκινη εσάρπα να ολοφύρεται περιπαθώς παίζοντας… Τι σημασία έχει τι έπαιζε;”. Θυμούμαι πολύ καλά τη σκηνή. Δεν ήταν, αγαπητέ μου, μια κόκκινη εσάρπα. Αυτό θα ήταν, τελικά, απλό. Φοβούμαι ότι ήταν ένα πορτοκαλί κουβερτόνι». Ακόμη χειρότερα…
Ονομάτων επίσκεψις
Κάποιοι χαμερπείς προσπαθούν να υπονομεύσουν την υποψηφιότητα του Αλέξανδρου Νεχαμά για την τάξη της Φιλοσοφίας στην Ακαδημία Αθηνών, με υπαινιγμούς σχετικά με την ελληνικότητα του ονόματός του. Και τα λένε αυτά, ενώ είναι πασίγνωστο ότι ο Νεχαμάς γεννήθηκε και μεγάλωσε ορθόδοξος. Επειδή εκτιμώ, με τον τρόπο που της αρμόζει, την εμβριθή προσέγγιση αυτών των ψιθυριστών στο ζήτημα της ελληνικότητας, να επεκτείνω τον προβληματισμό τους με την εξής ερώτηση: αν το Νεχαμάς δεν είναι ελληνικό, το Πελεγρίνης τι είναι; (Εννοείται ότι δεν συνδέω επ’ ουδενί τον προαναφερθέντα πανεπιστημιακό με τις αθλιότητες που επισημαίνω· απλώς, το όνομά του ενισχύει το επιχείρημα…)