Εχεις εγκαταλείψει το σπίτι στο χωριό. Επιστρέφεις μετά από χρόνια και ανοίγεις τα παράθυρα, να μπει φως. Δεν είναι ώρα να σκεφτείς πώς θα ανακαινίσεις, ας πούμε, την κουζίνα. Είναι η ώρα –μυρίζοντας κι αγγίζοντας– να ταΐσεις τη μνήμη σου. Να ξανασυστηθείς με τον χώρο.
Από τέτοια κίνητρα εμψυχωμένοι φαίνεται ότι έφτασαν στην κάλπη οι περισσότεροι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς. Οσοι είχαν φύγει ήθελαν να ξανανιώσουν οικεία στην πολιτική πατρίδα που τους είχε αποξενώσει. Οσοι είχαν μείνει, ήθελαν να κρατήσουν το σπίτι στην οικογένεια, αποφεύγοντας εξ αγχιστείας πανωσηκώματα. Ακόμη κι όταν συντελέστηκε η διαλογή του πρώτου γύρου, ακόμη κι όταν διασφαλίστηκε ότι τα κουφώματα θα μείνουν βαμμένα πράσινα, πλειοψήφησε η επιλογή που συμβόλιζε πιο καθαρά το (επανα)ρίζωμα στην κομματική ταυτότητα.
Σύμφωνα με έναν λακωνικό ορισμό, πατρίδα είναι εκεί που σε καταλαβαίνουν και τους καταλαβαίνεις. Αν κρίνει κάποιος από τις ανεπίσημες αντιδράσεις, οι εκτός ΠΑΣΟΚ ηττημένοι της εκλογής δεν έχουν χρόνο να ψάξουν τι δεν κατάλαβαν. Ξοδεύουν όλον τους τον χρόνο εμβαθύνοντας στην αυτάρεσκη συγκατάβαση ότι δεν τους κατάλαβαν οι ψηφοφόροι.
Ηταν τελικά οι κάλπες της Κεντροαριστεράς απλώς μια κολυμβήθρα για την αναβάπτιση της Φώφης Γεννηματά; Και ναι και όχι. Ναι, γιατί, ρισκάροντας την προεδρία της, η Γεννηματά πέτυχε να στρέψει όλους τους παραπόταμους στη δική της κοίτη. Οχι, γιατί εκτός από νωπή νομιμοποίηση για την ίδια, η διαδικασία γέννησε κι ένα νέο πολυ-πολικό σύστημα. Νομιμοποίηση έχουν και οι ηττημένοι, με μετρημένη πλέον ισχύ και αντίστοιχες αξιώσεις στη διαμόρφωση του νέου φορέα.
Η εντολή στη Γεννηματά είναι δίκοπη. Από τη μία, η πλειοψηφία φαίνεται να της υπαγορεύει την παλινόρθωση των πασοκικών αξιών. Από την άλλη, επιβάλλει μια ποικιλία που δεν μπορεί να επιβιώσει σε κομματικά ομοιογενείς ορνιθώνες.
Το ερώτημα είναι πώς αντιλαμβάνεται η ίδια την εντολή που εκμαίευσε. «Λες να μπήκαμε σε όλον αυτόν τον κόπο για να μείνουμε στο τέλος μόνοι μας;». Αυτή είναι η αυθόρμητη απάντηση που δίνει συνεργάτης της Γεννηματά. Το βάρος, λέει, πρέπει να πέσει στο νέο σχήμα.
Είναι μια απάντηση που προσκρούει στον επινίκιο καπνό του λαλιωτικού σιγκαρίλο. Προσκρούει στην πόζα ενός αναπτερωμένου ηγεμονισμού –εμβλητικότατα αραγμένου πάνω στο γραφείο της Γεννηματά.
Η πλειοψηφική ανάγνωση φαίνεται, πάντως, να είναι ανάποδη. Οι ψηφοφόροι που ο κεντροαριστερός ρομαντισμός βάπτισε «συνιδρυτές» εκδηλώθηκαν στην πλειοψηφία τους ως συγκληρονόμοι. Δηλαδή ως οι αρμόδιοι να ορίσουν τη χρήση της κληρονομιάς.
Εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι η «βάση» έδωσε στη Φώφη εντολή να αναπαλαιώσει το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο εύκολα μπορεί να πει ότι της έδωσε την άδεια να το κατεδαφίσει.