Οι αποδείξεις της πλήρους διάλυσης είναι πολλές και επαναλαμβανόμενες πλέον. Οταν τα παλικάρια του Ρουβίκωνα εισβάλλουν όπου θέλουν και όποτε θέλουν χωρίς κόστος, γνωρίζοντας μάλιστα ότι θα βρεθεί ένας πρόεδρος της Βουλής που θα επέμβει υπέρ τους αν χρειαστεί, όταν οι συνάδελφοί τους «μπαχαλάκηδες» καταλαμβάνουν ανενόχλητοι το Πολυτεχνείο στο κέντρο της Αθήνας γιατί ξέρουν ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα τους δείξει κατανόηση με δική του πρωτοβουλία ή με άνωθεν εντολές και όταν οι απανταχού αναρχοαυτόνομοι θεωρούν την Ελλάδα χώρα των ονείρων τους, όπου με πλήρη ασφάλεια μπορούν να ασκηθούν στο ευγενές σπορ της καταστροφικής μανίας, είναι φανερό ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Στο σημείο αυτό βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και ας πασχίζει η κυβέρνηση, μαζί με όλα τα φερέφωνά της, να πείσει ότι τα πράγματα εξελίσσονται θαυμάσια υπό την εμπνευσμένη ηγεσία της.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ το ελληνικό κράτος –σε αγαστή σύμπνοια με την ελληνική κοινωνία, βέβαια– δεν ήταν αποτελεσματικό και η τραγωδία στη Δυτική Αττική το αποδεικνύει δυστυχώς πανηγυρικά. Απλά η κατάσταση έγινε χειρότερη εξαιτίας των παλαιότερων και νεότερων δηλώσεων διαφόρων αρμοδίων, όπως ο Χρ. Σπίρτζης και η Ρένα Δούρου, οι οποίοι έφτασαν στην εξουσία με καταγγελτικές μπαλαφάρες και όταν την κατέκτησαν συνδύασαν απύθμενο θράσος με χαρακτηριστική ανικανότητα. Περί αυτού πρόκειται καθώς, πριν τους καταραστεί ο Θεός με την έννοια των ακραίων φαινομένων (πυρκαγιών, κατακλυσμών, διαρροών κ.λπ.), είχαν δώσει επανειλημμένως δείγματα αρνητικής γραφής οι ίδιοι και οι σύντροφοί τους. Που προσπαθούν να την καλύψουν με κυνισμό, λάσπη και ακατάσχετη αρλουμπολογία.
Οσα και ό,τι λοιπόν και να λένε περί του παρελθόντος ο πρωθυπουργός, τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη και οι δημοσιογράφοι που έχουν μπει στην υπηρεσία τους, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Και η πραγματικότητα είναι ότι προσωπικά ή συλλογικά τα «έχουν δώσει όλα» για να φτάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση της πλήρους διάλυσης. Ενθάρρυναν και δόξαζαν τους «δεν πληρώνω» πριν φτάσουν στην εξουσία και αφού την κατέλαβαν πήγαιναν στα δικαστήρια για να τους απαλλάξουν. Υπονόμευαν και δυναμίτιζαν κάθε προσπάθεια ιδιωτικής επένδυσης και συνεχίζουν να το κάνουν τώρα που επίσημα θέλουν δήθεν να προσελκύσουν επενδυτές. Αυτοί είναι που πρόσφεραν και προσφέρουν με όλους τους τρόπους (με νόμους, διατάγματα, παρεμβάσεις, αστυνομική απραξία, θετικά σχόλια σε κοινωνικά δίκτυα και ύμνους από κονδυλοφόρους τους) θαλπωρή και ανοχή στους «μπαχαλάκηδες» πάσης φύσεως. Και οι ίδιοι επιχειρούν να αλώσουν το σύμπαν με δικό τους πελατειακό κράτος ψηφίζοντας διατάξεις που αποφυλακίζουν ποινικούς και τρομοκράτες ή αφήνοντας ατιμώρητους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους.
Σήμερα λοιπόν, ο Ρουβίκωνας νιώθει τόσο πανίσχυρος ώστε να κάνει «ντου» και στο Πεντάγωνο, τα πανεπιστήμια είναι ξέφραγα αμπέλια και άντρα συμμοριών εν ονόματι του δήθεν ασύλου, οι πλειστηριασμοί δεν μπορούν να γίνουν γιατί δεν το επιτρέπουν οι «δεν πληρώνω», στο προσφυγικό επικρατεί οργανωτικά το μαύρο χάλι, δεν απορροφούνται τα σχετικά κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η Ελλάδα οδηγείται ουσιαστικά εκτός Σένγκεν, η καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου απαίτησε εβδομάδες χάους και ταλαιπωρίας, πήραν παράταση οι Λυμπερόπουλοι ταξιτζήδες για να μην ανανεώσουν τον στόλο τους, η επικράτηση της αναξιοκρατίας έχει φτάσει στα πρωθυπουργικά γραφεία (περίπτωση Καρανίκα), η ανοιχτή λασπολογία έχει γίνει τρόπος πολιτικής επικοινωνίας (Πολάκης), τα νομοσχέδια νομιμοποίησης κάθε παρανομίας, αυθαιρεσίας και ασυδοσίας ή ενίσχυσης της αποδιοργάνωσης, πάνε κι έρχονται. Με λίγα λόγια, τετέλεσται!