Αν έχεις τύχη, διάβαινε. Αν δεν έχεις, άσε καλύτερα… Η περασμένη Παρασκευή στη Βουλή ήταν μια μέρα την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν. Δ. θα ήθελαν να ξεχάσουν. Η συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, με θέμα την ανομία και την εγκληματικότητα, είχε καθορισθεί τουλάχιστον προ δεκαημέρου και την είχε προκαλέσει η ίδια η Ν.Δ. Ενιωθε ότι είχε το πάνω χέρι στο ζήτημα και πίστευε ότι θα παίξει στο γήπεδό της. Στο ενδιάμεσο διάστημα, όμως, είχαμε μια σειρά επιτυχιών της αστυνομίας: την απελευθέρωση του απαχθέντος Μ. Λεμπιδάκη, τη σύλληψη του αποστολέα της βόμβας στον πρώην πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο, τη σύλληψη του δολοφόνου του Ζαφειρόπουλου, καθώς και πρόοδο στον εντοπισμό του δολοφόνου της Ζέμπερη. Επειτα από τέτοιον καταιγισμό καλών ειδήσεων, το κλίμα είχε γυρίσει.
Η γενική ικανοποίηση της κοινής γνώμης από τις επιτυχίες της αστυνομίας σε υποθέσεις σοβαρής εγκληματικότητας επισκίασε τη διάκριση ανάμεσα στην καταπολέμηση του κοινού εγκλήματος, από τη μία πλευρά, και, από την άλλη, την κυβερνητική ανοχή έναντι της προερχομένης από την Αριστερά βίας και ανομίας. Στην πραγματικότητα, η διάκριση σχεδόν δεν είχε σημασία, ιδίως μετά τη σύλληψη και του βομβιστή Κ. Γιαγτζόγλου. Ετσι, η συζήτηση στη Βουλή έγινε με την κυβέρνηση σε πλεονεκτική θέση και τον Τσίπρα σε πλήρη φόρμα. Ηταν μια ανέλπιστη κοινοβουλευτική νίκη για την κυβέρνηση, δεδομένου μάλιστα ότι, ιστορικά και ιδεολογικά, ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με το αντικείμενο της συζήτησης.
Ομως η τύχη είναι απρόβλεπτη και ο Μακιαβέλι, στον «Ηγεμόνα» του, τη συγκρίνει με ένα αγριεμένο ποτάμι που πλημμυρίζει και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στον δρόμο του. Ξανά η τύχη, λοιπόν, σε λίγες ημέρες είχε αντιστρέψει τελείως το κλίμα της προηγούμενης εβδομάδας. Πρώτα, η δολοφονική επίθεση με καλάσνικοφ εναντίον των αστυνομικών έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, την περασμένη Δευτέρα. Υστερα, η χθεσινή έξοδος από τη φυλακή ενός πασίχαρου Κουφοντίνα. Για τη διήμερη άδεια που του δόθηκε, επικαλέσθηκε την ανάγκη «για επαγγελματική αποκατάσταση, που είναι ο δρόμος για την επανένταξη στην κοινωνία»! (Σοβαρά; Μα το μόνο επάγγελμα που άσκησε στη ζωή του ο Κουφοντίνας ήταν του δολοφόνου και του ληστή. Πώς να αποκατασταθεί επαγγελματικά ο ισοβίτης δολοφόνος;) Οτι εξαιτίας αυτού η κυβέρνηση βρίσκεται ξαφνικά εκτεθειμένη σοβαρά το δείχνουν οι δηλώσεις των ξένων πρέσβεων· το δείχνει, με διαφορετικό τρόπο, και η συμμετοχή του υιού του προέδρου της Βουλής στην επιτροπή υποδοχής του Κουφοντίνα.
Βέβαια, ο Μακιαβέλι αρνείται να παραχωρήσει στην τύχη τον κορυφαίο ρόλο στην πολιτική. Επειδή, λέει, οι συνθήκες αλλάζουν απότομα (τα περίφημα «events» του Μακμίλαν), ωφελημένος αναδεικνύεται εκείνος που προσαρμόζει ευκολότερα τη δράση του στις ανάγκες της περίστασης. «Η τύχη ελέγχει τις μισές πράξεις μας», γράφει, «τις άλλες μισές μάς αφήνει να τις ελέγχουμε εμείς». Πάντως, ο Τσίπρας δεν νομίζω ούτε να μπορεί ούτε και να θέλει να ελέγξει το φαινόμενο που ονομάσαμε «Εξάρχεια». Μιλώντας χθες σε μια Ευρωαραβική Σύνοδο για τις επενδύσεις, ο Αλέξης Τσίπρας καυχήθηκε ότι η χώρα «έχει διαβεί τον Ρουβίκωνα της κρίσης». Το βέβαιο είναι ότι διάθεση να υπερβεί τον άλλο Ρουβίκωνα η κυβέρνηση δεν έχει.
Πού αλλού;
«Με έδρα τα Εξάρχεια η Αυτοάμυνα», ήταν ο τίτλος σχετικά με την «Επαναστατική Αυτοάμυνα». Ωραίος τίτλος! Του βάζεις ένα ερωτηματικό στο τέλος και προστίθεται στον μακρύ κατάλογο των ερωτημάτων με προφανή απάντηση, φέρ’ ειπείν, αν οι αρκούδες αφοδεύουν στο δάσος, αν ο Πάπας είναι καθολικός κ.ά. (Πάντως, μια δεύτερη επιλογή για έδρα θα ήταν το Χαλάνδρι…)
Damage control
Ο Σταύρος Θεοδωράκης –με την άψογη αίσθηση του timing που έχει πάντα αυτό το παιδί– έσπευσε, λίγες μόλις ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής στη Σαχλοαριστερά, να ανεβάσει τον πήχυ στα ύψη: Αν δεν μετάσχουν 200.000 ψηφοφόροι, είπε, θα είναι αποτυχία. Ακούγεται τελείως απίθανο, αν βασιστούμε στη μέχρι τώρα πενιχρή ανταπόκριση του κόσμου – το δεύτερο debate έπιασε μόλις 3% τηλεθέαση. Γι’ αυτό ακριβώς ανεβάζει τον πήχυ ο Σταύρος· αναλαμβάνει προληπτική δράση, για να περιορίσει από τώρα τη σχεδόν βέβαιη δική του ζημία. Μολονότι η εκλογή είναι μεθαύριο, αισθάνομαι ότι έχει ήδη περάσει στο παρελθόν. Ηταν, τελικά, μια στενά ενδοπασοκική υπόθεση αυτή, με την οποία ο Σταύρος ίσως δεν θα έπρεπε να είχε ανακατευτεί. Τώρα, χαίρετε…
Προσωπικότητα
Το είπε η δικηγόρος του Κουφοντίνα και είναι από αυτά που σου θολώνουν το μυαλό: «Η προσωπικότητα του Δ. Κουφοντίνα είναι μια προσωπικότητα σεβαστή και εκτιμητέα (sic) από μεγάλο μέρος της κοινωνίας». Σεβαστή προσωπικότητα ο ψυχρός, αμετανόητος δολοφόνος ένδεκα ανθρώπων… Μπορεί και να είναι – τι να πω; Αν περνάς όλο τον καιρό σου στα Εξάρχεια, στα ίδια πάντα μέρη και με τους ίδιους ανθρώπους, μια τέτοια εντύπωση σχηματίζεις για την κοινωνία.