Η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο «σεξουαλικός εθισμός» (sex addiction) ήταν πριν από 22 χρόνια, όταν σπούδαζα στη Γλασκώβη. Χθες διάβασα ότι οι Κέβιν Σπέισι και Χάρβι Ουάινσταϊν εισήχθησαν στην ίδια(!) κλινική απεξάρτησης από τον σεξουαλικό εθισμό. Σύμφωνα με την Daily Mail, θα συμμετάσχουν σε προγράμματα ιππασίας, γιόγκα, τάι τσι, βελονισμού και «διαλογισμού», εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα θεραπείας 45 ημερών που ονομάζεται «Απαλό Μονοπάτι».
Το 1995, όταν έπεσα πάνω στο σχετικό ρεπορτάζ των σκωτσέζικων «Τάιμς», ξαφνιάστηκα. Εως τότε είχα ακούσει περί «σεξομανίας» και όχι απαραίτητα με αρνητικό πρόσημο. Η έννοια του εθισμού, όμως, φέρει ειδικό βάρος. Ο εθισμός σού ορίζει τη ζωή. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτόν: οινόπνευμα, ουσίες, τζόγος… αλλά το σεξ; Από ποιο σημείο κι έπειτα παύει να είναι «έντονη ερωτική ζωή» και γίνεται «εθισμός»; Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό συμβαίνει όταν άτομα ξοδεύουν όλο τους τον χρόνο, τη σκέψη και το χρήμα στο σεξ μέσω της συχνής εναλλαγής ερωτικών συντρόφων, μέσω του πληρωμένου σεξ, μέσω της πορνογραφίας, τόσο που ο εθισμός τους να είναι εμπόδιο στην εργασία, στις κοινωνικές και προσωπικές τους σχέσεις. Σύμφωνα με τη θεωρία, τα άτομα αυτά προσπαθούν μέσω της σεξουαλικής φαντασίωσης ή/και δραστηριότητας να αναισθητοποιηθούν απέναντι σε συναισθήματα οδυνηρά, μνήμες τραυματικές, αισθήματα μοναξιάς, απομόνωσης και ανηδονίας.
Στις ΗΠΑ, ο όρος χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του ’80 και μεταξύ άλλων επιφανών πασχόντων είναι οι ηθοποιοί Ντέιβιντ Ντουκόβνι (των X-Files) και Μάικλ Ντάγκλας (αμφότεροι εισήχθησαν σε κλινικές θεραπείας). Ωστόσο, μπορεί να αποδεχόμαστε τον όρο αλλά η ακριβής συνθήκη που υποτίθεται ότι περιγράφει, παραμένει ασαφής και προκαλεί αντιδράσεις. Οταν πριν από λίγα χρόνια προβλήθηκε η ταινία «Ντροπή», με τον Μίκαελ Φασμπέντερ στον ρόλο ενός σεξουαλικά εθισμένου ατόμου, τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα ήταν ενδεικτικά: προς τι ο θόρυβος; Επειδή ένας εργένης αφιερώνει πολύ χρόνο στην εναλλαγή ερωτικών συντρόφων και στην κατανάλωση πορνογραφικών προϊόντων; Μήπως αυτό σημαίνει ότι όλοι μας, λίγο-πολύ, είμαστε άρρωστοι;
Ο χώρος δεν επιτρέπει για περισσότερα και βαθύτερα. Αναρωτιέμαι όμως: μήπως στην περίπτωση των Σπέισι – Ουάινσταϊν ο σεξουαλικός εθισμός είναι μια πολύ βολική και έξυπνη ιδέα των συμβούλων τους; Οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν κατηγορούνται απλώς για υπερβολική λαγνεία αλλά για προσβλητική συμπεριφορά έως και άσκηση βίας. Ο Ντουκόβνι παραλίγο να τινάξει τον γάμο του στον αέρα, δεν είχε κατηγορηθεί όμως για κανενός είδους παρενόχληση. Οι Σπέισι – Ουάινσταϊν είναι «βαρύτερες» περιπτώσεις; Ή απλώς βασίζονταν στην εξουσία που κατείχαν απέναντι σε νέους ανθρώπους; Καταλαβαίνετε ότι ίσως να μην είναι ο εθισμός στο σεξ το πρόβλημα, αλλά ο εθισμός στην εξουσία. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο χυδαίο από το να εκμεταλλεύεσαι έναν νέο άνθρωπο ή έναν συνάδελφο και συνεργάτη με αυτό τον τρόπο. Και δεν ξέρω αν υπάρχουν κλινικές για αυτή την αρρώστια.