Στην κεντρική προεκλογική ομιλία του, την περασμένη Τετάρτη στο γήπεδο του Πανελληνίου, ο Γιώργος ο Καμίνης αισθάνθηκε την υποχρέωση (καιρός ήταν…) να πει και κάτι για την άθλια κατάσταση της Αθήνας. Αφού πρώτα ετοίμασε το έδαφος με μια γενική θεωρία για τις μεγαλουπόλεις, στις οποίες γεννιέται ο νέος κόσμος (άγνωστος και στον ίδιο, αφού δεν τον προσδιορίζει καθόλου), φθάνει στην ουσία: «Ναι, απαντώ σε κάποιους. Η Αθήνα δεν είναι καρτ ποστάλ. Ατσαλάκωτη, αρωματική και επιτηδευμένη. Δεν έχει μικροαστική ευπρέπεια, δεν έχει τον αποστειρωμένο καθωσπρεπισμό των νεογιάπηδων. Είναι η πόλη που δείχνει τα σημάδια της νέας της ταυτότητας. Που σήκωσε κεφάλι. Δεν ντρέπεται πια για το τι είναι. Κι ας έχει εικόνες που μας πληγώνουν. Κι ας έχει ανθρώπους απελπισμένους, άστεγους κι ας έχει σκοτάδι από κατεβασμένα ρολά στα μαγαζιά της. Κι ας μην είναι η πιο καθαρή, φωτισμένη και λαμπερή».
Από πότε, αναρωτήθηκα, ο Γ. ο Καμίνης γίνεται όχι απλώς ένας απολογητής της βρώμας και της παρακμής στην οποία αφέθηκε η Αθήνα, αλλά ο ιδεολόγος της! Από πότε; Από τότε που αυτοανακηρύχθηκε ο ηγέτης του «Ναι» στο δημοψήφισμα – τι ρωτάω κι εγώ…
Δεν θα περίμενα ο Γ. ο Καμίνης να παραδεχθεί την αποτυχία του ή την αδιαφορία του να αντιμετωπίσει ο δήμος την αποκατάσταση του επιπέδου καθαριότητας και αισθητικής ευπρέπειας, που αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα – σαν αυτές τις οποίες επισκεπτόταν συχνά ως δήμαρχος. Αλλά αυτός κάνει κάτι περισσότερο από μια απλή kolotoumba: καμαρώνει για την αποτυχία του. Επιχειρεί μάλιστα να την παρουσιάσει σαν μέρος του ιδιαίτερου δημιουργικού κλίματος που παρατηρείται στις τέχνες, αφότου η κρίση έπληξε την Αθήνα. Ενώ οφείλει να ξέρει ότι αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα: άλλο η καθαριότητα και η ευρέπεια του ιστορικού κέντρου μιας πρωτεύουσας, άλλο η σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή. Συναντώνται, βεβαίως, αλλά ποτέ δεν ακυρώνει το ένα το άλλο. Θα το έχει δει, είμαι βέβαιος, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που επισκεπτόταν συχνά. Εδώ όμως, στην περίπτωση της Αθήνας, μιλούμε για αποτυχία του δημάρχου να ανταποκριθεί στα βασικά. Ας μην κρύβεται πίσω από την Documenta. Οσο και αν ο ελέφαντας έχει βάψει ροζ τα νύχια του, εξακολουθεί να διακρίνεται πίσω από την τριανταφυλλιά…
Τον Μάρτιο του 2015, έγραφε την περηφάνια του στο Τουίτερ ο Γ. ο Καμίνης, επειδή οι υπηρεσίες του δήμου είχαν καθαρίσει το Πολυτεχνείο από το τεράστιο γκραφίτι που σκέπαζε τη μία πλευρά του. Υποθέτω ότι, τώρα, η θέα ενός ανάλογου γκραφίτι σε ένα μνημείο τού χτυπάει τη φλέβα του λυρισμού και αναλύεται σε ύμνους για την «πόλη που αποπνέει δημοκρατία και αλληλεγγύη […] το χωνευτήρι των πολιτισμών, εδώ η παραβατικότητα, αλλά και η ορμή, η δημιουργία που θέλει τόλμη, η φαντασία που θέλει ελευθερία». Με αυτή τη στάση, ο Γ. ο Καμίνης αποκαλύπτει ότι δεν έγινε απλώς ΠΑΣΟΚ. Αυτός πήγε ακόμη παραπέρα και έγινε ΣΥΡΙΖΑ. (Ενδεχομένως, επιδιώκει να συναντηθεί αργότερα με έναν εξημερωμένο ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν φαντάζομαι να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει την εκλογή…)
Μπορώ να καταλάβω ότι η kolotoumba του Γ. του Καμίνη οφείλεται στην ευγενή φιλοδοξία του να εκλεγεί πρόεδρος της Σαχλοαριστεράς. Δεν έχει πια ανάγκη τη μέση τάξη – οι Αθηναίοι, άλλωστε, μάλλον δεν θα τον ψήφιζαν για πρόεδρο, αφού τον ξέρουν ήδη ως δήμαρχο… Τώρα θέλει να εκλεγεί πρόεδρος και το επιδιώκει με ασυνήθιστη για τα μέτρα του αποφασιστικότητα. Σπεύδει προληπτικά, λοιπόν, να αποθεώσει την κουλτούρα της βρώμας και να χλευάσει ως «μικροαστική ευπρέπεια» και «αποστειρωμένο καθωσπρεπισμό των νεογιάπηδων» αυτά που υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν μέχρι πρότινος. Συμβαίνουν αυτά στην πολιτική. Προσωπικά πάντως με θλίβει, διότι δείχνει κάτι πολύ δυσάρεστο, που μέχρι τώρα δεν είχε εκδηλωθεί, φανερά τουλάχιστον, το οποίο δεν περίμενα από τον Γ. τον Καμίνη: το αναπόφευκτο κατρακύλισμα του ανθρώπου, όταν γίνεται αδίστακτος για χάρη της φιλοδοξίας του.