Η δυστοπική ελληνική οικογένεια έρχεται στο προσκήνιο της Νέας Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Η φετινή επανάληψη της εξαιρετικής παράστασης «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, μετά την περυσινή επιτυχία της, μοιάζει κατά την έναρξη της τρέχουσας θεατρικής χρονιάς να παίρνει το νήμα από τον εντυπωσιακό «Θερισμό» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου.
Η ελληνική οικογένεια στον μεγεθυντικό φακό με δύο δείγματα διεισδυτικής συγγραφικής γραφής. Η κομψή δαντέλα που έπλεξε ο Δημητριάδης, παραδίδεται από τα χέρια της Μπουμπούς και της Λίκρας (αστές ηρωίδες που πλήττουν κάνοντας διακοπές σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο στο Ακαπούλκο), στα μικροαστικά χέρια του Αντώνη, της Ελένης, της θείας Βάσως, που «έπιασαν το νόημα της ζωής» και από τα αλώνια ανήλθαν στα σαλόνια της Πολιτείας. Η υπόθεση του «Στέλλα κοιμήσου» παραπέμπει εντέχνως σε ιστορία βγαλμένη από τηλεοπτικό σίριαλ, όπως λέει ο συγγραφέας Δημοσθένης Παπαμάρκος. Η κόρη της πλούσιας οικογένειας, Στέλλα, έρχεται σε σύγκρουση, για χάρη του έρωτα, με τα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες του πατέρας της, ισχυρού επιχειρηματία και ακόμη ισχυρότερου παράγοντα του υποκόσμου (στο έργο δεσπόζει η ερμηνεία του Στάθη Σταμουλακάτου στον ρόλο).
Το «Στέλλα κοιμήσου» έχει βασισθεί και πάνω στην ιστορία της «Στέλλας Βιολάντη» του Γρηγόριου Ξενόπουλου που γράφτηκε το 1909 ως θεατρικό έργο, στιγματίζοντας την αυταρχικότητα του πάτερ φαμίλια, που είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου προς τα υπόλοιπα εξαρτώμενα από αυτόν μέλη της οικογένειάς του.
«Συναισθήματα και σχέσεις ανθρώπων που κακοφορμίζουν υπό την επήρεια του πάθους», λέει για τη «Στέλλα» ο Παπαμάρκος. «Ενας κόσμος με πολλή αγριάδα που σε γδέρνει. Ανθρωποι που, σαν να μην έχουν νιώσει το χάδι, κάνουν τα ίδια λάθη από γενιά σε γενιά», έλεγε τον Μάρτιο στην «Κ» για τον «Θερισμό» η πρωταγωνίστριά του, Αννα Μάσχα. Εθνικό Θέατρο στα δημιουργικότερά του.