Μεγαλεία. Ποιος θα το φανταζόταν από τους συντρόφους που πριν από δύο – τρία χρόνια συνέτασσαν και ενέκριναν εκείνες τις πολεμοχαρείς αντιδυτικές και αντινατοϊκές αποφάσεις των συνεδρίων και των κεντρικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ ότι σήμερα ο εκλεκτός τους θα βρισκόταν ως πρωθυπουργός της Ελλάδας στο «οβάλ όφις» και θα συνομιλούσε με τον πλανητάρχη, έστω και αν ο τελευταίος είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Εχει κάτι γυρίσματα η Ιστορία, που συχνά λίγο απέχουν από «μπουφόνικες» καταστάσεις, αλλά σε τέτοια πραγματικότητα ζούμε…
Επί της ουσίας, η συνάντηση Τραμπ – Τσίπρα ορίστηκε για να επισφραγίσει την επιθυμία των ΗΠΑ να αναβαθμίσουν ακόμη περισσότερο τον ήδη σημαντικό ρόλο της Σούδας, σε συνδυασμό με μεγαλύτερη χρήση από την πλευρά τους των αεροδρομίων στο Καστέλλι και στην Ανδραβίδα, αλλά και τη βούληση της Αθήνας να ικανοποιήσει αυτή την επιθυμία. Λογικό, καθώς «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση» και ο Αλ. Τσίπρας ενστερνίζεται πλήρως, όπως φαίνεται πλέον, το δόγμα αυτό – ευτυχώς για όλους μας. Αλλωστε, ούτε ο Ανδρ. Παπανδρέου έθεσε ποτέ θέμα Σούδας, τότε που έδιωχνε τις αμερικανικές βάσεις, οι οποίες δεν είχαν πια λόγο παραμονής.
Τούτων λεχθέντων, δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί το πολιτικό όφελος που θα αποκομίσει ο πρωθυπουργός από τη συνάντησή του με τον συγκεκριμένο πρόεδρο των ΗΠΑ, δηλαδή τον Ντ. Τραμπ. Που μεταξύ άλλων δείχνει συνεχώς ότι πολύ εύκολα ακυρώνει συμφωνίες τις οποίες έχει υπογράψει η χώρα του και μάλιστα πρόσφατα. Ή που κατηγορείται ακόμη και από γερουσιαστές του κόμματός του ότι οδηγεί τον κόσμο σε έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και τέλος, που οι πιθανότητες να μην ολοκληρώσει τη θητεία του είναι πολύ μεγάλες.
Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι νατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα αναβαθμίζονται γιατί ο αναβρασμός στη Μέση Ανατολή δεν πρόκειται να κοπάσει με την ήττα του Ισλαμικού Κράτους. Η Τουρκία του Ερντογάν αποτελεί αστάθμητο παράγοντα, η ακύρωση από τον Τραμπ της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν –παρά τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων– προκαλεί πάλι ανασφάλεια, η απειλή της δημιουργίας κουρδικού κράτους με τη στήριξη του Ισραήλ και των ΗΠΑ περιπλέκει την κατάσταση. Αντικειμενικά, η χώρα μετατρέπεται σε «έμμεσο» παίκτη, χωρίς όμως και να μπορεί να το αποφύγει.