Η δολοφονία ενός ανθρώπου, στο γραφείο του, στην καρδιά της πόλης, από δράστες με κλεισμένο ραντεβού για κάποια υπόθεση, που εμφανίστηκαν σαν κύριοι και αποχώρησαν έχοντας αφαιρέσει μια ζωή, είναι ένα ακόμη βήμα σε αχαρτογράφητες περιοχές. Κάθε έγκλημα έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και μέχρι να εξιχνιαστεί χρειάζεται προσοχή στον σχολιασμό και στις αποτιμήσεις. Το πώς, τι και γιατί, απαντάται αρμοδίως. Απομένουν η απέραντη θλίψη και το ανυπολόγιστο κόστος. Η θλίψη αφορά, κατ’ αρχάς, τους οικείους του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου και τους ανθρώπους που τον γνώρισαν, τον συναναστράφηκαν, συνεργάστηκαν μαζί του. Το κόστος αποτυπώνεται στον επαγγελματικό κλάδο του και στην κοινωνία. Ποιος δικηγόρος που ασχολείται με ποινικές υποθέσεις δεν θα νιώθει από εδώ και πέρα μεγαλύτερη ανασφάλεια και αγωνία; Το μήνυμα που διαχέεται και ορατά και υπόρρητα είναι ότι το έγκλημα μπορεί να συμβεί όλο και πιο εύκολα. Η ανομία, στην οποία διαρκώς αναφερόμαστε, κυριαρχεί σιγά σιγά. Είναι επικίνδυνοι οι συσχετισμοί και οι εξομοιώσεις, αλλά τα σημάδια εμφανίζονται αθροιστικά στο σώμα της κοινωνίας. Το μόνο φίλτρο και ανάχωμα είναι ο σεβασμός και η τήρηση των νόμων. Κι εδώ υπάρχει πρόβλημα, διαπιστωμένο, στη σημερινή κυβέρνηση. Αλλοτε επιδεικνύει χαλαρότητα, άλλοτε αδιαφορία, συχνά ανοχή.
Ο «Ρουβίκωνας» μπορεί να δρα σχεδόν ανενόχλητος, για τα Πανεπιστήμια έχουν χυθεί τόνοι μελάνης, οι επιθέσεις εναντίον όσων παρεμβαίνουν για να βάλουν μια τάξη παραμένουν κανόνας, η παραβατικότητα δεν περιορίζεται ούτε υποχωρεί. Συνδέεται όμως το απρόβλεπτο μιας δολοφονίας, προμελετημένης ή όχι, με τη διάχυση της ανομίας; Επιχειρήματα μπορεί να αντλήσει κανείς είτε για την αρνητική είτε για τη θετική απάντηση. Το βέβαιο είναι η επιβάρυνση της ατμόσφαιρας. Το αίσθημα ότι είμαστε όλο και περισσότερο εκτεθειμένοι σε δυνάμεις εγκληματικές, που βρίσκουν εξασθενημένα τα αναχώματα της τιμωρίας. Το αίσθημα ότι όσοι θέλουν μπορούν πιο εύκολα να παρανομήσουν, γιατί οι διαβάσεις είναι αφύλακτες. Το έγκλημα αποθρασύνεται στη χώρα και για να αντιμετωπιστεί πρέπει να έχει απέναντί του το πολιτικό σύστημα ως μέτωπο ενιαίο και αρραγές. Οι υψηλοί τόνοι των ανακοινώσεων που καταδικάζουν τις εγκληματικές πράξεις δεν αρκούν· οι υψηλοί τόνοι των αντιπαραθέσεων απευθύνονται μόνο σε «τελειωμένα» κομματικά ακροατήρια, καμία ψήφο δεν φέρνουν και λειτουργούν, εν τέλει, υπέρ του κάθε πληρωμένου, παρανοϊκού ή τυχάρπαστου εγκληματία. Το έγκλημα δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση. Δεν περιορίζεται έτσι, μόνο τρέφεται.