Τελικά, η κυβέρνηση αυτή το μόνο πράγμα που σίγουρα ξέρει να κάνει καλά είναι να βάζει φόρους. Πολλαπλούς φόρους, τέλη και εισφορές, παντού. Με αποτέλεσμα ένας ελεύθερος επαγγελματίας που βγάζει στην Ελλάδα 60.000 ευρώ να του μένουν μόλις 16.000 ευρώ στην τσέπη στο τέλος του χρόνου, ενώ αν έβγαζε τα ίδια χρήματα στην Κύπρο θα είχε τριπλάσιο διαθέσιμο εισόδημα – σχεδόν 50.000 ευρώ!
Πώς να κινηθεί, όμως, η τελματωμένη ελληνική οικονομία όταν ένας καλοπληρωμένος επαγγελματίας έχει να ξοδέψει μετά τη φορολογική καταιγίδα Τσίπρα λιγότερα από 1.500 ευρώ τον μήνα; Είναι φανερό ότι θα κάνει το παν για να πληρώνεται «μαύρα» ή θα μεταφέρει την έδρα της εταιρείας του σε χώρες με χαμηλότερη φορολογία όπως είναι η Κύπρος ή η Βουλγαρία.
Και μπορεί ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος να λέει ότι σε λίγο θα έχουμε τόσες προτάσεις για επενδύσεις που δεν θα ξέρουμε πώς να τις απορροφήσουμε, ωστόσο είναι φανερό ότι ο κ. Τέσλα, που θέλει να ρίξει δισεκατομμύρια σε ένα νέο εργοστάσιο μπαταριών και αυτοκινήτων, θα προτιμήσει την Ιρλανδία με 12,5% φορολογία και σύγχρονη δημόσια διοίκηση, από την Ελλάδα με 29% φορολογία και μίζα σε κάθε βήμα της επένδυσης.
Ουσιαστικά η «πρώτη φορά Αριστερά» –με την απόλυτη, δυστυχώς, ανοχή των δανειστών– αντί να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες και να εξοικονομήσει χρήματα που θα της επιτρέψουν μείωση στους φόρους, οι οποίοι θα έκαναν την Ελλάδα πιο ελκυστική στους ξένους, ενδιαφέρθηκε μόνο να προστατεύσει την εκλογική πελατεία της – το Δημόσιο. Και έριξε όλα τα φορολογικά βάρη στον ιδιωτικό τομέα – τους υπόλοιπους δηλαδή, δεύτερης εκλογικής διαλογής, πολίτες.
Είναι φανερό ότι με τη συνεχώς αυξανόμενη φορολογία η ρόδα της παραγωγής δεν γυρίζει, ενώ ολοένα και περισσότεροι άξιοι επιστήμονες και κεφαλαιούχοι θα προτιμήσουν να εγκαταλείψουν τη χώρα από το να συνεχίσουν να εργάζονται ή να αναζητούν δουλειά στην Ελλάδα με συνέταιρο την εφορία.
Οι εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που δόθηκαν πριν από λίγες μέρες στη δημοσιότητα, δείχνουν ξεκάθαρα ότι μπορεί η χώρα για συγκυριακούς λόγους να κάνει ένα αναπτυξιακό βήμα το 2018 (προβλέπεται ανάπτυξη πάνω από το 2,5% κυρίως λόγω του ρεκόρ των τουριστικών αφίξεων εφέτος) αλλά αυτό δεν μπορεί να διατηρηθεί – το 2019 προβλέπεται ο ρυθμός ανάπτυξης να πέσει κοντά στο 1%.
Το χειρότερο: αν η οικονομία αναπτύσσεται οριακά, ακόμη κι αν αυξάνεις συνεχώς τους φόρους, δεν θα μπορείς να εισπράξεις αρκετά φορολογικά έσοδα ώστε να πετύχεις τους στόχους. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι οφειλές των ιδιωτών στο κράτος ξεπερνούν ήδη τα 100 δισ. ευρώ και ο λογαριασμός ανεβαίνει σχεδόν ένα δισ. τον μήνα!
Συμπέρασμα: έπειτα από οκτώ χρόνια μνημονίων και αιματηρής λιτότητας, η οποία έγινε ακόμη σκληρότερη λόγω των πειραματισμών μιας κυβέρνησης που πίστευε ότι θα χτυπά τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές, ο κόσμος περιμένει επιτέλους μια ανάσα. Αυτή δεν πρόκειται να έρθει αν ο κ. Τσίπρας δεν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, προωθώντας με όλες του τις δυνάμεις το Ελληνικό και τα άλλα αναπτυξιακά πρότζεκτ που βρίσκονται στα σκαριά. Αν δεν πιάσει δηλαδή ο ίδιος τον ταύρο από τα κέρατα, κάνοντας την Ελλάδα φιλική σε επενδύσεις.
Με συλλογικότητες και κυνήγι μαγισσών ανάπτυξη δεν έρχεται.