Σε ποιον ανήκει επιτέλους αυτή η πόλη;

Σε ποιον ανήκει επιτέλους αυτή η πόλη;

2' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πριν από λίγες ημέρες, μια φίλη μού διηγήθηκε το εξής συμβάν: Στην παιδική χαρά της γειτονιάς της δύο μητέρες άρχισαν να διαπληκτίζονται, όταν η μία έκανε παρατήρηση στην άλλη επειδή είχε φέρει τα παιδιά της να απασχοληθούν εκεί, παρότι δεν έμενε στα γύρω σπίτια! Μια συγκεκριμένη φράση την εξέπληξε και την ενόχλησε περισσότερο: «Αυτή η παιδική χαρά είναι δική μας, εσείς δεν έχετε πάρκο κοντά σας να πάτε;». Ουσιαστικά η μητέρα που αντλούσε θράσος από την εντοπιότητά της ισχυριζόταν ότι το πάρκο της κάθε περιοχής ανήκει στους κατοίκους της και μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να περνούν εκεί ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης. Όσο για τους κατοίκους των περιοχών που δεν έχουν πάρκο ή παιδική χαρά, ε, ας πρόσεχαν, πάντως στα «δικά μας» να μην τολμήσουν να πατήσουν το πόδι τους. Είναι η ίδια λογική με αυτή που οδηγεί κάποιους ανθρώπους να οργίζονται όταν κάποιος παρκάρει εκεί που έχουν συνηθίσει οι ίδιοι να σταθμεύουν το αυτοκίνητό τους, κάποιους άλλους να ενοχλούνται με όσους κολυμπούν στη θάλασσα μπροστά από το εξοχικό τους κ.ο.κ. Όμως, σε ποιον ανήκει τελικά ο δημόσιος χώρος;

Η ερώτηση είναι φυσικά ρητορική, αφού για κάθε νοήμονα πολίτη είναι προφανές ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους – προσοχή, η χρήση της λέξης «δήμος» γίνεται με την αρχαιοελληνική έννοια, του λαού. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις ανθρώπους που γαλουχήθηκαν με υπέρτατη αξία τον ατομικισμό, που θεοποίησαν την ιδιοκτησία, που βλέπουν τον κόσμο μέσα από εγωκεντρικούς φακούς και μετρούν την αξία της ύπαρξής τους με βάση τα όσα μπορούν να οικειοποιηθούν –όπως, ας μη γελιόμαστε, είναι πολλοί Έλληνες– να μοιραστούν αυτά που αυθαίρετα όρισαν σαν δικά τους. Κάπως έτσι o δρόμος έξω από το σπίτι μας είναι δικός μας· το πάρκο, η πλατεία, η παιδική χαρά της γειτονιάς μας αντικαθιστούν την αυλή μας, στην οποία οι «ξένοι» δεν είναι ευπρόσδεκτοι· το πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας μας λειτουργεί σαν πάρκινγκ για τα δίτροχα οχήματά μας. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν παρατήρηση σε αυτόν που θα έρθει από το διπλανό στενό και θα πετάξει τα σκουπίδια του στον κάδο «τους», υπάρχουν αυτοί που θα βάλουν από καρέκλες μέχρι γλάστρες έξω από το σπίτι ή το κατάστημά τους, για να κρατήσουν τη θέση στάθμευσής «τους», κάποιοι άλλοι θα κάνουν παρατήρηση στα παιδιά των γειτονικών σπιτιών αν έρθουν να παίξουν έξω από το διαμέρισμά τους. Φυσικά μερικοί θα στραβοκοιτάξουν τους γονείς που οργανώνουν τα πάρτι των παιδιών τους σε πάρκα και παιδικές χαρές. Και δυστυχώς αυτή η πρακτική και η συμπεριφορά διαστρέφει την αντίληψη και επηρεάζει την άποψη και των υπολοίπων για την αξία και τον τρόπο χρήσης του δημόσιου χώρου, στον οποίο θα μπορούσαν ιδανικά να συνυπάρχουν όλοι οι πολίτες, με αλληλοσεβασμό, αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, δημιουργική διάθεση.

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες οι πολίτες λειτουργούν στον δημόσιο χώρο με αίσθημα κοινοκτημοσύνης, ενώ και η πολιτεία, οι φορείς, οι δημοτικές αρχές μεριμνούν ώστε οι χώροι αυτοί να είναι φιλόξενοι και εύχρηστοι, δημιουργώντας τις συνθήκες που θα εμπνεύσουν τους επισκέπτες να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγηθούν, να δημιουργήσουν, να χαλαρώσουν, είτε μαζί είτε εκ του σύνεγγυς.

Είναι εξοργιστικά τραγελαφικό το γεγονός ότι άνθρωποι ουσιαστικά ανοριοθέτητοι, εγωιστές και ιδιώτες –με την αγγλική σημασία της λέξης– κατορθώνουν να στενεύουν τα όρια του δημόσιου χώρου στα όρια του μικρόκοσμού τους. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή