Η Εθνική μας δεν άφησε τα «δώρα» να πάνε χαμένα. Νίκησε το Γιβραλτάρ και πήρε το δικαίωμα στο όνειρο, να βρεθεί το καλοκαίρι στη Ρωσία και να παίξει στην τελική φάση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου. Σίγουρα είναι επιτυχία, αν αναλογιστεί κάποιος το επίπεδο του πρωταθλήματός μας.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η αστραφτερή. Η βιτρίνα με τα φώτα που κρύβει όλα τα κακώς κείμενα στον χώρο. Αυτά που σίγουρα θα έρθουν σε πρώτο πλάνο, αν τελικά δεν κατακτηθεί το πολυπόθητο εισιτήριο μέσω του μπαράζ.
Σίγουρα, δεν υπάρχει Ελληνας φίλαθλος που να εύχεται τον αποκλεισμό. Σε μία εποχή που η κατήφεια είναι μονίμως στα πρόσωπα της μεγάλης πλειονότητας του λαού μας, χρειάζεται ένα γεγονός που θα προκαλέσει χαμόγελο. Ομως μήπως μία πρόκριση αποτελέσει το δένδρο που θα μας κρύψει το δάσος;
Ο φίλαθλος θέλει μια Εθνική που δεν μπορεί να αλλάξει περισσότερες από τρεις μπαλιές; Μία ομάδα που δείχνει πως δεν έχει μέλλον και βασίζεται σε κάποιους παίκτες που είναι έτοιμοι για… συνταξιοδότηση; Γιατί είναι σίγουρο πως ο Σκίμπε, ανταμείβοντας τους διεθνείς που έχει αυτή την περίοδο, θα τους επιλέξει και για τη Ρωσία.
Αντιθέτως ένας αποκλεισμός θα τον αναγκάσει, αν τελικά τον κρατήσει η ΕΠΟ, να κάνει μια ανανέωση. Να δει σε βάθος χρόνου και να ψάξει περισσότερο τις επιλογές του. Χωρίς πιέσεις από τον Τύπο και διαφόρους άλλους, που έχουν τους λόγους τους, να βλέπουν συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές στα γαλανόλευκα. Ιδού το δίλημμα…