Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία κινήθηκε δεξιόστροφα στις προχθεσινές εκλογές. Τα δύο μεγάλα κόμματα, οι Χριστιανοδημοκράτες – Χριστιανοκοινωνιστές και οι Σοσιαλδημοκράτες, έχασαν μεγάλο μέρος της δύναμής τους και έπεσαν σε ιστορικά χαμηλά, προς όφελος των Ελεύθερων Δημοκρατών και ακόμη περισσότερο της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), που είδαν τα ποσοστά τους να εκτινάσσονται. Βεβαίως, οι Ελεύθεροι Δημοκράτες δεν είναι ίδιοι με το AfD, καθώς οι πρώτοι ανήκουν στη βαθιά Δεξιά ως νεοφιλελεύθεροι κοινωνικά και οικονομικά, ενώ το άλλο είναι λαϊκίστικο, ξενοφοβικό, αντιευρωπαϊκό κόμμα σε βαθμό ακροδεξιό.
Η ανησυχία που προκάλεσαν η άνοδος ενός ακροδεξιού κόμματος και η πανηγυρική είσοδός του στη γερμανική Βουλή είναι ταυτόχρονα δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη. Είναι δικαιολογημένη γιατί αυτό συμβαίνει πρώτη φορά από το 1945 στη Γερμανία με το γνωστό παρελθόν, αλλά και με την προσήλωση στη φιλελεύθερη δημοκρατία μετά τη μακρά περίοδο αποναζιστικοποίησης. Επιπλέον συμβαίνει στη χώρα που δεν αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, το αντίθετο, έχει ένα κοινωνικό κράτος υψηλού επιπέδου, είναι η ατμομηχανή της Ευρώπης και τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά ωφελείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Από την άλλη πλευρά, η ανησυχία είναι αδικαιολόγητη γιατί το 12,6% που πήρε το AfD είναι πολύ μικρό σε σύγκριση με τα ποσοστά που πήραν οι ακροδεξιοί στην Αυστρία, ο Βίλντερς στην Ολλανδία (και αυτή ευημερεί), η Λεπέν που διεκδίκησε με αξιώσεις την εξουσία στη Γαλλία, χωρίς να ξεχνάμε τον Τραμπ στις ΗΠΑ. Προφανώς, υψηλό ποσοστό από τους προχθεσινούς ψηφοφόρους του AfD έκρυβαν επί χρόνια τις απόψεις τους υπό την κάλυψη των Χριστιανοδημοκρατών και κυρίως των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί από αυτούς δικαιολόγησαν την ψήφο τους λέγοντας ότι η Μέρκελ δεν είναι πια αρκούντως «συντηρητική». Σ’ αυτούς προστέθηκαν άνθρωποι χαμηλής σχετικά μόρφωσης που ζουν στα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, μεταξύ τους αρκετοί Ρώσοι μετανάστες γερμανικής καταγωγής.
Ο τριπλασιασμός πάντως των ψήφων του ΑfD οφείλεται ασφαλώς στην προσωπική φθορά της Μέρκελ μετά τρεις θητείες, όπως και στο γεγονός ότι η πολιτική της γραμμή ήταν περισσότερο κεντρώα, παρά συντηρητική, αλλά ο καταλύτης των μεγάλων εκλογικών απωλειών ήταν η πολιτική των «ανοικτών θυρών» στο προσφυγικό. Αυτή ήταν που προκάλεσε την αρνητική αντίδραση μεγάλου μέρους των πολιτών. Και όχι η οικονομική πολιτική, όπως ανόητα ισχυρίζεται στην Ελλάδα το συριζαϊκό σύμπαν.
Μετά την άρνηση (θα επιμείνουν άραγε;) των Σοσιαλδημοκρατών να συμμετάσχουν σε νέα κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού, αυτό που προς το παρόν διαφαίνεται ως πιθανότερο είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης «Τζαμάικας», δηλαδή Χριστιανοδημοκρατών – Ελεύθερων Δημοκρατών και Πρασίνων. Δύσκολη υπόθεση, καθώς οι δύο εταίροι δείχνουν μεν προθυμία, αλλά ανταποκρίνονται σε διαφορετικές ταλαντώσεις του πολιτικού εκκρεμούς. Στο μεταξύ, η Ευρώπη πρέπει να περιμένει μέχρις ότου σχηματιστεί κυβέρνηση στο Βερολίνο και η Ελλάδα καλά θα κάνει να ανησυχεί…