Θα γίνουν οι εκλογές τον Νοέμβριο, τον Δεκέμβριο ή τον Φεβρουάριο; Θα υπάρξει η δυνατότητα της εξ αποστάσεως ψήφου ή όχι; Και αν γίνουν οι εκλογές μόνον με συμβατικό τρόπο, πόσο πρέπει να είναι το αντίτιμο που θα πληρώσουν οι ψηφοφόροι για να μην «μπει μέσα» όλη η πανάκριβη, όπως αποδεικνύεται, online διασύνδεση των σημείων όπου θα στηθούν κάλπες;
Το γεγονός ότι τα ερωτήματα του προλόγου κανείς ακόμη δεν μπορεί να τα απαντήσει, δείχνει τα μεγάλα εμπόδια που καλούνται ακόμη και σήμερα να ξεπεράσουν όσοι εμπλέκονται με την εκλογή αρχηγού του νέου φορέα, κι ας μένει πια μόλις ενάμισης μήνας από τις 5 Νοεμβρίου, ημερομηνία που έχει αναγγελθεί ότι θα στηθούν οι κάλπες. Αλλωστε, ακόμη και η ημερομηνία αυτή είναι πλέον στον αέρα μετά την πρόταση που έκανε η Vodafone, ζητώντας ένα εκατ. ευρώ για να αναλάβει την ευθύνη της διαδικασίας και προτείνοντας ως χρόνο διεξαγωγής των εκλογών την 4η Φεβρουαρίου, δηλώνοντας αδυναμία να δημιουργήσει νωρίτερα το απαραίτητο λογισμικό και –κυρίως– να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους που θα το διαχειριστούν.
Δεν είναι σύμπτωση που όλα τα επιτελεία των υποψηφίων αποφεύγουν τις τελευταίες ημέρες να κάνουν δηλώσεις. Γνωρίζουν ότι ο Νίκος Αλιβιζάτος θα καλέσει –πιθανώς και αύριο– σε μια κοινή σύσκεψη όλους του διεκδικητές για να λάβουν από κοινού μια απόφαση, έχοντας στο μεσοδιάστημα λάβει και την αντιπρόταση της Wind, που αναμενόταν –χωρίς να γίνει γνωστή– ήδη από το βράδυ της Παρασκευής.
Το μεγαλύτερο ωστόσο πρόβλημα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι διεκδικητές δεν είναι ο χρόνος των εκλογών, αλλά το πώς θα καλυφθεί το κόστος τους. Διότι ακόμη και αν αυτό περιοριστεί στα 500.000 ευρώ, όπως φημολογείται, κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι θα υπάρξει η ανάλογη μεγάλη συμμετοχή πολιτών για να το καλύψει μέσω του συμβολικού ποσού των 2 – 3 ευρώ, που θα υποχρεωθεί να καταβάλει ο καθένας για να ψηφίσει.
Γι’ αυτό άλλωστε και τις τελευταίες ώρες, στα επιτελεία των υποψηφίων που θεωρούνται φαβορί επανήλθε μια πρόταση που πιθανώς θα προσέφερε διέξοδο στο πρόβλημα. Οπως έλεγαν τα συγκεκριμένα στελέχη, αν αντί για το τυπικό παράβολο συμμετοχής των 2.000, που δεσμεύθηκαν να δώσουν οι δέκα διεκδικητές, είχε συμφωνηθεί να εγγυηθούν όλοι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό, όπως π.χ. 40.000 ή και 50.000 ευρώ, ήδη σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Εννοούσαν, με απλά λόγια, ότι όποιος διεκδικεί να γίνει πρόεδρος ενός κόμματος, προφανώς πιστεύει ότι θα τον ψηφίσουν πανελλαδικά τουλάχιστον 20 – 25.000 πολίτες. Επομένως, θα μπορούσε ακόμη και τώρα η επιτροπή Αλιβιζάτου να υποχρεώσει όλους τους υποψηφίους να προκαταβάλουν 40.000 – 50.000 ευρώ ως εγγύηση, η οποία θα τους επιστραφεί αν η πρόβλεψή τους επιβεβαιωθεί στις κάλπες. Αν δηλαδή ψηφιστούν από 20 – 25.000 πολίτες, που ούτως ή άλλως θα καταβάλουν τα 2-3 ευρώ που θα αποφασιστούν για να μετέχουν στη διαδικασία.
Προσωπικό ρίσκο
Η συγκεκριμένη πρόταση δεν επανήλθε τυχαία. Διότι αν κάτι προκύψει στα σίγουρα, ως ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, τις επόμενες μέρες είναι το ποιος θα εγγυηθεί την τήρηση της συμφωνίας που θα υπογραφεί με την οποιαδήποτε εταιρεία αναλάβει, τελικώς, τη διαδικασία. Ο Ν. Αλιβιζάτος, για προφανείς λόγους, έχει διαμηνύσει σε όλους τους διεκδικητές ότι δεν είναι στις υποχρεώσεις των μελών της επιτροπής του να υπογράψουν μια τέτοια σύμβαση. Και έχει αντιπροτείνει τη σύσταση μιας εταιρείας ειδικού σκοπού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, καλώντας τους υποψηφίους να στείλουν από έναν εκπρόσωπό τους –π.χ. τους λογιστές τους– που θα εγγυηθούν προσωπικά ότι η συμφωνία θα τηρηθεί στο ακέραιο. Με απλά λόγια, κάλεσε τους υποψηφίους να αναλάβουν πλήρως και εμπράκτως τις ευθύνες τους αν, ο μη γένοιτο, τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από τους ψηφοφόρους δεν αποδειχθούν αρκετά για να καλύψουν το συνολικό κόστος της διαδικασίας.
Θα έχει, λοιπόν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον πόσοι και ποιοι από τους διεκδικητές θα δεχθούν να αναλάβουν προσωπικά ένα τέτοιο ρίσκο. Πόσο μάλλον αν δεν βρεθεί, τελικώς, μια «φτηνή» λύση και τις εκλογές τις αναλάβει η Vodafone, που είχε διεξαγάγει με επιτυχία και τις εκλογές της Ν.Δ.
Διαφορά απόψεων για τα νομοσχέδια
Μπορεί τα διαδικαστικά ζητήματα να μοιάζουν εμπόδια αξεπέραστα, αλλά αυτό δεν απαγορεύει τους υποψηφίους να προσπαθήσουν σιγά σιγά να καταστήσουν διακριτή την πολιτική ταυτότητα της υποψηφιότητάς τους. Αυτό φάνηκε, κατ’ εξοχήν, με την επιλογή της Φώφης Γεννηματά να προαγγείλει ότι η ΔΗΣΥ δεν θα στηρίξει στο εξής οποιονδήποτε νόμο φέρει στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός δεν υπερψηφίζεται από τους ΑΝΕΛ. «Στηρίξαμε το σύμφωνο συμβίωσης, την ιθαγένεια των μεταναστών, τα αποτεφρωτήρια και άλλα που καταψήφισε εκ του ασφαλούς ο κ. Καμμένος, αλλά ώς εδώ», έλεγαν συνεργάτες της, διαμηνύοντας στον Αλ. Τσίπρα (όπως έκανε και ο Κυρ. Μητσοτάκης) ότι αν θέλει να εμφανίζεται τάχα ως προοδευτικός, ας πείσει πρώτα τον κ. Καμμένο. Η επιλογή αυτή της κ. Γεννηματά δεν είναι τυχαίο ότι βρήκε αντίθετο όχι μόνον τον Στ. Θεοδωράκη –προανήγγειλε ότι εκείνος θα εξακολουθήσει να ψηφίζει στη Βουλή κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση– αλλά και τους Ν. Ανδρουλάκη και Γ. Ραγκούση, που περιέγραψαν ως συντηρητική τη νέα στρατηγική του ΠΑΣΟΚ. Αίσθηση όμως προκαλούν ήδη και οι δηλώσεις του Γ. Καμίνη, που λαμβάνονται ως σημάδι ότι ο δήμαρχος αυτοτοποθετείται πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στη Ν.Δ.