Road trip στην Πορτογαλία

Οκτώ ημέρες, χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα, εννιά πόλεις-σταθμοί σε μια χορταστική περιήγηση.

Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Το ταξίδι στην Πορτογαλία επίσημα μπορεί να τέλειωσε τη στιγμή που αφήσαμε στο Πόρτο το νοικιασμένο αυτοκίνητο που μας συντρόφευσε στα 1.500 περίπου χιλιόμετρα που διανύσαμε μέσα σε οκτώ μέρες. Νιώθω όμως μια γλυκιά νοσταλγία όταν σκέφτομαι τη μικρή μεσογειακή χώρα των 10 και κάτι εκατομμυρίων κατοίκων. Ποιος θα το περίμενε ότι θα έβλεπα παραλίες που θα τις συνέκρινα με τις δικές μας; Ή ότι το φρέσκο ψάρι που παράγγειλα θα ήταν τόσο νόστιμο που θα με αιφνιδίαζε; «Délicieux», σχολίαζα συνεχώς στον Γάλλο αγαπημένο μου, απολαμβάνοντας  εξαιρετικά γεύματα  που μας είχαν κοστίσει «que dalle», όπως απαντούσε εκείνος, δηλαδή «τίποτα».

Γυρίσαμε σίγουρα πιο «ελαφριοί», για δύο εντελώς διαφορετικούς λόγους: από τη μια γιατί κάποιες μέρες περπατήσαμε δεκάδες χιλιόμετρα σαν αληθινοί τουρίστες, από την άλλη γιατί στη γοητευτική αυτή χώρα βρίσκει κανείς εύκολα τρόπους για να γίνει σπάταλος. Η αλήθεια είναι ότι προτού επισκεφτώ την Πορτογαλία, η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν τα στενάκια της Λισαβόνας –από καρτ ποστάλ νομίζω– με τα απλωμένα ρούχα στα σύρματα που συνδέουν τα απέναντι μπαλκόνια. Είδα όμως τόσα και τόσα άλλα, τα οποία με έκαναν να πετώ τα σκεπάσματα κάθε πρωί ανυπόμονη για να γευτώ ένα παραδοσιακό pastel de nata, που πότε μου έμοιαζε με μίνι γαλακτομπούρεκο και πότε με θεσσαλονικιά μπουγάτσα, και να ξεκινήσω την περιήγηση. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τελικά τι με συνάρπασε περισσότερο: τα γεμάτα ζωή σοκάκια της πρωτεύουσας ή ο ήχος των κυμάτων του ωκεανού στο πιο δυτικό σημείο της Ευρώπης, στο Cabo de San Vincente.

Cabo de Saint Vincente, το δυτικότερο άκρο της Ευρώπης. (Φωτογραφία: François Fourrier)

 

1η και 2η ημέρα

Πόρτο

Αυτό το οδοιπορικό θα είναι ιλιγγιώδες ή τελοσπάντων θα επιχειρήσει να είναι, ακολουθώντας με τις λέξεις τους έντονους ρυθμούς του ταξιδιού μας: μέσα σε μόλις οκτώ μέρες προσπαθήσαμε να καλύψουμε ένα σημαντικό κομμάτι της χώρας. Η περιπέτεια άρχισε στο Πόρτο, όπου φτάσαμε Παρασκευή βράδυ, με όλη σχεδόν την πόλη να είναι έξω σαν να γινόταν κάποια γιορτή. Η ατμόσφαιρα ήταν παρόμοια και το βράδυ του Σαββάτου – μια και, όπως μας ενημέρωσε η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος που νοικιάσαμε, σχεδόν κάθε βράδυ κάπου στην πόλη στήνεται μια γιορτή. Αφήσαμε λοιπόν τις βαλίτσες μας και βγήκαμε στον δρόμο. Το πάρτι ξεκινούσε στο μπαρ Base, το οποίο βρίσκεται σε μια υπερυψωμένη πλατεία και σερβίρει παγωμένη μπίρα σε πολύ χαμηλή τιμή (σ.σ.: Τα 200 ml κοστίζουν μόλις 1 ευρώ). Επιστρέψαμε περπατώντας και η ζωηρή ατμόσφαιρα μας έκανε να νιώθουμε όμορφα που βρισκόμασταν σε αυτή την πόλη του ευρωπαϊκού Νότου, όπου οι θαμώνες των μπαρ μιλούν τραγουδιστά και πολύ πολύ δυνατά – το ίδιο ηχηρό είναι και το γέλιο τους.

Την επομένη το πρωί κατευθυνθήκαμε προς το περίφημο Jardim do Palacio de Cristal. Μας παραπλάνησε το όνομά του και σαν πρωτάρηδες περάσαμε αρκετή ώρα ψάχνοντας ένα παλάτι που έχει κατεδαφιστεί από τη δεκαετία του 1950. Απολαύσαμε όμως αυτόν τον εντυπωσιακό βοτανικό κήπο με τα φιλικά παγόνια. Στα γρήγορα περάσαμε κι από τον πολυχώρο Armazém (γκαλερί, αντικερί, καφέ-μπαρ και μπουτίκ ρούχων μαζί), όπου είδαμε –αλλά δεν αγοράσαμε– ρακέτες του τένις χρονολογούμενες τη δεκαετία του 1960 και μπουκαλάκια από φάρμακα του 1920. Έπειτα χαθήκαμε στα γύρω στενά και με τον οδηγό του Lonely Planet υπό μάλης ανεβήκαμε, κατεβήκαμε και ξανανεβήκαμε τα γραφικά δρομάκια της πόλης, για να τρυπώσουμε τελικά στη Mercearia das Flores, την εκλεπτυσμένη ταβέρνα και deli όπου γευτήκαμε πικάντικες ντόπιες σαρδέλες και φέτες ψωμιού με ψητά μανιτάρια και ντοματίνια.

Συνεχίσαμε στο Centro Portugês de Fotografia –ένα εντυπωσιακό κτίριο που κάποτε ήταν φυλακή–, όπου παρακολουθήσαμε το οδοιπορικό του Πορτογάλου φωτογράφου Pedro Mesquita στην Αιθιοπία. Μια διαδρομή που δεν αποτελείται μόνο από πρόσωπα και τοπία που σου ραγίζουν την καρδιά, αλλά και από λέξεις –πολλές λέξεις– που αρθρώνουν τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του. Για το βραδινό παρασυρθήκαμε και επιτρέψαμε στον σεφ του εστιατορίου του ξενοδοχείου μας, του Grande Hotel do Porto, να ετοιμάσει ένα δείπνο στα μέτρα μας. Δοκιμάσαμε τουλάχιστον πέντε πιάτα, που ήταν χωρίς υπερβολή βουτιά στις αισθήσεις, με αποκορύφωμα τον καπνιστό μπακαλιάρο. Το μεστό κόκκινο κρασί από την κοιλάδα του ποταμού Douro έκανε επίσης εξαιρετική δουλειά, συνοδεύοντας αρμονικά το φαγητό μας.

3η ημέρα

Nazaré και Alcobaca

Επόμενη στάση η πόλη Nazaré (Ναζαρέ) με την απίστευτη θέα στον ωκεανό, στο κέντρο της πορτογαλικής ακτογραμμής. Με τον άνεμο να λυσσομανά, αναζητήσαμε ένα εστιατόριο για να χορτάσουμε την πείνα μας και από λάθος οδηγηθήκαμε στο Sitiado, όπου γευτήκαμε υπέροχη μαύρη πουτίγκα και φλούδες από πατάτες τηγανητές. Στην πόλη Peniche (Πενίτσε) παρακολουθήσαμε τους σέρφερ να σκίζουν τα ορμητικά κύματα και ορκίστηκα πως θα μάθω αυτό το σπορ – άλλωστε η ομώνυμη παραλία της είναι η πιο διάσημη της χώρας για σέρφινγκ. Στην Alcobaça (Αλκομπάσα) όπου πήγαμε το επόμενο πρωί, επισκεφτήκαμε το μεγαλειώδες Μοναστήρι της Santa Maria, χτισμένο από τον Αλφόνσο Ι, τον πρώτο βασιλιά της Πορτογαλίας, το 1153. Σεργιανίσαμε στους κοιτώνες των μοναχών, στην κουζίνα, στην τραπεζαρία και στις αίθουσες συγκεντρώσεων.

4η και 5η ημέρα

Λισαβόνα

Το απόγευμα κατηφορίσαμε στη Λισαβόνα, στην περιοχή του Barrio Alto αλλά και στα σοκάκια της Alfama – χωρίς όμως να καταφέρουμε να επιβιβαστούμε στο περίφημο τραμ 28 λόγω… συνωστισμού. Ούτε τα μηχανοκίνητα tuc tuc χρησιμοποιήσαμε, προτιμήσαμε να μετακινηθούμε με τα πόδια. Στην Alfama, την πιο παλιά γειτονιά της πόλης, σταθήκαμε στην καντίνα του Aziz και δοκιμάσαμε λιχουδιές από τη Μοζαμβίκη, πρώην πορτογαλική αποικία. Στο Μουσείο του Chiado, η σύγχρονη τέχνη μάς παίδεψε αρκετά για να την κατανοήσουμε, απολαύσαμε όμως τα γλυπτά στον κήπο πριν ανηφορίσουμε με το μετρό στο Museu Calouste Gulbenkian, ένα παγκόσμιας κλάσης μουσείο όπου η τέχνη της Δύσης συναντά την Άπω Ανατολή. Εκεί, σε ένα κτίριο που θυμίζει Le Corbusier, είδαμε πορσελάνες από την κινεζική δυναστεία των Τσιγκ, αιγυπτιακές μούμιες, αλλά και αριστουργήματα του Ρούμπενς και του Ρέμπραντ. Για φαγητό, δοκιμάσαμε για αλλαγή ένα από τα καλύτερα και φθηνότερα μπέργκερ  της ζωής μας –με μόλις 7,5 ευρώ και φρέσκες πατάτες τηγανητές για συνοδευτικό– στο A Cultura do Hamburguer. Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο rooftop του μπαρ Park, όπου λίγο η θέα, λίγο τα Negronis, φύγαμε σχεδόν μεθυσμένοι – βέβαια οι τιμές είναι αρκετά τσιμπημένες.

6η ημέρα

Vila Nova de Milfontes

Ο δρόμος μάς έβγαλε στη Vila Nova de Milfontes, ένα από τα ομορφότερα χωριά της δυτικής ακτής, αφού πρώτα είχαμε περάσει από το περίφημο Cabo de San Vincente, το δυτικότερο άκρο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Προτού σεργιανίσουμε στα δρομάκια της, παλέψαμε με τα κύματα στην Praia da Arrifana – πόσο νερό μπορείς να καταπιείς πριν παραιτηθείς; Γευτήκαμε φρέσκο ψαράκι στην ταβέρνα Choupana, πάνω από την παραλία της Praia do Farol, και χαρήκαμε το ηλιοβασίλεμα την ώρα που η παλίρροια σκέπαζε τις κατασκευές από πέτρες στην παραλία.

Στην Praia do Farol θα θαυμάσετε τις εκατοντάδες πέτρινες κατασκευές στην ακτή. (Φωτογραφία: François Fourrier)

7η ημέρα

Lagos και beja

Επόμενη στάση το τουριστικό Lagos (Λάγος). Η παλιά πόλη του είναι πραγματικά υπέροχη. Στον πορτογαλικό Νότο τα σπίτια έχουν ένα χαρακτηριστικό χρωματιστό πλαίσιο γύρω από τις πόρτες και τα παράθυρα. Για έναν παράξενο λόγο, τα παρατημένα κτίρια έμοιαζαν όμορφα μέσα στην ντεκαντάνς τους.

Το Lagos είναι από τα πιο τουριστικά σημεία της Πορτογαλίας, όμως η παλιά πόλη του παραμένει γοητευτική. (Φωτογραφία: © SHUTTERSTOCK)

 

Η Santa Maria, η πιο κοντινή παραλία, έδωσε χώρο για πρωινό διαλογισμό πριν καταφτάσουν σε κονβόι τα πλήθη τουριστών με παιδιά. Αν και το νερό ήταν παγωμένο, το τοπίο δεν θύμιζε ωκεανό, αλλά παραλία του Αιγαίου. Δύο μέρες μάς είχαν μείνει και, αφού φάγαμε πρωινό στον ξακουστό φούρνο Panaderia Central με το καλύτερο pastel de nata του ταξιδιού, περάσαμε στα γρήγορα από την Beja (Μπέζα), μια πόλη που μπορεί να καυχηθεί για την ξεχωριστή αρχιτεκτονική της –επηρεασμένη από τα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας– και τις ήσυχες γραφικές πλατείες της, όπως και για το Μεσαιωνικό Μουσείο της.

8η ημέρα

Évora

Στην Évora (Έβορα) γυρίσαμε μια μεσαιωνική πόλη με συναρπαστική ιστορία και ίσως τους πιο μεγαλοπρεπείς ρωμαϊκούς στύλους που είδαμε ποτέ. Το ίδρυμα σύγχρονης τέχνης Fundação Eugénio de Almeida έχει δωρεάν είσοδο και είναι λόγος για να έρθει κανείς έως εδώ, όπως επίσης ο καταπράσινος κήπος της πόλης ονόματι Jardim Publico de Évora και οι συναυλίες που φιλοξενούνται στις πλατείες της. Καθίσαμε στα tapas bars για τα οποία φημίζεται η Évora και δειπνήσαμε με παραδοσιακές τοπικές λιχουδιές στο εστιατόριο Guiao – δοκιμάστε οπωσδήποτε την πολέντα με ντομάτα.

 Η μεσαιωνική πόλη Évora. (Φωτογραφία: François Fourrier)

9η ημέρα

Caria και Sortelha

Το επόμενο πρωί περάσαμε στο τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μας στη μικρή πόλη Caria (Κάρια). Κανένας οδηγός δεν πρόκειται να την αναφέρει, αλλά το airbnb μας ήταν παραμυθένιο. Η Nicky και ο Dave, οι μεσήλικες Άγγλοι ιδιοκτήτες, θα σας μαγειρέψουν το βράδυ και θα σας διηγηθούν ιστορίες. Όπως επίσης θα σας προτρέψουν να επισκεφτείτε το μεσαιωνικό χωριό της Sortelha, τα τείχη του οποίου έχουν παραμείνει ανέπαφα στο πέρασμα των αιώνων. Περπατήστε κατά μήκος τους και αφήστε τη θέα να σας κλέψει την καρδιά.

Η θέα από τα μεσαιωνικά τείχη της Sortelha είναι μεθυστική. (Φωτογραφία: François Fourrier)