Η ολιγωρία δεν προβιβάζεται σε λυσιτέλεια. Οχι, δεν είναι «όλα καλά». Ούτε καλό είναι που μια χώρα, η οποία στηρίζει μεγάλο μέρος της φήμης και της οικονομίας της στον θαλάσσιο πλούτο της, δεν δρα άμεσα σε ναυτικά ατυχήματα. Μέσω Αιγαίου (όπως και πολλών άλλων σημείων της Γης) μεταφέρονται κάθε χρόνο 100 με 200 εκατ. τόνοι πετρελαίου με 6.000 και πλέον δεξαμενόπλοια, γεγονός που επιβάλλει όχι μόνο ζώνες κυκλοφορίας, συστηματικές δειγματοληψίες, ρυμουλκά άμεσης ετοιμότητας, λιμένες καταφυγής, αλλά και συστήματα κατεπείγοντος εγκλωβισμού πετρελαιοκηλίδων (τρεις ημέρες μεσολάβησαν μέχρι κομμάτια της πετρελαιοκηλίδας να μεταφερθούν από τη Σαλαμίνα σε Πειραϊκή, Φρεαττύδα, Φάληρο, Ελληνικό, Αγιο Κοσμά, Γλυφάδα). Και γνωρίζουμε πολύ καλά από ατυχήματα. Θυμόμαστε την Πύλο (1980, 40.000 τόνοι μαζούτ στη θάλασσα, μέρος τους σκέπαζε για τουλάχιστον 13 χρόνια τμήματα του βυθού, και 1993, 800 τόνοι), τον Πειραιά (1988, 1.000 τόνοι), το Κεντρικό Αιγαίο (1992, 1.700 τόνοι), την Ελευσίνα (1994, 800 τόνοι), τους Αγίους Θεοδώρους (1996, 500 τόνοι), την Εύβοια (2000, 300 τόνοι), τις 34.000 τόνους το 1972 στα νερά του Αιγαίου, τις 12.000 τόνους το 1979 στην Κρήτη…
Είναι ζήτημα ευθέως πολιτικό, όπου δεν χωρούν η βραδύτητα (ώρες μετά έφτασε το πρώτο απορρυπαντικό στη Σαλαμίνα, που δεν επαρκούσε), τα μικροσυμφέροντα, τα «οικοπεδάκια», η αποποίηση ευθυνών, οι υποσχέσεις ότι όλα θα γίνουν σύντομα όπως πριν. Κράτος σημαίνει σχέδιο, γρήγορες αποφάσεις, οργανωμένα δίκτυα εκτέλεσης εντολών. Κρίση δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκδηλωθεί και είναι εγκληματική η δυσλειτουργία στην αποσόβηση των συνεπειών της.
Είναι γνωστό. Η μαγευτική διαδρομή του νερού που «έχτισε» τον υπέροχο γαλάζιο πλανήτη (το 95,5% του γήινου νερού είναι θαλασσινό) κινδυνεύει να μην μπορεί να αποκαταστήσει τις γνώριμες ισορροπίες. Το πετρέλαιο πνίγει τη θαλάσσια ζωή –φύκη, μαλάκια, ψάρια– τροποποιώντας αργά το περιεχόμενο των ωκεανών, τη μήτρα της ζωής. Η πίσσα που ξεβράζεται στις ακτές και σκοτώνει παράκτια χλωρίδα και πανίδα παραμένει σε βάθη για χρόνια. Γνωστό. Οπως γνωστό και ασυγχώρητο είναι ότι οι ιθύνοντες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τη ζωή των άλλων –και την «προστατευμένη» δική τους– σαν παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι το ανωτέρω δράμα επισκιάζεται τελικώς από τη νοοτροπία να εχθρευόμαστε το προφανές.