Βελουχιώτης και Apivita δεν κολλάνε πολύ. Είναι δύο πολύ διαφορετικά brands. Το ένα αφορά ένα σκοτεινό παρελθόν που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας, το άλλο ένα φωτεινό μέλλον για τον τόπο. Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να τα συνδυάσει, πατώντας, ως συνήθως, σε δύο βάρκες. Ξεφορτώθηκε πολλούς ακραίους το καλοκαίρι του 2015, αλλά υπάρχουν ακόμη…
Εχει αποδείξει ότι μπορεί να λύνει τους «γόρδιους δεσμούς», αλλά αργεί απελπιστικά να το κάνει. Είναι εντυπωσιακό πως δεν έχει απολυθεί ή εξαναγκαστεί σε παραίτηση ούτε ένας γ.γ. υπουργείου. Ολα κινούνται στον δικό τους ρυθμό, με ζυμώσεις και παραζυμώσεις. Ακόμη και οι άνθρωποι που υπονομεύουν το νέο πρωθυπουργικό αφήγημα παραμένουν αλώβητοι στις θέσεις τους.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει, όμως, χρόνο. Ξέρει καλά ότι χωρίς δικές του αποφασιστικές κινήσεις οι αγορές και οι επενδυτές θα περιμένουν στη γωνία για να ρισκάρουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα με μία επόμενη κυβέρνηση. Η αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας είναι εντυπωσιακή. Ολα ερμηνεύονται πολιτικά. Δεν γίνεται αντιληπτό ότι οι εταιρείες έχουν μετόχους και επιχειρηματικά σχέδια, και δεν διαθέτουν ανεξάντλητη υπομονή. Οταν ο επενδυτής συναντά τη συριζαίικη κουλτούρα των ατέρμονων συζητήσεων χωρίς διά ταύτα, απλώς τρελαίνεται…
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Τσίπρας έχει παρουσιάσει ένα αφήγημα που εφάπτεται πολύ με αυτό της Ν.Δ. Στα λόγια υπάρχει μία σύμπτωση στόχων. Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να βρει την απάντηση, η οποία θα βασίζεται σε ένα απτό σχέδιο και σε αξιόπιστα πρόσωπα που θα το αναλάβουν. Αυτά που θεωρούνται αυτονόητα σε μία μερίδα της κοινής γνώμης, είναι ψιλά γράμματα για ένα μεγάλο της κομμάτι. Μέσα στην επικοινωνιακή «βαβούρα» της εποχής, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Οι κυβερνώντες πιστεύουν πολύ στην τέχνη τού «ό,τι να ’ναι», ελπίζοντας πως η κουρασμένη κοινωνία δεν θα κάτσει να σκεφθεί τι έλεγαν χθες ή προχθές. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα σταθερό πειστικό αφήγημα από την άλλη πλευρά.