Η επιστροφή στο γραφείο ύστερα από καλοκαιρινές διακοπές ξεκινά πάντα με μια αργή, άκρως βαρετή, μα δυστυχώς απαραίτητη διαδικασία: το καθάρισμα του όγκου της αλληλογραφίας και των εφημερίδων, που έχουν συσσωρευθεί κατά το διάστημα της απουσίας μου. Αυτή τη δουλειά έκανα λοιπόν τη Δευτέρα το απόγευμα, όρθιος μπροστά στο γραφείο, όταν το είδα. Ενας φάκελος-κουτί από καφέ χαρτόνι (υποθέτω, ανακυκλωμένο)· ακριβώς σαν αυτούς που χρησιμοποιούνται για την ταχυδρομική αποστολή βιβλίων. Τραβήχτηκα πίσω.
Υστερα –πώς μου ήρθε;– βγήκα από το δωμάτιο και πήγα αμέσως να ρωτήσω έναν φίλο σε διπλανό γραφείο τι είχε απογίνει ο Λ. Παπαδήμος – όταν έφυγα για διακοπές, ο πρώην πρωθυπουργός ήταν ακόμη στο νοσοκομείο. Εκείνος μου είπε ότι, επιτέλους, ο άνθρωπος είχε βγει και ήταν στο σπίτι του. Ενθαρρυμένος από τα καλά νέα, μελέτησα το πρόβλημα, κατέστρωσα το σχέδιό μου και το εφήρμοσα σχολαστικά. Πρώτα, όσο πιο απαλά μπορούσα, έκοψα με καινούργιο κοπίδι τη διαφανή αυτοκόλλητη ταινία που κρατούσε κλειστό το κουτί. Υστερα πήρα έναν παλιό μεταλλικό χάρακα των 20 εκατοστών και τον προσάρμοσα με σελοτέιπ στην άκρη μιας αρκετά μακριάς βέργας, από αυτές που έχουν οι γρίλιες για να ρυθμίζουμε την κλίση τους. Ετσι, από απόσταση ασφαλείας τουλάχιστον 80 εκατοστών, άνοιξα τον φάκελο-κουτί και δεν έγινε τίποτε. Ούτε καν σημαιάκι με τη λέξη «πλοπ!» δεν βγήκε.
Μέσα στον φάκελο εξακολουθούσε, όμως, να υπάρχει ο τρόμος, με τη μορφή ενός πραγματικού βιβλίου. Το βγάζω και, όπως το γυρίζω για μια στιγμή ανάποδα, έρχομαι αντιμέτωπος με θέαμα αποτρόπαιο: το πρόσωπο του Βαρουφάκη, με το γνωστό υπεροπτικό χαμόγελο, σε ένα φωτογραφικό πορτρέτο που λογικά θα έλεγες ότι το έκανε με σκοπό να συμμετάσχει σε κάστινγκ για τον ρόλο του Δράκουλα (δυνατός φωτισμός κάτω από το πρόσωπο κ.λπ.). Είναι όμως η φωτογραφία για το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του, στην αγγλική έκδοση. Κάποιος γενναιόδωρος άγνωστος είχε την έμπνευση να μου στείλει το βιβλίο μέσω της Amazon. Οποια και αν ήσαν τα κίνητρά του, εγώ τον ευχαριστώ ειλικρινώς, διότι ήθελα να το έχω. Θα προσπαθήσω μάλιστα να το διαβάσω, επιλεκτικά: παρακολουθώντας την αφήγηση και παραλείποντας τις θεωρίες.
Μέχρι να επανέλθω με τις εντυπώσεις μου, δύο παρατηρήσεις που έκανα με την πρώτη ματιά – δύο ιδέες, πείτε το κι έτσι, που μπορούν να βοηθήσουν. Η πρώτη για το οπισθόφυλλο. Δεν γίνεται, στην επόμενη έκδοση, το χαρτί να είναι βελουτέ στο τριχωτό της κεφαλής του Yanis και η μορφή του να φωσφορίζει στο σκοτάδι; Αυτά γίνονται πια εύκολα στις εκδοτικές παραγωγές και δεν κοστίζουν υπερβολικά. Τη δεύτερη παρατήρηση την έκανα μόλις ένιωσα στο χέρι το βάρος του τόμου (μέγεθος quarto, σελίδες 550, βάρος 1 kgr στη ζυγαριά της κουζίνας μου). Δεν γίνεται να το βγάλει σε γκράφικ νόβελ; Πιο εύκολα θα διαβάζεται…
Κίνδυνος!
Δεν γίνονται κατασχέσεις από την εφορία, ούτε έγιναν περικοπές συντάξεων· θα βγούμε στις αγορές και μετά θα κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς… Αυτά πάνω-κάτω είπε σε τηλεοπτική συνέντευξή της η περιβόητη κ. Αυλωνίτου του ΣΥΡΙΖΑ και οι πάντες εξεπλάγησαν με το μέγεθος των ψεμάτων της. Οσοι όμως της προσάπτουν ότι ψεύδεται την αδικούν.
Αυτά τα εξωφρενικά που ισχυρίζεται είναι βεβαίως τελείως αντίθετα της πραγματικότητας· όμως η ίδια τα πιστεύει για πραγματικά. Μιλούμε, δηλαδή, για ψυχολογική διαταραχή όχι για δόλο. Το αληθινά τρομακτικό με την κ. Αυλωνίτου είναι η πλήρης άρνηση της πραγματικότητας εκ μέρους της. Και τη φρίκη ενισχύει επίσης η απόλυτη αφέλεια των ευσεβών πόθων της κ. Αυλωνίτου: Θα βγούμε στις αγορές και θα κάνουμε ό,τι θέλουμε. Εκείνο όμως που έκανε την παρέμβασή της εφιαλτική ήταν ο λυγμός που τρεμόπαιζε διαρκώς στη φωνή της. Σε κρατούσε σε μια ένταση ενοχλητική, να λες πότε θα ξεσπάσει. Αλλά σε τι θα ξεσπάσει; Σε κλάμα γοερό ή σε τσιρίδες; Και τι θα κάνει, θα χιμήξει στη δημοσιογράφο να τη σπαράξει ή θα αυτοτραυματισθεί;
Δεν μπορώ να πω περισσότερα για την περίπτωση της κ. Αυλωνίτου. Θα έπρεπε, πάντως, οι τηλεοπτικοί σταθμοί να αποφεύγουν να την εμφανίζουν. (Ή, τέλος πάντων, εφόσον δεν γίνεται διαφορετικά, μόνο σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές…) Λόγοι ανθρωπιστικοί το υπαγορεύουν.
Τραμπούκοι
Σε μαγαζί στο Ηράκλειο, οι ελεγκτές της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων προπηλακίστηκαν, απειλήθηκαν και διώχτηκαν από το μαγαζί. Εκείνοι επέστρεψαν με την αστυνομία. Εκαναν τον έλεγχο, βεβαίωσαν παραβάσεις και επέβαλαν πρόστιμα. Δεν διάβασα τίποτε όμως, στη σχετική ειδησεογραφία, για τη χυδαία συμπεριφορά που είχαν αρχικά οι υπεύθυνοι του καταστήματος έναντι των ελεγκτών. Δεν είχαν καμία συνέπεια για τους δράστες η αρχική επίθεση, οι προπηλακισμοί και οι απειλές; Προφανώς, οι τραμπουκισμοί επιβραβεύονται. Μάλιστα στην Κρήτη τους λένε λεβεντιά…