Ο φίλος μου ο Νικ, που ζει στο Λονδίνο, μου ανακοίνωσε ότι θέλει να πάρει σκύλο. «Γιατί θέλεις να πάρεις σκύλο, Νικ;», τον ρώτησα. «Γιατί θέλω παρέα». Και μετά, «πόσες ώρες μένει μόνος του;». Oh, Nick, έχουμε να κάνουμε μια μεγάλη κουβέντα εμείς οι δυο…
Η λακωνική απάντηση, στην ερώτηση του Νικ, είναι: καμία. Το σκυλί δε μένει καμία ώρα μόνο του, αν έχει επιλογή. Πιο πολύ κι από το φαγητό, το νερό, τον αέρα που αναπνέει, το σκυλί θέλει να είναι δίπλα στο αφεντικό του. Το σκυλί αδιαφορεί αν: μένεις σε έπαυλη ή τρώγλη. Οδηγείς Porsche ή Lada συνομήλικο του πατέρα σου. Το μόνο που θέλει είναι να βρίσκεται κολλημένο στο μπούτι σου, όταν στέκεις, κουλουριασμένο στα πόδια σου, όταν κάθεσαι και με τη μούρη του θαμμένη στη μούρη σου, όταν κοιμάσαι. Αν πεις στο σκυλί σου ότι έχασες τη δουλειά σου και με κάποιον τρόπο το καταλάβει, θα το κάνεις σούπερ ευτυχισμένο (περισσότερες ώρες στο σπίτι, περισσότερες ώρες μαζί!). Αν το πεις στη γυναίκα σου, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Επί του πρακτικού: πόσες ώρες ΑΝΤΕΧΕΙ να μείνει μόνο του ένα σκυλί; Εξαρτάται. Αν το έχεις εξαντλήσει στις βόλτες και τα παιχνίδια, αν φρόντισες να γεμίσεις τις αποθήκες του μυαλού του με πρόσφατα ερεθίσματα (γιατί σε λίγο θα κοιμάται και θα τα επεξεργάζεται – έτσι κάνουν οι τετράποδοι, ονειροπόλοι φίλοι μας) και -κυρίως- αν έχεις επεξεργαστεί ΣΩΣΤΑ τη διαχείριση του άγχους αποχωρισμού (που σημαίνει, έχεις πείσει το σκυλί σου ότι -ΚΑΤΑ ΠΑΣΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ- θα ξαναγυρίσεις – και να ξέρεις, ποτέ δε θα το καταφέρεις αυτό, εκατό τοις εκατό…), τότε, ένα ανήλικο σκυλί μπορεί να μείνει μόνο του τρεις-τέσσερις ώρες και ένα ενήλικο, έξι-επτά. Άντε, βία, ένα εργασιακό οκτάωρο μαζί με τις μετακινήσεις.
«Είναι λίγες!», ίσως αναφωνήσει ο φίλος μου ο Νικ. Είναι. Τα σκυλιά είναι αγελαία ζώα. Έχουν ανάγκη από το τρίπτυχο: ομάδα – ιεραρχία – πειθαρχία. Γι’ αυτό μπορούμε να τα πείσουμε να περπατάνε σε ναρκοπέδια και να επιτίθενται σε οπλισμένους κακοποιούς. Αυτή η ανάγκη τού ανήκειν, όμως, έχει και το τίμημά της. Το πλεονέκτημα είναι ταυτόχρονα και αδυναμία. Τα σκυλιά χρειάζονται παρουσία. Όχι άλλων σκυλιών (σπάνια απασχολούνται μεταξύ τους – συνήθως ισχύει το ρητό: «Ένα σκυλί στο σπίτι – ένα μοναχικό ζώο που περιμένει τον ιδιοκτήτη του. Δύο σκυλιά στο σπίτι – δύο μοναχικά ζώα…»). Του Άλφα Αρσενικού! Του αρχηγού της αγέλης! Του αφεντικού τους.
Η ερώτηση του φίλου μου του Νικ, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι: «Τι σκυλί να πάρω, ώστε να το έχω όσο περισσότερο μπορώ δίπλα μου; Μήπως ένα μικρόσωμο είναι καλύτερη επιλογή; Ή ένα σκυλί που δεν είναι ιδιαίτερα ενεργητικό, δε γαβγίζει, δεν ενοχλεί και μπορεί να κουρνιάζει κάτω από το γραφείο μου;».
Ο Νικ θα γίνει καλό αφεντικό. Ως φιλότιμος άνθρωπος και ως φίλος μου, δεν έχει άλλη επιλογή. Μου υποσχέθηκε ότι «θα με πρήζει» και του υποσχέθηκα ότι θα το απολαύσω. Στους δικούς σας φίλους, που θα σας αναγγείλουν κάτι παρόμοιο, διαβάστε αυτό το άρθρο. Οι σκύλοι τους -αν τελικά δέσει το προξενιό- θα σας ευγνωμονούν. ■