Το δίλημμα των Clash

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​ρόσφατα ένας από τους πρώην ασκούμενους στην «Καθημερινή», ο οποίος είναι σήμερα απόφοιτος μεγάλων αμερικανικών πανεπιστημίων, του Γέιλ και του Κολούμπια, κι έχει βρει ήδη μια πολύ καλή θέση εργασίας στη Νέα Υόρκη, μου εκμυστηρεύτηκε ότι σκέφτεται να γυρίσει στην Ελλάδα. Ενιωσα την καρδιά μου να σταματά σαν έφηβη έπειτα από χυλόπιτα. Αρχισα να τον εκλιπαρώ να μην το κάνει, με διάφορα πληκτικά επιχειρήματα, συνέλαβα τον εαυτό μου να αναμασά τα κλισέ της κρίσης, «η χώρα αυτή δεν είναι για νέους ανθρώπους με διάθεση για δουλειά», «φύγε μακριά», «να έρχεσαι για διακοπές» κ.λπ. Μια παρόμοια συζήτηση είχα με μιαν άλλη κοπέλα στην ίδια ηλικία που εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο. Της είπα ακριβώς τα ίδια και με αποστόμωσε με τη φράση «δεν θα προβάλλετε πάνω μας όλες τις προσδοκίες σας». Νομίζω αυτή είναι μια σωστή απάντηση. Υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής νεολαίας που επιμένει να μείνει εδώ και να δώσει τη μάχη, είτε επιστρέφοντας από το εξωτερικό είτε αποφασίζοντας να μη μεταναστεύσει μετά τις σπουδές. Θεωρητικά, η στάση αυτή είναι η πλέον πατριωτική και αξιοθαύμαστη. Κι είναι και μία αντίδραση σε όσους μεσήλικες επιθυμούν να επιστρέψουν στον δυτικοευρωπαϊκό παράδεισο, από τον οποίο έλαβε μόνο μια πρόγευση, ένα amuse-bouche, στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90 μέχρι το 2008.

Παρ’ όλα αυτά και παρά τις διαφορές που παρουσιάζει κάθε ξεχωριστή περίπτωση νέου, η θέση μου στο δίλημμα «Should I stay or should I go? » είναι παρόμοια με των Clash: «Αν φύγεις θα έχεις πρόβλημα, αν μείνεις ο πόνος θα είναι διπλός» (If I go, there will be trouble And if I stay it will be double). Υπάρχει το εξής πρόβλημα με όσους μένουν εδώ: η καθημερινότητα οδηγεί στην πώρωση, τον μιθριδατισμό και την υπαισθησία. Η συστηματική απαξίωση των θεσμών, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, η (αυτο;-)διαπόμπευση του πολιτικού προσωπικού συσκοτίζουν την κρίση των πολιτών. Το «Κουλούρι» υποκαθιστά την αληθινή ειδησεογραφία και ανάποδα. Ολα αρχίζουν, πλέον, να μοιάζουν αυτονόητα. Ετσι είναι, γιατί έτσι έχουμε μάθει να ζούμε. Οργανώνουμε τη ζωή μας με βάση παγιωμένες συνήθειες. Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, πρέπει όσα νέα παιδιά μπορούν να ζήσουν σε ευνομούμενες κοινωνίες στο εξωτερικό και να εισαγάγουν μετά τις εμπειρίες τους στην Ελλάδα. Να επιστρέψουν αμφισβητώντας (όλες) τις δικές μας βεβαιότητες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή