Η ακρότατη η παράδοση της δημιουργικής λογιστικής στον τόπο μας, έστω κι αν δεν την αποκαλούσαμε πάντα μ’ αυτόν τον όρο. Το ωραίο της όνομα της το δώσαμε εισάγοντας από τα αγγλικά το «creative accounting» και μεταφράζοντάς το, για να τιμήσουμε την εμπνευσμένη διαχείριση των αριθμών και των μεγεθών από το ΠΑΣΟΚ του κ. Κώστα Σημίτη. Οι ρίζες της δημιουργικής λογιστικής πάνε πολύ πιο πίσω και από το 1993, όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε εισαγάγει το αξίωμα «0%+0% = 14%», προσπαθώντας, μάλλον ανεπιτυχώς, να πείσει ότι η μηδενική μισθολογική αύξηση του πρώτου εξαμήνου αθροιζόμενη με την επίσης μηδενική του δεύτερου εξαμήνου, θα απέφερε ένα στρογγυλό, τερπνό 14%: Τόση θα ήταν η «μεσοσταθμική αύξηση λόγω ισόποσης μείωσης της φορολογίας».
Πιστή στην παράδοση και η τωρινή κυβέρνηση, έχει επιλέξει φαίνεται να αποδείξει ότι «δεν είναι σαν τους άλλους» διαπράττοντας ό,τι ακριβώς και οι άλλοι, οι προκάτοχοί της. Αυτό συμβαίνει σε πολλά πεδία του κοινωνικού και πολιτικού βιβλίου, σε ορισμένα δε οι επιδόσεις των νυν κυβερνώντων καταρρίπτουν τα ρεκόρ των πρώην. Παράδειγμα, θλιβερό, προκλητικό, το μόνιμο πια και όχι σποραδικό «απαγορεύεται» στην Ηρώδου Αττικού· ένας αποκλεισμός που τσακίζει (και πολιτικά) τα νεύρα των εποχουμένων, εκτός των άλλων επειδή συνιστά μια αγοραφοβική, αντικοινωνική ανοησία. Αν είχε θίξει το ζήτημα σε κάποια εκπομπή της η κ. Μενεγάκη και είχε τύχει να τη δει ο φαν της –και πρωθυπουργικός σύμβουλος– κ. Καρανίκας, σε κάτι θα είχαμε να ελπίζουμε.
Την εξωραϊστική λογιστική διακόνησε προχθές και ο πρωθυπουργός, στην επίσκεψή του στο υπουργείο Εργασίας, προσπαθώντας να πείσει, μάλλον ανεπιτυχώς και αυτός, ότι το δικό του σακσές στόρι δεν είναι σαν το σακσές στόρι του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου. Η καλοσύνη των αριθμών, και μάλιστα λίγων από τους αριθμούς που επηρεάζουν την καθημερινότητα του καθενός μας, δεν είναι δυστυχώς και καλοσύνη των πραγμάτων. Η μείωση της ανεργίας λ.χ. κατά πέντε μονάδες δεν είναι μια βακτηρία στην οποία μπορεί να ακουμπήσει κανείς με ασφάλεια την αισιόδοξη, αν όχι ενθουσιασμένη ρητορική του, γιατί είναι ραγισμένη, φθαρμένη: Οι νέες προσλήψεις δεν είναι αορίστου χρόνου, στην πλειονότητά τους, αλλά ευκαιριακές, επισφαλείς. Και με απολαβές που κάνουν να ακούγεται σαν μαύρο χιούμορ εκείνο το αυτάρεσκο «κανένας κάτω από πεντακοσάρικο». Οι ευτυχισμένοι και «ευεργετημένοι» μόνο στη φαντασία του κ. Γιάννη Μπαλάφα κατοικούν.