Χρέωνε πολύ – ίσως δεν έκοβε και αποδείξεις

Χρέωνε πολύ – ίσως δεν έκοβε και αποδείξεις

3' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σ​​το ενδιαφέρον άρθρο του («Τέσσερις ενοχλητικές ιδέες για την εκπαίδευση», δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη «Καθημερινή»), ο Κωστής Χατζηδάκης προτείνει την εισαγωγή στα σχολεία του μαθήματος της επιχειρηματικότητας. «Κανείς δεν ισχυρίζεται», γράφει, «ότι ένα τέτοιο μάθημα θα δημιουργήσει επιχειρηματίες από τη μία μέρα στην άλλη. Ομως η εισαγωγή των μαθητών σε βασικές αρχές της επιχειρηματικότητας μπορεί να σπείρει τον σπόρο που θα ανοίξει νέες προοπτικές στην πορεία της ζωής τους».

Εντελώς απαραίτητο είναι αυτό που προτείνει ο Χατζηδάκης. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού, ύστερα από αυτό που έπαθα και πρέπει να σας αφηγηθώ. Η βαφτισιμιά μου, ετών τεσσάρων, μου ζήτησε να της διαβάσω «μια μυθολογία». Διάλεξε μόνη της από τη στοίβα με τα βιβλία της εκείνο με τον μύθο του Ασκληπιού και εγώ άρχισα να το διαβάζω. Στην πορεία της ανάγνωσης, έρχομαι σε δύσκολη θέση, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι ο μύθος έχει στρεβλωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε όχι μόνον να προβάλλει το σοσιαλιστικό ιδεώδες της δωρεάν υγείας, αλλά και να καταδικάζει τον «έμπορο-γιατρό»: ο Ζευς, στο συγκεκριμένο παιδικό βιβλίο, σκοτώνει με έναν κεραυνό τον Ασκληπιό, επειδή ο τελευταίος χρεώνει υψηλές τιμές… Σε κάνει να τραβάς τα μαλλιά σου! Ιδίως όταν έρχεται και η ερώτηση από τη μικρή, αν είναι κακό πράγμα το έμπορος. (Εννοείται ότι, με τον κατάλληλο τρόπο, εξεθείασα την προσφορά του εμπορίου στην ανθρώπινη πρόοδο και της είπα ότι το βιβλίο που διαβάσαμε ήταν ηλίθιο…)

Η σταδιακή ανάπτυξη του εμπορίου, μετά τους λεγόμενους Σκοτεινούς Χρόνους, είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως τον ξέρουμε· το εμπόριο ήταν η ώθηση πίσω από την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, τη Δημοκρατία. Ενα παιδί, που μορφώνεται στην Ελλάδα που έκανε καθηγητές τον Γαβρόγλου ή τον Πελεγρίνη, μάλλον θα δυσκολευτεί αργότερα να καταλάβει την ευεργετική επίδραση του εμπορίου στην εξέλιξη του πολιτισμού, ιδίως αν έχει μεγαλώσει με βιβλία (παρεμπιπτόντως, αθλίως εικονογραφημένα), στα οποία οι μύθοι παραποιούνται για να καλλιεργήσουν τα σοσιαλιστικά ιδεώδη σε νήπια.

Πέραν αυτού, είναι επίσης λυπηρό ότι απλοποιείται τόσο χοντροκομμένα μια πλούσια και σύνθετη στην πλοκή ιστορία, με νοήματα μεγαλύτερου βάθους. Ο Ασκληπιός ανασταίνει έναν νεκρό· του αρέσει αυτό και το κάνει σκοινί-κορδόνι, που λένε. Ο Αδης παραπονιέται στον αδελφό του, τον Δία, διότι ο Ασκληπιός πάει να του κλείσει το μαγαζί. Ο Ζευς, οπαδός των απλών και δραστικών λύσεων, σκοτώνει τον Ασκληπιό με έναν κεραυνό. Ο Απόλλων, πατέρας του Ασκληπιού, το παίρνει προσωπικά και εκδικείται σκοτώνοντας τους Κύκλωπες, τους οπλουργούς του Διός. Τότε ο Ζευς αγριεύει και στέλνει τον Απόλλωνα στα Τάρταρα. Για πάντα.

Για πάντα; Αν η ιστορία αυτή εκτυλισσόταν σε βορειότερα κλίματα, ο Απόλλωνας θα είχε τελειώσει εκεί και τότε. Επειδή όμως ο χώρος της ιστορίας είναι ο ελληνικός κόσμος, παρεμβαίνει στον Δία η Λητώ –μητέρα του Απόλλωνα, πρώην ερωμένη του Διός– και η ποινή μετριάζεται: ο Δίας στέλνει τον Απόλλωνα για έναν χρόνο να βόσκει πρόβατα, κυριολεκτικώς, στον βασιλέα των Φερών Αδμητο – η πλήρης ξεφτίλα. Ο Απόλλων δέχεται την τιμωρία του και μεταμορφώνεται από αυτή. Ετσι μας προκύπτει ο Απόλλων της λογικής, του μέτρου, του «γνώθι σαυτόν» κ.λπ. Ολο αυτό το υπέροχα ελληνικό αφήγημα (π.χ., η Ελληνίδα μάνα που παρεμβαίνει) ισοπεδώνεται σε σοσιαλιστικό ρεαλισμό.

Χρειάζεται, λοιπόν, το μάθημα της επιχειρηματικότητας στα σχολεία. Κυρίως όμως χρειάζεται μια κυβέρνηση με την τόλμη να απελευθερώσει την επιχειρηματικότητα· γιατί η αισθητή πρόοδος που θα φέρει μια νέα φιλελεύθερη πολιτική στον συγκεκριμένο τομέα είναι το καλύτερο μάθημα, για μικρούς και μεγάλους.

Κάτι περισσότερο

Συνέβη ξανά, δεν εκπλήσσει. Ο πρωθυπουργός, από το υπουργείο Εργασίας όπου βρισκόταν χθες το πρωί, έσπευσε ευχαρίστως να επικυρώσει ό,τι είχε εξαπολύσει μεταμεσονυκτίως ο Πολάκης εναντίον της Δικαιοσύνης. «Η τακτική Δικαιοσύνη δεν βοηθά με τις αποφάσεις της», είπε. Μα η τακτική Δικαιοσύνη, θα έλεγε κάποιος, εφαρμόζει την κείμενη νομοθεσία, δεν την επινοεί ούτε την προσαρμόζει επί τόπου αναλόγως των ασκουμένων πολιτικών από τους κυβερνώντες.

Το ξέρει αυτό ο Τσίπρας, δεν είναι χαζός. (Στο κάτω κάτω, γιατί δεν παίρνει την πρωτοβουλία να αλλάξει τη νομοθεσία;) Ξέρει ότι τους νόμους που επιτρέπουν στη Δικαιοσύνη «να μη βοηθάει» μπορεί να τους έχει περάσει η δική του κυβέρνηση ή, τέλος πάντων, να έχει δεσμευθεί σε εταίρους και δανειστές να μην τους αλλάξει. Βολεύει, όμως, να φταίει η Δικαιοσύνη που «δεν βοηθάει». Ο Τσίπρας βάλλει ευθέως εναντίον των θεσμών του δημοκρατικού πολιτεύματος, προκειμένου να φορτώσει σε τρίτους τις ευθύνες της κυβέρνησής του.

Είναι κάτι περισσότερο από απλός, επιπόλαιος τυχοδιωκτισμός, εκ μέρους του Αλ. Τσίπρα. Είναι υπολογισμός· όχι μόνον ρίχνει σε άλλους τις ευθύνες, αλλά ενισχύει –και μάλιστα με το πειστικότερο μέσο, την ευθεία σύγκρουση– τον μύθο της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Οταν θα έλθει η ώρα της κάλπης (δεν τη γλιτώνουν), η Ν.Δ. θα κάνει τεράστιο λάθος αν προσπαθήσει να καταρρίψει τον μύθο. Πρέπει να έχει έναν άλλον, δικό της και πολύ καλύτερο, για να τον προβάλει και να πείσει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή