Είμαστε συμμέτοχοι, όχι θεατές

Είμαστε συμμέτοχοι, όχι θεατές

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ε​​ίναι αληθινή αποτυχία αυτή στην οποία καταλήγουμε όταν σκεφτόμαστε ότι αδυνατούμε να είμαστε κάτι άλλο. Οτι αυτό που μας χαρακτηρίζει, χίλια πορίσματα το καταγγέλλουν, όμως κανένα δεν εισακούεται… Λογομάχησε με κάποιους στη διπλανή κερκίδα, η γυναίκα του προσπάθησε να τον ηρεμήσει, εκείνος έξαλλος την έσπρωξε βίαια, την έριξε κάτω, τη χτύπησε, τη χαστούκισε (εν δήμω, εν οίκω;), οι γύρω θεατές ξέσπασαν σε φωνές («έξω», «έξω», «να έρθει η ασφάλεια»), οι αποδοκιμασίες ορισμένων από παραπάνω κερκίδες συνεχίστηκαν, αυτός όρμησε προς το μέρος τους, όμως έπεσε κάτω και έγινε με τη σειρά του θύμα ξυλοδαρμού από τον περίγυρο, που τον «πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα». Η ιστορία του «νταή του Καλλιμάρμαρου» στη συναυλία του «Ολοι Μαζί Μπορούμε», που προκάλεσε πλήθος σχολίων για την αδιανόητη δημόσια κακοποίηση συζύγου από σύζυγο, για την επιθετικότητα που κρύβουμε όλοι μέσα μας και την τακτική, στη βία να απαντάμε με βία, είναι μάλλον μια κοινή ελληνική ιστορία αδυναμίας διαχείρισης των διαφορών. Η υπεραναβλύζουσα οργή αποτελεί κοινό μας ιδίωμα, κι αν πολλά επεισόδια αποφεύγονται, οφείλεται στην πιεστική παρέμβαση από τον έντρομο συνοδό του θερμοκέφαλου. Ενίοτε εκείνος δεν συμμορφώνεται, όπως στο συμβάν του Καλλιμάρμαρου, και την έκβαση καθορίζει το προφίλ των αντιπάλων. Ανάλογα με το σημείο στην κλίμακα του πληγωμένου εγωισμού ή του αισθήματος υπεροχής στο οποίο εκείνοι βρίσκονται, η ιστορία καταλήγει σε σχισμένα πουκάμισα ή σε φόνο. Σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία της ομάδας: δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται…

Η βία είναι η γλώσσα μας. Ο ανορθολογισμός, ο τσαμπουκάς, οι απειλές περισσεύουν. Αντιεξουσιαστές καίνε και σπάνε, συνδικαλιστές ρίχνουν κάγκελα και κατεβάζουν τζαμαρίες, καταληψίες εφορμούν με τραπεζοκαθίσματα, οπαδοί ομάδων μαχαιρώνονται, ΙΧήδες μαλλιοτραβιούνται, βουλευτές βρίζονται… Απεργοί συγκρούονται με απεργοσπάστες, διαδηλωτές με αστυνομικούς, μονοθεσίτες με πολυθεσίτες, φοροκαταβάλλοντες με φοροδιαφεύγοντας, νηφάλιοι με κουτσαβάκηδες, τίμιοι με λαμόγια ή όπως ο καθείς αυτοχαρακτηρίζεται και αυθαιρέτως ονοματοδοτεί τους υπολοίπους. Η βία κρίνεται ως η πιο αποδοτική λύση σε κάθε πρόβλημα.

Πιστεύουμε ότι η βία δεν μας αφορά, ότι είμαστε απλοί θεατές της, ότι τα ξεσπάσματα βαρβαρότητας είναι «μεμονωμένα συμβάντα», όμως στην πραγματικότητα αποτελούν το θερμό προκάλυμμα κάτω από το οποίο πάλλονται η έπαρση, οι παροξυσμικές αντιδράσεις, η αλαζονεία, οι τραχείς ανταποδόσεις, η αγαλλίαση για την τιμωρία, πολλών εξ ημών.

Η γνώση ότι είναι καταδικασμένο ό,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί, ότι το θυμωμένο αίμα επιτρέπει στάσεις που αποτελούν προσχέδια προβλημάτων, δεν απομακρύνουν τις ύβρεις, τα χαστούκια, τα ουρλιαχτά. Και η βία διαχέεται και εκδηλώνεται παντού, από την άσφαλτο (και τις κερκίδες) όπου διεξάγεται ένας καθημερινός φανερός ή αφανέρωτος πόλεμος ώς τα πύρινα πεδία του λοστού, της φωτιάς, της βαριοπούλας. Δεν είναι μόνο οι ολοένα και πιο θολές, πιο οριακές συνθήκες ζωής που φταίνε, η υπεραπλούστευση, η ανασφάλεια, ο φόβος, ένα κοινωνικό πλέγμα όλο και λιγότερο κατανοητό. Είναι κυρίως η απώλεια ταυτότητας. Και όσο λιγότερη ταυτότητα, τόσο περισσότερη βία.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και οι πιο ευφράδεις παρακμές δεν μας διαφωτίζουν. Και συνεχίζουμε να πορευόμαστε σε σύγχυση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή