Δεν ξέρω ποια στιγμή θεώρησε καταλληλότερη ο κ. Τραμπ για να πει στην κ. Μακρόν ότι κρατιέται μια χαρά. Ηταν μπροστά στον τάφο του Ναπολέοντα; Ή μήπως αργότερα όσο έτρωγαν στο εστιατόριο του Πύργου του Αϊφελ; Με εντυπωσίασε πάντως το ύφος του, όταν στο κλείσιμο της παρέλασης, οι μεικτές μπάντες του έπαιξαν μουσική των Νταφτ Πανκ. Εκεί κοιτούσε σαν να αναρωτιόταν πού βρίσκεται και τι είναι αυτό που βλέπει. Δίπλα του ο Μακρόν χαμογελούσε ευχαριστημένος. Επιτέλους έκανε τον Αμερικανό φίλο του να αισθανθεί αμηχανία. Και απάντησε με τον καλύτερο τρόπο στην αγένειά του. Οχι τίποτε άλλο, μη νομίζει ότι το γελοίο είναι δικό του αποκλειστικό προνόμιο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να δικαιολογήσω το σαχλό κλείσιμο της παρέλασης, με τη «μοντερνιά» που έκανε τους μουσικούς της στρατιωτικής μπάντας να μοιάζουν με αρκουδάκια που χορεύουν. Εξομολογούμαι ότι μου αρέσουν οι παρελάσεις, το ιππικό των Φρουρών της Δημοκρατίας το βρήκα εντυπωσιακό και προτιμώ τις μπάντες να παίζουν εμβατήρια παρά πανκ. Κι ας έλεγε ο Κλεμανσώ ότι η στρατιωτική μουσική έχει με τη μουσική την ίδια σχέση που έχει η στρατιωτική δικαιοσύνη με τη δικαιοσύνη.
Εχει συμβολική σημασία η παρουσία του Αμερικανού προέδρου στη μεγάλη παρέλαση της 14ης Ιουλίου; Και βέβαια έχει. Αρχής γενομένης με τον μαρκήσιο Ντε Λαφαγιέτ, η Γαλλία είναι ο αρχαιότερος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με τη γαλλορωσική συμμαχία εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων και τέλειωσε, μετά τη συνθηκολόγηση της Ρωσίας, με τη γαλλοαμερικανική συμμαχία. Στη χθεσινή παρέλαση συμμετείχε και το αμερικανικό σύνταγμα που αποβιβάστηκε στη Γαλλία το 1917. Για τους Γάλλους ο Δεύτερος Πόλεμος ξεκίνησε με τη συντριπτική τους ήττα και έκλεισε με την είσοδο του στρατηγού Ντε Γκωλ και των στρατευμάτων του Λεκλέρ στο Παρίσι. Μπορεί ο Αϊζενχάουερ να ήθελε να παρακάμψει το Παρίσι, όμως ο Λεκλέρ δεν θα είχε φτάσει ώς εκεί χωρίς τη βοήθειά του. Με εξαίρεση την περίοδο του Ντε Γκωλ και το 2003, στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου επί Σιράκ και Βιλπέν, η Γαλλία ήταν πάντα ο πιστός σύμμαχος των Αμερικανών.
Η παρουσία του Τραμπ στην παρέλαση έχει και πραγματικό αντίκρισμα; Η εικόνα του Αμερικανού προέδρου στον γαλλικό Τύπο μάλλον πλησιάζει την καρικατούρα. Νατουραλιστική θα την έλεγε κανείς. Η Liberation είχε πρώτο τίτλο «Ενας παρίας στο Παρίσι». Λεπτομέρεια θα μου πείτε: αυτός ο παρίας είναι πρόεδρος της υπερδύναμης χωρίς την οποία δεν νοείται ευρωπαϊκό παιχνίδι. Και η Γαλλία το χρειάζεται αυτό το ευρωπαϊκό παιχνίδι. Οπως και η Ευρώπη χρειάζεται τη Γαλλία στη θέση του ισχυρού παίκτη. Κι αυτήν θα την ανακτήσει μόνον ως ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία.
Θα το επιτύχει ο Μακρόν; Ιδωμεν.