Και αν η έκθεση της ανώνυμης υποψήφιας ήταν αληθινή; Και αν υπάρχει εκεί έξω μια κοπέλα που στα 18 της χρόνια και υπό πίεση μπορεί να συντάσσει ένα τέτοιο κείμενο; Αν τελικά δεν είναι hoax, μια προσπάθεια εξαπάτησης ή συκοφάντησης του θεσμού των Πανελλαδικών Εξετάσεων; Αν υπάρχει αυτό το κορίτσι, αξίζει άραγε τη βάση;
Είναι πλέον εθιμοτυπικό κάθε χρόνο τέτοια εποχή να ανοίγει ο φάκελος «Νεοελληνική Γλώσσα», το μόνο μάθημα των Πανελλαδικών που δεν έχει απολύτως αντικειμενικά κριτήρια βαθμολόγησης, ιδίως για το σκέλος της λογοτεχνικής δεινότητας. Μια τέτοια υπόθεση είδε το φως της δημοσιότητας πριν από λίγες ημέρες. Μια κοπέλα, που δεν αποκαλύπτει το όνομά της, έστειλε μέσω της ηλεκτρονικής εφημερίδας για την παιδεία esos.gr μια ανοικτή επιστολή στον υπουργό Παιδείας, καταγγέλλοντας ότι οι βαθμολογητές «κατακρεούργησαν τα όνειρα και τις ελπίδες» της, βάζοντάς της 20 στα 40. Προς επίρρωσιν των λεγομένων της, παρέθεσε την έκθεσή της, η οποία υποστηρίζει ότι προέκυψε «από γράμματα καρδιάς και με λέξεις-καταθέσεις ψυχής χαραγμένες βαθιά μέσα μου, καθώς την ξαναζώ και τη θυμάμαι ακόμα λέξη προς λέξη». Το κείμενό της, όπως και η επιστολή, βρίθει κοινοτοπιών και μεγαλοστομιών, γεγονός απολύτως αναμενόμενο από ένα 18χρονο παιδί που επιθυμεί να κερδίσει τον σεβασμό και κυρίως τον βαθμό. «Επιπροσθέτως», για να θυμηθούμε και μια έκφραση-sos για την Εκθεση, αποκαλύφθηκε ότι μέρος του κειμένου είναι copy-paste από κείμενο του αναπληρωτή καθηγητή Βιοχημείας στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών, Θανάση Παπαβασιλείου, που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» το 1999. Ωστόσο, το επίμαχο απόσπασμα περιλαμβάνεται και σε «τράπεζα θεμάτων» για την Εκθεση, ενδεχομένως δηλαδή δίδεται στους μαθητές από τα φροντιστήρια για να το μελετήσουν. Δεν είναι πολύ πιθανό, αλλά δεν είναι και εντελώς απίθανο μέσα στο κλίμα της παπαγαλίας, ένας μαθητής να αποστήθισε ακόμα ένα κείμενο.
Κάτω από την επίμαχη δημοσίευση στο esos, φιλόλογοι και βαθμολογητές εκφράζουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Οι μισοί υποστηρίζουν ότι η κοπέλα αδικήθηκε κατάφωρα, οι υπόλοιποι ότι όσοι θεωρούν την έκθεση αυτή εξαιρετική παρασύρονται από τον λυρισμό της. Σε ένα σημείο παρεμβαίνει η ίδια η μαθήτρια (;): «Από τότε που ήμουν πέντε ετών η γιαγιά μου δασκάλα, ο παππούς μου δάσκαλος μαζί με την αλφαβήτα μου μάθαιναν να αγαπώ το διάβασμα να λατρεύω την ποίηση να μαθαίνω απ’ έξω τα ποιήματα που μου άρεσαν, να διαβάζω τόμους βιβλίων μέσα σε λίγες ώρες…». Και αν;