Ηταν αναμενόμενη από την πρώτη στιγμή η αποτυχία και της νέας προσπάθειας να βρεθεί λύση στο Κυπριακό, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία. Ηταν μάλιστα τόσο αναμενόμενη που δικαιολογεί ερωτήματα, όπως: πρώτον, γιατί ανελήφθη αυτή η προσπάθεια και, δεύτερον, γιατί η ελληνοκυπριακή πλευρά επέμενε τόσο πολύ ώστε να βρεθεί λύση, αφού η θέση της Αγκυρας ήταν και παραμένει απολύτως δεδομένη. Οταν ο Ταγίπ Ερντογάν ακολουθεί επεκτατική περιφερειακή πολιτική προς κάθε κατεύθυνση και έχει ως πολιτικό συνεταίρο τον πρώην ηγέτη των «Γκρίζων Λύκων» και σημερινό αρχηγό του ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, δεν υπήρχε πιθανότητα να δείξει την οποιαδήποτε ευελιξία στο Κυπριακό.
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια θετικά σημεία που προέκυψαν από τη συγκεκριμένη διαδικασία και την έκβασή της. Το πρώτο είναι, ασφαλώς, ότι η Τουρκία ξεκαθάρισε πλήρως τη θέση της και πλέον δεν επιτρέπει τη δημιουργία φρούδων ελπίδων και προσδοκιών στην ελληνοκυπριακή και ελληνική πλευρά. Εκανε σαφές ότι παραμένει αμετακίνητη στο θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων με παραμονή των στρατευμάτων κατοχής, έστω και μειούμενων σταδιακά, τουλάχιστον για τα επόμενα 13 – 15 χρόνια. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, με αυτόν τον τρόπο άνοιξε το θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας σε έναν ενδεχόμενο νέο γύρο διαπραγματεύσεων, αν και δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο στο κοντινό μέλλον.
Το δεύτερο θετικό σημείο είναι ότι μπροστά στην τουρκική αδιαλλαξία, ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης απέσυρε τις προτάσεις του «καλής θέλησης», που προέβλεπαν εκ περιτροπής προεδρία και γενικότερα συγκυριαρχία των Τουρκοκυπρίων σε ολόκληρο το νησί. Τέλος, παρ’ όλο που η Βρετανία έδειξε άλλη μία φορά αδιαφορία, ενδιαφερόμενη μόνο για τη διατήρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στη βάση της ΡΑΦ στο Ακρωτήρι, έγινε πλήρως αντιληπτό στη διεθνή κοινότητα ποιος πραγματικά δεν θέλει την επίλυση του Κυπριακού. Μικρής μάλλον σημασίας, κρίνοντας από την πολύχρονη εμπειρία…
Η δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου μετά το τέλος των συνομιλιών είναι πολύ σημαντική και ταυτόχρονα διαφωτιστική για τη συνέχεια. Είπε, μεταξύ άλλων, ότι «αποδείχθηκε αδύνατη η εξεύρεση λύσης στο πλαίσιο των παραμέτρων των καλών υπηρεσιών του ΟΗΕ». Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η Αγκυρα απορρίπτει πλέον διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο λύσης για μία διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, βάση πάνω στην οποία στηριζόταν μέχρι σήμερα η όποια πρωτοβουλία του ΟΗΕ. Αν κάτι τέτοιο όντως ισχύει, δύο είναι οι πιθανοί δρόμοι που θα ακολουθήσει η Τουρκία: Είτε της προσάρτησης των Κατεχομένων είτε της πρωτοβουλίας για «λύση» με δημιουργία συνομοσπονδίας δύο κρατών στην Κύπρο.
Λογικά, σε πρώτη φάση η Αγκυρα δεν θα επιχειρήσει την προσάρτηση για να μην προκαλέσει διεθνή κατακραυγή εις βάρος της, αν και το καθεστώς Ερντογάν είναι εντελώς απρόβλεπτο και τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ισως το κάνει σε επόμενη φάση, αφού προηγουμένως προσπαθήσει (και αποτύχει) να προωθήσει τη λύση συνομοσπονδίας για να βάλει και ένα πόδι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Προς το παρόν, πάντως, θα προκαλέσει ένταση αν συνεχιστούν οι έρευνες για τους υδρογονάνθρακες στο γνωστό οικόπεδο 11.