Υποθέτω ότι δεν φαντάζεστε πολιτικό να δηλώνει έτοιμος να διαχειριστεί μια οικονομία που πάει καλά (αλλά μπορεί να πάει καλύτερα) ή μια κοινωνία που πάντοτε χρειάζεται κάτι ακόμη (αλλά κάπως τα καταφέρνει).
Οι πολιτικοί μας λατρεύουν να φωνάζουν για την κρίση, που βεβαίως προκαλούν πάντα και μόνον οι αντίπαλοι. Ακόμη κι όταν κάτι κάπως λειτουργεί, θέλουν να μας πείσουν πως κάτι σκοτεινό κρύβεται. Πάρτε το παράδειγμα ενός νέου αυτοκινητοδρόμου: αντί να φροντίσουν να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα, βρίσκουν τρόπο να τον καθυστερήσουν. Επίσης, μια διοίκηση νοσοκομείου που νεωτέριζε αποτελεσματικά, θα σπεύσουν οι πολιτικοί να διώξουν τον διοικητή. Για το φιλόδοξο σχέδιο ανάπλασης του Ελληνικού αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, θα βρίσκονται πάντοτε πολιτικοί να δημιουργήσουν μια κρίση με κάποιο στοιχειωμένο δάσος.
Από το 2009 ώς σήμερα, οι κυβερνήσεις τα βάζουν με το τέρας της κρίσης. Καλλιεργούν συνεχή αγωνία στον πληθυσμό, προσποιούνται ανύπαρκτες δυσκολίες εκ μέρους των δανειστών, σκληρίζουν πως δεν θα αντέξουν τόσο πολιτικό πόνο, με κάθε τρόπο κάνουν τα δύσκολα δυσκολότερα και γιγαντώνουν την κρίση ακόμη κι όταν τα πράγματα πάνε καλύτερα.
Για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας επέμεινε πως «αυτό το πρόγραμμα δεν βγαίνει», όταν ακριβώς τελείωνε το μνημόνιο και υπέγραψε ένα τρίτο λόγω των λαθών του. Κυβέρνησε επιμένοντας πως «το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο», μέχρι που προκάλεσε την αποχώρηση του ΔΝΤ και το χρέος κατέστη πράγματι αβίωτο.
Το ίδιο λάθος είχε γίνει από δύο ακόμη κομματικές πλειοψηφίες. Ο κ. Γ. Παπανδρέου έχασε (2009-10) πολύτιμο χρόνο κατηγορώντας τον προκάτοχό του και συλλήβδην την κοινωνία, ενώ όφειλε να πάρει επείγοντα όσο και δραστικά μέτρα. Ο κ. Α. Σαμαράς επέμεινε (2012) στην πτώση της κυβέρνησης Παπαδήμου, προκαλώντας νέα πολιτική κρίση αλλά και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται, σε μια πρώτη προσέγγιση, να συνεχίζει αυτή την παράδοση της καταστροφής, ενώ είναι κατανοητό πως δεν διαθέτει σπουδαία περιθώρια ανατροπής της πολιτικής του Μεσοπροθέσμου. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να επαναφέρει το επίπεδο των συντάξεων· μπορεί όμως να πείσει τη νεότερη γενιά εργαζομένων με ένα νέο συνταξιοδοτικό σύστημα. Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να ανατρέψει την παράδοση της γκρίνιας και της καταστροφολογίας. Εχει περισσότερα να κερδίσει εφόσον πείσει τους πολίτες ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση, να κερδίσουμε στο παιχνίδι της ανταγωνιστικότητας και να μεγαλώσουμε δυναμικά την πίτα των εισοδημάτων. Εξάλλου, ο κ. Μητσοτάκης υποστήριξε την επίτευξη συμφωνίας για τη δεύτερη αξιολόγηση, επιμένει σε γενναιόδωρη λύση για το ελληνικό χρέος, στηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις και πιστεύει στην προτεραιότητα των μεταρρυθμίσεων.
Χρειαζόμαστε επιτέλους πολιτικούς που δεν θα διεκτραγωδούν ακαταπαύστως για την κρίση, αλλά θα κάνουν ό,τι απαιτεί η οριστική έξοδος απ’ αυτήν. Χρειαζόμαστε σχέδιο για «Μετά την Κρίση» και την αυτοπεποίθηση να αρνηθούμε πειστικά το καθεστώς των μνημονίων. Το 2018 προσφέρει αυτή την ευκαιρία.