Στη Νάουσα της Πάρου, σε έναν χώρο έντονα σκηνογραφημένο, τα έργα του Δημήτρη Σκουρογιάννη αναφύονται με εσωτερική αντίφαση: ανατρέχουν στη μορφή ενώ ταυτόχρονα την υπονομεύουν, συνδιαλέγονται με το χθες ενώ αμφισβητούν τον χρόνο τείνοντας προς έναν υβριδικό καμβά, ρευστό και κρυπτικό. Τα έργα του Δημήτρη Σκουρογιάννη παρουσιάζονται έως τις 14 Ιουλίου στον Πολυχώρο Τέχνης «Τwo’s – Architecture & Design concept store» που δημιούργησαν η Τίνα Βασιλικού και ο Αντώνης Κολσούζογλου, και θυμίζουν προσωπικές «ταπισερί» με θραύσματα μνήμης και αποστάγματα αισθητικών φαντασιώσεων.
Με τίτλο «Η τροφή του Χρόνου», η έκθεση του Δημήτρη Σκουρογιάννη οργανώθηκε με επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου, αρχαιολόγου-αρχιτέκτονα και κριτικού τέχνης. Τα υλικά που φέρνει ο Δημήτρης Σκουρογιάννης, ξύλο, ύφασμα, μέταλλα, ετερογενή αντικείμενα, φωτογραφίες, μετέχουν σε μία διαδικασία ώσμωσης που ορίζεται από την τεχνική του κεντήματος«ξεδιπλώνοντας μια πολυθεματική εικονογραφική ροή», όπως λέει ο Κώστας Πράπογλου. Υπάρχει ένα ανοικτό εργαστήρι μνήμης σαν τραπέζι ανατομίας, στο οποίο συντηρείται ένας διάλογος. «Αυτός ο διάλογος οφείλει να είναι φανερός από τον σκελετό μέχρι την επιδερμίδα του έργου τέχνης. Το άσπρο δεν υπάρχει χωρίς το μαύρο. Το παρόν δεν υπάρχει χωρίς το παρελθόν», λέει ο Δημήτρης Σκουρογιάννης. Αντλώντας σπαράγματα από την ιστορία της δυτικής τέχνης, ο Δημήτρης Σκουρογιάννης δημιουργεί διαρκώς δίπολα. «Το κάλλος δεν υπάρχει χωρίς το φάσμα της φθοράς. Η αγνότητα δεν έχει αξία χωρίς τη διάβρωσή της και την αγωνία για να ξαναβρεθεί. Συνειρμικά αναφέρω τα επιγράμματα της Παιδικής Μούσας του Στράβωνος από την Παλατινή Ανθολογία, που υμνούν εμμονικά το κάλλος των νεαρών αγοριών στο μεταίχμιο ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση». Ο Δημήτρης Σκουρογιάννης εμβαθύνει στη «διαστρωμάτωση στο περίκλειστο και ορισμένο κουτί» των έργων του μέσα στο οποίο τα διάφορα υλικά συγκρούονται, επωάζουν, μεταλλάσσονται.
«Αγαπημένο μου υλικό αποτελούν τα κεραμικά αντικείμενα. Το ταπεινό χώμα που έχει μετατραπεί σε πολυτελές ή όχι, χρηστικό ή διακοσμητικό αντικείμενο, είναι συγχρόνως άφθαρτο αλλά και τρομερά ευάλωτο. Συχνά έχω χρησιμοποιήσει τα θραύσματα ενός κεραμικού αντικειμένου στο εσωτερικό των έργων μου αποκαθιστώντας την ακέραια μορφή του στο πρώτο επίπεδο, κεντώντας στο τούλι».