Κλείστε τα μάτια και αναλογιστείτε, τι είναι αυτό που μικροί και μεγάλοι, ανεξαιρέτως, τρώνε με πάθος; Ανοίξτε τα μάτια σας – φτάσατε στη Νάξο, όπου σε λίγες μέρες πρόκειται να σερβιριστεί η μεγαλύτερη ποσότητα τηγανητής πατάτας. Το νησί με τη μεγαλύτερη παραγωγή πατάτας στις Κυκλάδες –και μία από τις μεγαλύτερες πανελλαδικά– «επιστρατεύει» 650 κιλά πατάτας, 550 με 600 κιλά ντόπιου ελαιόλαδου και είκοσι επιδέξιες Ναξιώτισσες, οι οποίες το πρωί θα καθαρίσουν και το απόγευμα θα τηγανίσουν την εν λόγω ποσότητα. Μπορεί οι πανταχού «υγιεινιστές» να φρίττουν στη σκέψη και μόνον των θερμίδων, ο ενθουσιασμός, όμως, στο νησί ενόψει της 15ης Ιουλίου είναι μεγάλος, καθότι στόχος αυτή τη φορά δεν είναι ένα ακόμα επιτυχημένο Φεστιβάλ Πατάτας, αλλά το… ρεκόρ Γκίνες.
Ο σημερινός κάτοχος του Γκίνες είναι το βρετανικό κατάστημα Fish and Chip Shop στο Adventure Island fun park στο ανατολικό Λονδίνο, που είχε κατορθώσει να «σπάσει» το προηγούμενο ρεκόρ σερβίροντας 448 κιλά πατάτες. «Θεωρούμε τον στόχο μας εφικτό» σημειώνει με νόημα στην «Κ» ο κ. Δημήτρης Καπούνης, πρόεδρος της δραστήριας Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Νάξου. «Στο περυσινό Φεστιβάλ Πατάτας πέρασαν 2.500-3.000 άτομα, κρίνοντας από τα χρησιμοποιημένα πιάτα, οπότε καθαρίσαμε και τηγανίσαμε περί τον έναν τόνο πατάτας» διευκρινίζει ο κ. Καπούνης, που δεν κρύβει το καμάρι του για την πατάτα της πατρίδας του. «Παράγουμε ετησίως 8 εκατομμύρια κιλά πατάτας, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο είναι πατατόσπορος» προσδιορίζει, «είμαστε οι μοναδικοί στην Ελλάδα που πουλάμε πατατόσπορο». Η περίφημη μοναδική γεύση του προϊόντος, που έχει αναγνωριστεί ως ΠΟΠ, οφείλεται σύμφωνα με τους τοπικούς ειδήμονες στη συνύπαρξη αγροτικής παραγωγής και κτηνοτροφίας. «Και με τους δύο κλάδους ασχολούνται περί τα 1.500 άτομα στο νησί, εξ ου και το 60% της οικονομίας μας προέρχεται από τον πρωτογενή τομέα» υπενθυμίζει ο πρόεδρος της ΕΑΣ, «τα χρόνια τα παλιά οι αγρότες διαπίστωσαν ότι η πατάτα που καλλιεργούνταν στα μέρη που έβοσκαν ζώα στα πέριξ ήταν καλύτερη ποιοτικά». Ετσι, καθιερώθηκε η χρήση φυσικής λίπανσης στην καλλιέργεια της πατάτας Νάξου.
Πλάι στα ταψιά με τις πατάτες –τηγανητές, ψητές, γιαχνί, σε σούβλα, συνοδευόμενες με ψάρι ή κρέας– οι διοργανωτές ετοίμαζαν κάποιο σκετς, που παρουσίαζε στη Γιορτή, που σταδιακά μετεξελίχθηκε σε Φεστιβάλ, τη σημασία της καλλιέργειας για τον τόπο. Φέτος, το Φεστιβάλ στοχεύει στη διεθνή διάκριση, στην ποσότητα αλλά όχι στην ποικιλία των συνταγών. Το απαιτούμενο «αλατοπίπερο» θα προστεθεί με την εκτέλεση δύο νέων νησιώτικων τραγουδιών με θέμα την πατάτα και τη γραβιέρα Νάξου. Στο νησί, ωστόσο, δεν θα μεταβούν κριτές του έγκριτου θεσμού, αλλά οι υπεύθυνοι θα φυλάσσουν με ευλάβεια και σχολαστικότητα όλα τα «αποδεικτικά» στοιχεία (φωτογραφίες, βίντεο, σερβίτσια). Φιλοδοξία όλων, όχι μόνον το Γκίνες να λειτουργήσει ως κράχτης για το νησί, «αλλά να αναβαθμίσει το προϊόν και να τονώσει την ψυχολογία των παραγωγών».
Kατά τόπους Γιορτές
Με την ίδια φιλοσοφία, άλλωστε, υλοποιούνται κατά τόπους Γιορτές, με πρόθεση να αναδείξουν κάποιο τοπικό προϊόν. «Μυδοχαρά» (Πιερία), Γιορτή Τσακώνικης Μελιτζάνας (Λεωνίδιο), Γιορτή Φιστικιού (Αίγινα), Γιορτή Καραβίδας (Νησί Εδεσσας), Γιορτή Καρπουζιού (Καστανιά Χαλκιδικής), Γιορτή Πεπονιού (Διμήνι, Βόλος), Γιορτή Τσίπουρου (σε πολλές περιοχές), Γιορτή Ούζου (Μυτιλήνη), Γιορτή Σφακιανής Πίτας, κ.ά. Αυτοί είναι μόνον μερικοί από τους χιλιάδες εορτασμούς με άξονα τη γαστρονομία, που αδιαμφισβήτητα «πουλάει» στην εποχή μας. «Παρόμοιες εκδηλώσεις δεν συμβάλλουν πάντοτε στη μακροπρόθεσμη προώθηση των προϊόντων» σχολιάζει παράγοντας της Πελοποννήσου. «Αν διατηρούσαν την αυθεντικότητα, θα βοηθούσαν το προϊόν» ισχυρίζεται η ίδια πηγή, «όμως συνήθως πρόκειται για ένα κεκαλυμμένο πανηγύρι, καθώς έπειτα από λίγη ώρα ξεκινούν τα κλαρίνα και παραμερίζουν το προϊόν». Το μόνον σίγουρο είναι ότι διοργανωτές και επισκέπτες περνούν συνήθως καλά. «Εσχάτως πήγα σε γιορτή καλαμποκιού σε ένα μέρος που δεν παράγει καλαμπόκι, οι κάτοικοι, όμως, σκέφτηκαν να αγοράσουν και να το πουλήσουν μετά ψημένο».