Είναι πολύ εύκολο να αντιληφθεί κάποιος, ακόμα και μη ειδικός, πού θα κυμανθεί για άλλη μία χρονιά το επίπεδο του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Οι ομάδες σε φοβερή οικονομική στενότητα, σχεδόν αδυνατούν να αγοράσουν παίκτες, ακόμα και από τα… μεσαία ράφια της αγοράς. Αλλά και όταν βρεθεί κάποιο «όνομα», τότε και για φορολογικούς λόγους, προτιμάται ο δανεισμός.
Το «επαναλαμβανόμενο σίριαλ» της εποχής, η παρέλαση ποδοσφαιριστών από τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εντύπων, εφέτος είναι πιο φτωχό. Και είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα κι αν ξεχωρίσει ένα «όνομα», αυτό θα καταλήξει σε άλλη χώρα. Είναι δεδομένο πλέον πως η Ελλάδα είναι η τελευταία επιλογή ενός μέτριου ξένου παίκτη.
Αυτή η κατάσταση, όμως, έχει και ένα καλό. Οι ομάδες μας είναι αναγκασμένες να βγάλουν δικούς τους ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες. Είναι το… αναγκαίο κακό, που όμως μπορεί να οδηγήσει μελλοντικά στην αναγέννηση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκεί, βέβαια, να μην υπάρξουν οι υπερβολές του παρελθόντος, που θέλοντας οι παράγοντες να καλύψουν τις οικονομικές τους αδυναμίες, παρουσίαζαν τα ταλαντούχα παιδιά σαν Μέσι ή Ρονάλντο.
Και φυσικά να πειστούν οι οπαδοί πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν βλέψεις για ευρωπαϊκές πορείες ή τίτλους, όταν η βασική προσπάθεια και μακροπρόθεσμος στόχος είναι η δημιουργία μιας ανταγωνιστικής ομάδας, εντός και εκτός συνόρων. Υπάρχει όμως πρόεδρος ή οπαδικό ΜΜΕ που θα τολμήσει να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας;