Βρήκα έναν σκύλο…

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Βρήκαμε…», «ο γιος μου έφερε στο σπίτι…», «μας άφησαν στην αυλή…». Περισσότερα από τα μισά mails που λαμβάνει μια φιλοζωική στήλη σήμερα ξεκινούν έτσι. Και ακολουθεί το αμείλικτο ερώτημα: «Τώρα, τι κάνουμε;». 

Θεωρητικά, κάθε δήμος έχει την υποχρέωση να διατηρεί ένα καταφύγιο για την προσωρινή φιλοξενία των περιμαζεμένων σκύλων. Στην πραγματικότητα, οι δήμοι που έχουν αναλάβει την υποχρέωση (που απορρέει από τον νόμο) μετριούνται στα δάχτυλα. Πρακτικά, εκείνο που μπορεί να κάνει ο υπεύθυνος πολίτης είναι:

Να τον πάει σε κτηνίατρο, ώστε να ελέγξει αν το ζώο είναι τσιπαρισμένο και αναζητείται από τον ιδιοκτήτη του. Αν το ζώο είναι αδέσποτο, αρχίζουμε το γκουγκλάρισμα. Ψάχνουμε για ιστοσελίδες και προφίλ στο facebook που προωθούν σκυλιά σε νέες οικογένειες. Στέλνουμε ό,τι στοιχείο έχουμε (ηλικία, ράτσα, κατάσταση υγείας), τα δικά μας στοιχεία επικοινωνίας, μια καλή φωτογραφία και περιμένουμε… Πόσο; Μια πρόχειρη στατιστική λέει ότι περίπου τα δύο από τα δέκα σκυλιά που ψάχνουν για νέο σπίτι καταφέρνουν να βρουν τη νέα τους οικογένεια σε διάστημα που ποικίλλει από μερικές μέρες έως μερικούς μήνες. Κάποια άλλα παραμένουν στον προσωρινό τους σωτήρα. Και κάποια καταλήγουν σε ένα ιδιωτικό καταφύγιο όπου -οι απόψεις διίστανται- μπορεί να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους σε ένα περιβάλλον χειρότερο κι από τον δρόμο. 

Τα σκυλιά έχουν δύο βασικές ανάγκες: ενσωμάτωση σε μια αγέλη και επαφή με ανθρώπους. Ακόμα και το χάδι του περαστικού, ο μεζές του μαγαζάτορα, το άραγμα στη λιακάδα, η ελευθερία του δρόμου (με όλους τους κινδύνους) είναι προτιμότερα από τον εγκλεισμό σε κλουβί. Ή, τουλάχιστον, έτσι το βλέπει η νομοθεσία, και προβλέπει την επανατοποθέτηση στο φυσικό τους περιβάλλον, με προϋποθέσεις. Τσιπάρισμα, στείρωση, αποπαρασίτωση, αποκατάσταση της υγείας. 

Είναι λύση; Όχι. Είναι το καθαρτήριο της πραγματικότητας, ένα limbo ανάμεσα στην κόλαση μιας ζωής μέσα στο τσιμπούρι με καβγάδες, τραυματισμούς και πολλαπλασιασμό του αδέσποτου πληθυσμού σε εκθετικό βαθμό, που καθιστά τον έλεγχο του αριθμού τους έναν αγώνα χαμένο από χέρι.

Ακόμα λοιπόν κι αν οι πιθανότητες είναι εναντίον μας, κι αν ξέρουμε ότι δεν θα βρούμε σπίτι σε κάθε σκυλί που μαζεύουμε, η υποχρέωσή μας -για να παραμείνουμε άνθρωποι- είναι η ίδια: φιλοξενούμε, θεραπεύουμε (και πιέζουμε τον δήμο μας να αναλάβει τις υποχρεώσεις του), στειρώνουμε, σημαίνουμε ηλεκτρονικά. Γιατί τελικά η φιλοζωία είναι σαν τη διπλωματία. Είναι η τέχνη του εφικτού. Και η ελπίδα του ιδανικού. Χρειάζεται μόνο λίγη ανθρωπιά, αρκετό τρέξιμο και πολλά ψυχικά αποθέματα. Τα έχουμε όλα. ■

Αγγελία

Να μια περίπτωση σαν αυτές που μόλις ανέφερα. Ο σκυλάκος της φωτογραφίας, άρτι διασωθείς, είναι μόλις 2½ μηνών, υγιέστατος, διασταύρωση πίτμπουλ με μπόξερ, αποπαρασιτωμένος και πολύ σύντομα εμβολιασμένος. Απέκτησε βιβλιάριο υγείας και ψάχνει μια μόνιμη στέγη, για να μη χάσει το παιχνιδιάρικο βλέμμα που έχει, όπως όλα τα τρελοκουτάβια που δεν υποπτεύονται τα ζόρια που τους περιμένουν. Αν μπορείς να τον αναλάβεις, επικοινώνησε με τη Γιάννα στο τηλ. 6932-704.944.

Βρήκα έναν σκύλο…-1

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή