Ο αγών υπήρξε άκρως ερασιτεχνικός και εκ προοιμίου μάταιος, καθώς η ήττα ήταν βεβαία. Αλλά εδόθη από την κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα κατά τη δεύτερη αξιολόγηση, με βασικό αντίπαλο τον υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης –και όχι απλώς της Γερμανίας– τον δρα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ενώ η διευθύντρια του ΔΝΤ, η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, ακκίζεται ακόμη μέχρις εξουθενώσεως.
Είμαστε εξοικειωμένοι, αλλοδαποί και γεγηνείς, με το αξιοθρήνητο των κυβερνήσεων της Ελλάδος στην ευρωπαϊκή σκηνή, για περισσότερο από μία επταετία. Οικτρές υπήρξαν οι συνέπειες μιας αφρόνου διαχειρίσεως της ευρωπαϊκής πορείας μας και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στη Ζώνη του Ευρώ. Οφειλαν να γνωρίζουν, βεβαίως, οι ηγέτες μας ότι αυτή η απόφασή τους θα εσήμαινε την πλήρη υπαγωγή στον έλεγχο του Βερολίνου· αλλά δεν ήσαν τα μόνα θύματα της ματαιοδοξίας τους.
Τα πράγματα ωστόσο ήταν σαφή εξαρχής. Η Γερμανία είναι μια χερσαία δύναμη, μια χώρα κλειστών οριζόντων. Η ανάπτυξη μιας τέτοιας δυνάμεως και η συσσώρευση του πλούτου επιτυγχάνονται πρωτογενώς και εκ των πραγμάτων διά της προβολής ισχύος εις βάρος των γειτονικών κρατών.
Αντίθετα, οι ναυτικές δυνάμεις είναι εξωστρεφείς και αναδεικνύονται διά της επεκτάσεως σε άλλες ηπείρους. Υψιστο παράδειγμα η Μεγάλη Βρετανία, που ενεπλάκη στους πολέμους των ευρωπαϊκών κρατών μόνον για να αποτρέψει την ανάδειξη μιας κυριάρχου δυνάμεως στην ήπειρο και όχι με κατακτητικούς σκοπούς.
Οι ιστορικές αναδρομές, ωστόσο, ελάχιστα ενδιαφέρουν. Το ουσιώδες είναι ότι από τη στιγμή που η Ελλάς εντάχθηκε στο γερμανικό ευρώ –διότι περί αυτού πρόκειται–, ο δρόμος προς την υποταγή στο Βερολίνο –ή επιεικέστερα της σιδηράς προσαρμογής και πειθαρχίας– είχε ανοίξει, και σε αυτόν θα πορευόμεθα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.
Αλλά το ασυνάρτητο της συμπεριφοράς ημών των Ελλήνων δεν θα ήταν σκόπιμο να οδηγήσει σε εξιδανίκευση των εταίρων μας. Διότι είναι άλλο θέμα η τερατώδης διαφορά ισχύος και εντελώς διαφορετικό η μικροπολιτική διαχείριση καθημερινότητος. Ως προς αυτό οι διαφορές είναι ανύπαρκτες.
Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, λόγου χάρη, το πρότυπο πολιτικής σωφροσύνης, του μέτρου και των ισορροπιών, διεταράχθη όταν ο κ. Ντόναλντ Τραμπ, ο ηγέτης της μόνης υπερδυνάμεως, της συμπεριφέρθηκε με τον τρόπο που το Βερολίνο αντιμετώπισε τους Ελληνες πρωθυπουργούς της τελευταίας επταετίας, και ύψωσε σε μπιραρία του Μονάχου τη σημαία της «ανεξαρτησίας» της ευρωπαϊκής άμυνας.
Πέραν τούτου, αρνήθηκε ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να επιτρέψει σε Γερμανούς βουλευτές να επισκεφθούν τη βάση του Ιντσιρλίκ και η Γερμανία αποφάσισε τη μεταστάθμευση των γερμανικών αεροσκαφών στην Ιορδανία, με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε κόστος και σε ταλαιπωρία των πιλότων. Επρεπε η κ. Μέρκελ να αποδείξει ότι είναι αποφασιστική ηγέτις, αλλά έσπευσε να ξορκίσει μια επιδείνωση των οικονομικών σχέσεων με την Αγκυρα.
Ανάξια σχολίου ασφαλώς η τελευταία δήλωση του δρος Σόιμπλε ότι η εξαθλίωση των πολιτών της Ελλάδος οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας αρνείται να φορολογήσει τους εφοπλιστές. Εζήλωσε ως φαίνεται ο ενσαρκωτής της γερμανικής Δεξιάς τη ρητορεία των παρ’ ημίν αναρχικών. Δεν είναι τόσο διαφορετικοί από τους δικούς μας οι ηγέτες των εταίρων μας. Είναι εξίσου «λαϊκιστές», μόνον που είναι καταθλιπτικά ισχυρότεροι.