Μόλις πρόσφατα, με μεγάλη (όπως συνήθως…) καθυστέρηση, η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι εμείς έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ό,τι πρέπει για να διαμορφωθεί ένα νέο πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι εταίροι μας έχουν την υποχρέωση να κάνουν ό,τι πρέπει για να μπορέσουμε να βγούμε στις αγορές. Αν αυτό (που ήταν ολοφάνερο σε όποιον δεν είχε παρωπίδες…) είχε κατανοηθεί έγκαιρα, πολλά δεινά θα είχαν αποφευχθεί και αρκετά θετικά θα είχαν ήδη επιτευχθεί. Η κατάσταση, σήμερα, θα ήταν διαφορετική.
Αλλά κυριάρχησε η γοητεία των τακτικισμών της πλάκας και των επικοινωνιακών τρικ – που εξέθεσαν τη χώρα και απομείωναν (όχι το χρέος, αλλά) την ήδη περιορισμένη αξιοπιστία της.
Οπως ότι, δήθεν, μας συμφέρει να τρενάρουμε το κλείσιμο της αξιολόγησης για μετά τις γερμανικές εκλογές, διότι τότε θα εκλεγεί ο Σουλτς και θα μας λύσει το πρόβλημα – κατά τους διαπρεπείς αναλυτές δημοσκοπήσεων του Μαξίμου. Οπως ότι, από πέρυσι το Πάσχα έως πρότινος (συνεχώς και αδιαλείπτως…) «αφήνουμε πίσω τη λιτότητα» και περνάμε στη δίκαιη ανάπτυξη. Οπως ότι, δήθεν, δεν θα επιβαλλόταν ούτε ένα ευρώ νέα επιβάρυνση, και (ανυποχώρητα…) δήθεν δεν θα δεχόμασταν προ-νομοθέτηση μέτρων. Οπως, επίσης, οι γελοιότητες που διοχετεύονταν στην κοινή γνώμη ότι, δήθεν, η Μέρκελ «μας είπε» ότι θα παραμερίσει τον Σόιμπλε και «μας διαβεβαίωσε» ότι είναι στο πλευρό μας…
Η κυβέρνηση αγνοούσε πως οφείλει να κάνει ό,τι πρέπει. Κι έκανε ό,τι δεν έπρεπε. Με αποτέλεσμα να μην αποτραπεί η εμπλοκή της χώρας στις συμπληγάδες της σύγκρουσης ΔΝΤ και Γερμανίας.
Φώναζε ο υπουργός Οικονομικών, κ. Ευκλ. Τσακαλώτος, ότι δεν πρέπει να χαθεί χρόνος και προειδοποιούσε ότι αν δεν κλείσει η αξιολόγηση εντός του (περυσινού) Δεκεμβρίου θα ήταν καταστροφή για τη χώρα. Φώναζε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, κ. Γ. Χουλιαράκης, ότι είναι απολύτως προτιμητέα μια λιγότερο καλή συμφωνία τώρα (τότε…) παρά μία λίγο καλύτερη αργότερα. Εδινε πεισματικά μάχες με υπουργούς που έχουν ξεχάσει να βιάζονται (ή έχουν λόγους να βραδυπορούν…) ο αρμόδιος υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, κ. Δ. Λιάκος. Δυστυχώς, οι φωνές τους έμειναν φωνές βοώντων εν τη ερήμω της ιδεοληπτικής παραμόρφωσης καταστάσεων και συσχετισμών. Οι υποστηρικτές μιας συνεπούς στρατηγικής με στόχο να βγει ταχύτατα η χώρα από την περίοδο των Μνημονίων, υφίσταντο τη μία ήττα μετά την άλλη από τις υπέρτερες δυνάμεις της τυχοδιωκτικής αναζήτησης του «ξύπνιου tweet» της επόμενης ημέρας ή ώρας – από τους «στρατηγούς» και τους οπλαρχηγούς, που έσυραν την κυβέρνηση σε ατραπούς νέας διαπλοκής και τη διέσυραν με δύο ταπεινωτικές ήττες στο πεδίο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Κι ο χρόνος έφευγε. Η κυβερνητική ηγεσία δεν κατανόησε ότι ο χρόνος δεν δουλεύει για τη χώρα, αλλά εις βάρος της – επανέλαβε το λάθος που έκαναν και οι προηγούμενοι. Ενώ έπρεπε η χώρα να τρέξει για να κερδίσει το στοίχημα της εξόδου από τα μνημόνια, χάθηκε το 2015 με καταστροφικές συνέπειες, αφέθηκε να χαθεί το 2016 και έχει ήδη χαθεί το μισό 2017 –ροκανίζεται κι η οικονομική μεγέθυνση. Αντί να είναι επισπεύδουσα, «έκαιγε» τον χρόνο. Ετσι, άλλη μια φορά, φτάσαμε στο γνωστό σημείο που είχαν προβλέψει ο κ. Π. Τόμσεν και η κ. Ντ. Βελκουλέσκου κατά τη συζήτησή τους που είχε διαρρεύσει στα WikiLeaks, τον Απρίλιο του 2016: Εφόσον η αξιολόγηση καθυστερήσει, ε, όταν η Αθήνα μείνει χωρίς λεφτά θα υποχρεωθεί να συμφωνήσει με ό,τι της ζητήσουμε – είχαν πει.
Τώρα, τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα. Πολιτική διαπραγμάτευση στη Σύνοδο Κορυφής, 22 Ιουνίου, είναι εκτός ατζέντας – ας λέγονται διάφορα… Ο,τι γίνει θα γίνει στο Eurogroup, την Πέμπτη. Είναι βάσιμες οι προσδοκίες για μια «σολομώντεια λύση», με το ΔΝΤ να παραμένει στο Πρόγραμμα χωρίς να βάζει λεφτά (σε τελευταία ανάλυση, δεν τα χρειαζόμαστε…) και χωρίς να θέτει ευθέως θέμα βιωσιμότητας του χρέους μας, και τον κ. Σόιμπλε να αποδέχεται προωθητικές τροποποιήσεις στο σχέδιο που έχει τεθεί στο τραπέζι και αποτελεί μια καλή βάση συζήτησης και συμφωνίας. Ετσι, θα μπορέσει η χώρα να αρχίσει να βγαίνει δοκιμαστικά στις αγορές ακόμα και πριν από την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι –ένταξη που, αν δεν προηγηθεί, θα αναβληθεί για το φθινόπωρο.
Αυτός θα ήταν ένας ανεκτός συμβιβασμός. Θα τον αξιοποιήσει η κυβέρνηση; Δεν έχω απάντηση. Σκέπτομαι ότι ίσως τη βοηθούσε, αν ο πρωθυπουργός κάλυπτε με μια τεράστια αφίσα την επιφάνεια όλου του τοίχου που είναι αντίκρυ στην καρέκλα του, στο γραφείο του, στο Μαξίμου. Η αφίσα να απεικονίζει τη θλιβερή στρατιά των ανέργων. Για να μην ξεχνά, ούτε αυτός ούτε οι καλοί συνεργάτες του, ποια πρέπει να είναι η απόλυτη προτεραιότητα.