Λίγες ώρες απέμεναν μέχρι το χειρουργείο, αλλά για την Αμαλία Ματθαίου εκείνο το πρωινό της 26ης Ιανουαρίου ξεκίνησε σαν όλα τ’ άλλα: φόρεσε τα αθλητικά της παπούτσια και βγήκε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης για να τρέξει. Ηταν μια συνήθεια που δεν μπορούσε να αποχωριστεί, ακόμη και μπροστά στο φάσμα της ασθένειας.
Οι μέρες μετά την αφαίρεση του καρκινώματος στο αριστερό της στήθος απαιτούσαν υπομονή. Μπορεί, όπως της είχαν πει οι γιατροί, ο κίνδυνος να είχε απομακρυνθεί, όμως έπρεπε να συνηθίσει τους μετεγχειρητικούς πόνους και τη ρουτίνα των ακτινοβολιών. Για εκείνους που την περιέθαλψαν και όσους τη γνώριζαν ως συνοδοιπόροι σε κάποιον αγώνα δεν ήταν έκπληξη ότι την περασμένη εβδομάδα –λιγότερο από τέσσερις μήνες μετά την επέμβαση– η κ. Ματθαίου στάθηκε ξανά στην αφετηρία ενός υπερμαραθωνίου. Τη χώριζαν όμως 215 χιλιόμετρα από τον τερματισμό.
«Ηταν ταξίδι ζωής», λέει στην «Κ» η 49χρονη αθλήτρια. «Δεν με ένοιαζε εάν θα έκανα 50 μέτρα ή 100 χιλιόμετρα. Το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν με τι χρόνο θα τερμάτιζα. Πέρασα αρκετά, αλλά κατάφερα να επανέλθω, να είμαι εκεί, υγιής». Θα αγωνιζόταν στον Ευχίδειο Αθλο, σε μια διαδρομή που διασχίζει τη Δυτική Βοιωτία, ξεκινάει από τους Δελφούς, περνάει από τις Πλαταιές, για να επιστρέψει στους Δελφούς.
Η κ. Ματθαίου διέθετε μεγάλη δρομική εμπειρία για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της απόστασης. Είναι άλλωστε η πρώτη Ελληνίδα που ολοκλήρωσε το Σπάρταθλο –έναν από τους πιο εμβληματικούς αγώνες υπεραποστάσεων διεθνώς– και συνολικά μετράει σε πέντε συμμετοχές τρεις τερματισμούς στη διαδρομή από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη. Πριν από λίγο καιρό, όμως, τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Από τις πρώτες επισκέψεις στους γιατρούς την απασχολούσε ένα βασικό ερώτημα: Πότε θα έτρεχε ξανά;
«Της δίνει ζωή»
«Εφόσον της δίνει ζωή η ενασχόληση με την άθληση, της είπα να συνεχίσει», λέει στην «Κ» ο χειρουργός μαστολόγος Χρήστος Βρέκας, που πραγματοποίησε την επέμβαση στην κ. Ματθαίου στη Βιοκλινική Θεσσαλονίκης. Οπως εξηγεί, τη συμβούλευσε να απέχει για ορισμένες ημέρες μετά το χειρουργείο, αλλά εφόσον δεν θα έκανε χημειοθεραπείες και θα ελεγχόταν καρδιολογικά θα μπορούσε να συνεχίσει την άθληση, με προσοχή.
Η επάνοδος δεν ήταν απλή υπόθεση. «Μετά το χειρουργείο ήταν σαν να ξεκινάω από το μηδέν», λέει η κ. Ματθαίου. Κάθισε για μερικές ημέρες και σταδιακά προσπάθησε να βρει τους ρυθμούς της. «Αρχικά είχα δυσκολίες. Λαχάνιαζα εύκολα, στα δέκα λεπτά. Πονούσαν τα πόδια και το σώμα μου και μπορούσα να τρέξω με ρυθμό οκτώ λεπτά το χιλιόμετρο όταν παλιά πήγαινα με πέντε λεπτά».
Μπροστά της είχε και τις ακτινοβολίες. Η θεραπεία ξεκίνησε στις 6 Μαρτίου και έπρεπε να συμπληρώσει 25 συνεδρίες στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Η ογκολόγος-ακτινοθεραπεύτρια Μαριτίνα Θεοφανοπούλου τη θυμάται ως «δυνατή, συνεπή και συνεργάσιμη». «Ηταν μια συντηρητική, ανώδυνη θεραπεία. Παράλληλα, μου ζήτησε την άδεια να αθλείται και της είπα “με προσοχή”. Είναι συγκινητικό, ο αθλητής έχει το πείσμα και την επιμονή ότι θα τα καταφέρει. Εσύ πρέπει να του κρατάς λίγο τα λουριά, αλλά δεν υπήρχε κάποια αντένδειξη από το να συνεχίσει την άθληση», λέει.
Στο πλευρό της υπερμαραθωνοδρόμου στάθηκε τότε και ο Σίμος Γαλιτσιάνος από το τμήμα Φυσικοθεραπείας και Αποκατάστασης του Διαβαλκανικού, ο οποίος παρακολουθούσε την πορεία της για να βεβαιωθεί ότι προσαρμόζεται αρμονικά και χωρίς προβλήματα στο τρέξιμο. Και για την κ. Ματθαίου ήταν σημαντικό να είναι υγιής και προετοιμασμένη για έναν αγώνα. Οπως λέει, δεν θα έβγαινε από το νοσοκομείο για να βρεθεί αμέσως στην εκκίνηση με οποιοδήποτε κόστος. «Δεν ρισκάρεις. Δεν είσαι μόνος στη ζωή», τονίζει.
Σταδιακά, έβλεπε ότι βελτιωνόταν. Αλλωστε, όπως συνηθίζουν να λένε οι δρομείς αποστάσεων, «το σώμα δεν ξεχνά». Ετρεχε ανάλογα με το πώς ένιωθε, χωρίς να επιβάλει στον εαυτό της την προπόνηση εάν δεν το επέτρεπαν ο καιρός ή το σώμα της. Ξυπνούσε ξημερώματα και χάραζε διαδρομές στον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης όταν ακόμη η πόλη κοιμόταν. Κάποιες μέρες έκανε 20 χιλιόμετρα. Αλλες έτρεχε παραπάνω. Ωσπου, έπειτα από ενάμιση μήνα, βρήκε τους ρυθμούς της. «Αυτή είναι η ψυχοθεραπεία μας. Αλλος χρησιμοποιεί το κομμάτι του αθλητισμού για να δειχτεί, ενώ για κάποιους είναι τρόπος ζωής. Το κάνω γιατί το θέλω, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί με ευχαριστεί», λέει.
Τα κατάφερε
Την περασμένη εβδομάδα η κ. Ματθαίου τα κατάφερε. Τερμάτισε στον Ευχίδειο Αθλο, πρώτη γυναίκα και 16η στη γενική κατάταξη, σε 35 ώρες, 22 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα. Ολο αυτό το διάστημα μέσω Facebook η κ. Θεοφανοπούλου παρακολουθούσε την πορεία της αθλήτριας και με συγκίνηση είδε τις φωτογραφίες που ανέβασε από τον πρόσφατο αγώνα. «Είναι αγωνίστρια», λέει. «Νιώθεις και εσύ μαζί της νικητής».