ΠΑΡΙΣΙ. Σε λίγες ώρες οι παριστάμενοι στο Μέγαρο των Ηλυσίων, όλη η Γαλλία και ολόκληρος ο κόσμος, θα παρακολουθήσουμε τη μεταβίβαση της εξουσίας από τον Φρανσουά Ολάντ στον Εμανουέλ Μακρόν. Πρόκειται για μια μεγαλοπρεπή τελετή με αυστηρό πρωτόκολλο, που θα επιτρέψει στον απερχόμενο πρόεδρο να συναντηθεί κατ’ ιδίαν με τον διάδοχό του και να του παραδώσει, μεταξύ άλλων, τους κωδικούς των πυρηνικών όπλων της χώρας.
Στην αντίστοιχη τελετή του 1981, ο Μιτεράν ήταν τόσο συναισθηματικά φορτισμένος κατά την εγκατάστασή του στο Μέγαρο ως νέος πρόεδρος, που ξέχασε στη συνέχεια τους κωδικούς στην τσέπη του σακακιού που φορούσε στην τελετή. Ευτυχώς, κάποιος έτρεξε εγκαίρως στο καθαριστήριο και γλίτωσε τα χειρότερα προτού να είναι πολύ αργά…
Από τότε πέρασε πολύς καιρός και πολλά έχουν αλλάξει. Σήμερα ο απερχόμενος και ο επερχόμενος πρόεδρος γνωρίζονται πολύ καλά. Ο Μακρόν είναι πνευματικό τέκνο του Ολάντ, καθώς ήταν πρόσφατα γενικός γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας και στη συνέχεια υπουργός Οικονομίας της κυβέρνησης. Μπορεί μάλιστα να του το ξεπληρώσει με το να υποστηρίξει, για παράδειγμα, μια υποψηφιότητά του για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μέχρι τότε, όμως, έχουν να γίνουν πολλά.
Κατ’ αρχάς, μέχρι αύριο ο Μακρόν θα ανακοινώσει τη σύνθεση της κυβέρνησής του. Οι φήμες δίνουν και παίρνουν για την πρόθεσή του να σπάσει το κατεστημένο και να τοποθετήσει στην κυβέρνηση μέλη της κοινωνίας των πολιτών ή πρόσωπα εκτός πολιτικής σκηνής. Πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν να κάνει την πρώτη γκάφα, γι’αυτό και ο ίδιος εργάζεται μέρα και νύχτα προκειμένου να εξασφαλίσει τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό εδρών στις βουλευτικές εκλογές σε τρεις εβδομάδες.
Ο γαλλικός Τύπος αποκαλεί τις εκλογές αυτές «τρίτο γύρο» των προεδρικών. Γιατί, μπορεί το εκλογικό σύστημα να είναι περίπλοκο, το διακύβευμα όμως είναι πολύ απλό και συγκεκριμένο: «Ο Μακρόν κινδυνεύει να μην έχει πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, οπότε θα πρέπει να επιδιώξει συμμαχίες και να κυβερνήσει σε συγκατοίκηση», όπως μας λέει ο Εμανουέλ Ριβιέρ, διευθυντής της εταιρείας δημοσκοπήσεων Kantar Public. Ομως, όλα γίνονται όταν έχεις την τύχη με το μέρος σου, όπως ο Μακρόν. Τέτοια εποχή πέρυσι δημιουργούσε δικό του κίνημα, τη στιγμή που τίποτα δεν προμήνυε πως οι αντίπαλοί του θα κατακρημνίζονταν ο ένας μετά τον άλλο. Είναι το παιδί δύο άθεων γιατρών που αποφάσισε να βαφτιστεί στα 12. Και φαίνεται πως κάποιος θεός τού το ξεπληρώνει. Το τελευταίο παράδειγμα είναι οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου: δεν είναι εκείνος το φαβορί, αλλά από τη νίκη του και μετά, στα αντίπαλα κόμματα έχουν βγει τα μαχαίρια.
Ξεκινώντας με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο φαίνεται να διαλύεται, καθώς ένα μεγάλο μέρος αποφάσισε να κατέβει στις βουλευτικές με τον Μακρόν. Αλλοι, όπως η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αποφάσισαν να μη θέσουν υποψηφιότητα, ελπίζοντας –όπως οι περισσότεροι «παλιοί» της πολιτικής τάξης– ότι ο νέος πρόεδρος θα αξιοποιήσει την εμπειρία τους στην κυβέρνηση. Αλλοι, όπως η Μαρτίν Ομπρί, κόρη του Ζακ Ντελόρ, και η νυν δήμαρχος Παρισίων, Αν Ινταλγκό, αποφάσισαν να δημιουργήσουν δικό τους κίνημα, μαζί με καλλιτέχνες και διανοούμενους. Το κίνημα αυτό λέγεται «Από αύριο».
«Γίνεται, αδιαμφισβήτητα πλέον, αισθητή η απογοήτευση από την πολιτική του Ολάντ», μας εξηγεί ο Πιερ-Αλάν Βέιγ, υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. «Γι’ αυτό πρέπει να ξαναστήσουμε το Σοσιαλιστικό Κόμμα με το να σκύψουμε περισσότερο στον κόσμο και να καταλάβουμε καλύτερα τις δυσκολίες που περνάει».
Από τη δεξιά, ο αρχηγός Φρανσουά Φιγιόν αποσύρθηκε ήδη από την πολιτική, ενώ ένας αριθμός βουλευτών αποφάσισε να μη θέσει υποψηφιότητα, με άλλους να περιμένουν να τους «καλέσει» ο Μακρόν.
Από την άκρα δεξιά, η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, αποσύρεται κι αυτή προσωρινά. Την ίδια στιγμή η θεία της θέλει να αλλάξει το όνομα του κόμματος και να προσελκύσει στις τάξεις του όσο γίνεται περισσότερους δεξιούς βουλευτές.
Με λίγα λόγια, ο Μακρόν έχει την τύχη και τη συγκυρία με το μέρος του, έχοντας εξαναγκάσει τους υπόλοιπους να τολμήσουν, όπως έκανε κι αυτός. Και να φανταστεί κανείς πως, το 1962, «τόλμη» θεωρείτο αυτό που έκανε ο τότε πρωθυπουργός Ζακ Ντελμάς, που δρασκέλιζε τα σκαλιά του Μεγάρου των Ηλυσίων τέσσερα-τέσσερα…