Ηταν πρόδρομος. Ως εκπρόσωπος Τύπου του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ, ο Πάνος Σκουρλέτης είχε το προνόμιο να κηρύττει προδρομικά –εμφανιζόμενος στα media για να τα καταγγείλει– τη «θεολογία» της επερχόμενης εξουσίας.
Ιεραρχώντας τους εχθρούς του, το κόμμα, τότε και τώρα, τοποθετούσε στην κορυφή τα ΜΜΕ. Eτσι και προχθές. Μη μπορώντας να σκοτώσει το μήνυμα, ο υπουργός Εσωτερικών επιχείρησε να πυροβολήσει τον αγγελιαφόρο. Μη μπορώντας να αναμετρηθεί με τη δικαστική απόφαση που κήρυττε αντισυνταγματικές τις μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων, ενοχοποίησε τα μέσα ενημέρωσης που τη δημοσίευσαν. Ενοχοποίησε βεβαίως –ο ίδιος και, πιο κατηγορηματικά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος– και το Ελεγκτικό Συνέδριο για την «απαράδεκτη» διαρροή.
Πρόκειται πάντως για αντίδραση μάλλον ήπια, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην προηγούμενή της αντισυνταγματικότητα η κυβέρνηση είχε φτάσει να αναθεματίσει ως «μνημονιακό» το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο.
Πρόκειται, ταυτόχρονα, και για επανεκτέλεση του ίδιου ρεπερτορίου, που ο Σκουρλέτης είχε σαλπίσει από νωρίς. Media, Δικαιοσύνη, Αυτοδιοίκηση, Ανεξάρτητες Αρχές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε όλους αυτούς τους θεσμούς όχι βεβαίως ως θεσμούς, αλλά ως αντιπολιτευτικούς βραχίονες. Ως αθέμιτα εμπόδια στην εξουσία του.
Για τον υπουργό Εσωτερικών, οι δήμαρχοι δεν είχαν το δικαίωμα να αποφασίζουν πόσους συμβασιούχους και για πόσο έπρεπε να απασχολούν. Για τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, τα δικαστήρια δεν είχαν την εξουσία να του πουν ποιες απολύσεις διοικητών νοσοκομείων ήταν παράνομες. Για τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής, παρά την κατάρρευση των νομοθετικών πρωτοβουλιών του, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ακόμη δεν «δικαιούται» να ορίζει τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών.
Η απαρίθμηση αυτών των κρουσμάτων δημιουργεί την εντύπωση ότι εκδηλώνεται πάλι μια προσπάθεια καθεστωτικού ελέγχου των θεσμών. Ομως το γεγονός ότι τα δικαστήρια αποφασίζουν χωρίς να επηρεάζονται από την ατζέντα –και την πίεση– της κυβέρνησης, το γεγονός ότι συγκροτείται και λειτουργεί η Ανεξάρτητη Αρχή που είχε επιχειρηθεί νομοθετικά να παροπλιστεί, μαρτυρεί ότι έχουμε περάσει σε άλλη φάση. Οι θεσμοί πέρασαν με επιτυχία το τεστ κοπώσεως. Οι προσπάθειες πολιτικής τους «επιστράτευσης» απέτυχαν – όχι ολοσχερώς, αλλά απέτυχαν. Εχει απομείνει μόνο ο ρητορικός τους απόηχος.
Σαν να πατάει γκάζι μπροστά στον τοίχο, ο Σκουρλέτης επιμένει να αψηφά τα συνταγματικά εμπόδια και υπόσχεται στους συμβασιούχους νέες ευκαιρίες μονιμοποίησης. Οταν θα αποδειχτεί ξανά ότι δεν μπορούσε να αποκαταστήσει τους εργαζομένους, θα μπορεί τουλάχιστον να ισχυριστεί ότι εκείνος ήθελε, αλλά τον εμπόδισαν. Ακούγεται λογικό. Το καταφύγιο του αποτυχημένου καθεστωτισμού είναι ο συνδικαλισμός.