Η ανάδειξη του Εμανουέλ Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας (μια προοπτική που ασφαλώς δεν είναι σίγουρη, αλλά φαντάζει πλέον αρκετά πιθανή) θα είναι αναμφίβολα η καλύτερη επιλογή για την Ευρώπη. Ο Μακρόν εκτιμάται ότι θα αναβαθμίσει τον ρόλο της Γαλλίας στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης και θα επαναλειτουργήσει τον γαλλογερμανικό άξονα, σε μια εποχή που η ευρωπαϊκή ενότητα κλονίζεται από τις εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ χωρών-δανειστών και δανειζομένων, από τη λιτότητα, την απόσχιση της Βρετανίας, αλλά και το διχαστικό κλίμα που διαμορφώνει η κυβέρνηση Τράμπ.
Το γεγονός ότι ο Μακρόν είναι ο κατ’ εξοχήν φιλοευρωπαϊστής υποψήφιος για την προεδρία, έναντι όλων των άλλων υποψηφίων, δημιουργεί εκ των πραγμάτων περισσότερη αισιοδοξία για στενότερη και αποδοτικότερη συνεργασία, με ζητούμενο την ενίσχυση της Ευρώπης οικονομικά και πολιτικά (κοινή άμυνα, ασφάλεια, μεταναστευτικό). Ο κεντρώος υποψήφιος δείχνει πως έχει συνειδητοποιήσει ότι η Ευρώπη δεν έχει ουσιαστικά κανένα μέλλον κατακερματισμένη, μέσα στο πολύπλοκο και εξόχως ανταγωνιστικό πολιτικό και οικονομικό διεθνές περιβάλλον, όπου οι παραδοσιακές δομές και συμμαχίες γκρεμίζονται. Με την αναβάθμιση του ευρωπαϊκού ρόλου της Γαλλίας, στον βαθμό ασφαλώς που επιβεβαιωθούν όλες αυτές οι προβλέψεις και οι προεκλογικές επαγγελίες, μπορεί πράγματι να ταρακουνηθεί και η Γερμανία από τη θέση του απρόθυμου όπως λέγεται ηγεμόνα – ό,τι είναι να συμβεί, πάντως, θα συμβεί μετά και τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Ο Μακρόν, υπό το πρίσμα αυτό, είναι ο μόνος ή ο ικανότερος εκ των υποψηφίων ο οποίος μπορεί να διεκδικήσει και να πετύχει μια μεταβολή στο αυστηρό οικονομικό δόγμα της Γερμανίας για την Ευρώπη, βάζοντας τους Γερμανούς μπροστά στο στρατηγικό δίλημμα της συνοχής και της επιτάχυνσης της ενοποίησης ή της διάλυσης της Ευρώπης ως πολιτικά ενιαίας οντότητας. Η Γαλλία, ακόμη και με μια πιο αδύναμη σήμερα οικονομία, είναι το μόνο κράτος-μέλος που διαθέτει το βάρος να διαπραγματευτεί με τους Γερμανούς και να τους οδηγήσει σε μια συμβιβαστική αλλαγή της ατζέντας. Εξάλλου, η προοπτική αυτή είναι μονόδρομος για την ευρωπαϊκή επιβίωση και αυτό έχουν επίσης συνειδητοποιήσει (προφανές κατά τη γνώμη μας από τους χειρισμούς τους) και η Αγκελα Μέρκελ και ο Μάρτιν Σουλτς, με δεδομένο ότι η Γερμανία μπορεί να είναι μεγάλη ως δύναμη στην Ευρώπη, αλλά είναι μικρή για να μπορέσει να σταθεί πρωταγωνιστικά από μόνη της –χωρίς την Ευρώπη και με τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ απέναντι– στο παγκόσμιο παιγνίδι.
Με άλλα λόγια, εάν ο Μακρόν περάσει σήμερα στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών και εκλεγεί πιθανόν νέος πρόεδρος της Γαλλίας σε δεκαπέντε ημέρες, μπορεί να αναθερμάνει τη βασική ατμομηχανή της εξέλιξης και της ενοποίησης της Ευρώπης, τον περίφημο γαλλογερμανικό άξονα, που σχεδόν έχει παραλύσει. Να αναβιώσει ενδεχομένως μια πολύ παραγωγική παράδοση, την οποία υπηρέτησαν με συνέπεια για το συμφέρον της Ευρώπης τα γαλλογερμανικά δίδυμα Ζισκάρ ντ’ Εστέν – Χέλμουτ Σμιτ, Μιτεράν – Κολ, Σιράκ – Σρέντερ. Μπορεί να φαίνονται όλα αυτά λίγο θεωρητικά και πολύ αισιόδοξα, αλλά μπορεί να συμβούν γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τα ευρωπαϊκά, μεγάλα και μικρά, συμφέροντα. Είναι μια ιστορική πρόκληση…