Την ερχόμενη Τρίτη 25 Απριλίου, στις 10.15 το βράδυ, ο τηλεοπτικός σταθμός Αnt1 έχει προγραμματίσει να προβάλει την ταινία «Μπραζιλέιρο» του Σωτήρη Γκορίτσα. Δεν θα σταθώ στο ότι είναι ένα από τα πλέον συναρπαστικά ελληνικά φιλμ των τελευταίων ετών (ο Γκορίτσας έχει πολλά τέτοια κινηματογραφικά δείγματα στο ενεργητικό του – με σενάρια στέρεα, όπου οι χαρακτήρες μιλούν σαν άνθρωποι και δεν σιωπούν δήθεν αινιγματικά, με γνήσια κωμική φλέβα αλλά και με ένα δραματικό στοιχείο που υποφώσκει διαρκώς), αλλά στο πόσο εκνευριστικά προφητική είναι.
Το «Μπραζιλέιρο» γυρίστηκε το 2000, τη λεγόμενη «εποχή των αστακομακαρονάδων». Θυμίζω: κλασικό λαμόγιο (τον υποδύεται υποδειγματικά ο Στέλιος Μάινας) της ελληνικής επαρχίας, απομυζά ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονται για τη δημιουργία τοπικού πολιτιστικού οργανισμού. Ολα πάνε πρίμα, όταν δύο εκπρόσωποι της Ε.Ε., ένας Ιταλός και ένας Ολλανδός, έρχονται να ελέγξουν την πορεία των έργων. Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την ταινία, πρέπει να πω όμως ότι και σήμερα παρακολουθείται με την ίδια απόλαυση –μα και έκπληξη– για όσα ζήσαμε δέκα χρόνια μετά.
Η ειρωνεία ποια είναι; Κινηματογραφικοί κριτικοί, που σήμερα σκίζουν τα ρούχα τους με τη χρεοκοπία της χώρας, τότε είχαν καταδικάσει το «Μπραζιλέιρο» στο πυρ το εξώτερον. Ο Γκορίτσας τολμούσε να χαλάσει το πάρτι χωρίς καλλιτεχνικούς πειραματισμούς αλλά με μια γραμμική αφήγηση που όμως τσακίζει κόκαλα.
Ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία; Το διάσημο soundtrack του Νίκου Πορτοκάλογλου είχε ακουστεί ως ακόμα μία ευκαιρία για τρελό χορό. Προφανώς λίγοι τότε προσέξαμε τους στίχους: «Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω, τι να να τα κάνω όλα αυτά απόψε που σε χάνω…».