Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η τελευταία ομιλία του πρωθυπουργού στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του θα βρεθεί στα αζήτητα στην πορεία του χρόνου. Επρόκειτο για μία απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσει τα κομματικά στελέχη ότι όσα συμφωνήθηκαν στη Μάλτα συνιστούν νίκη για την κυβέρνησή του και την Ελλάδα, να δημιουργήσει νέες προσδοκίες περί εξόδου –πολύ σύντομα– από την κρίση και την «οικονομική επιτροπεία» των δανειστών και κυρίως να συσπειρώσει το κοινό του με παρελθοντολογία και επιθέσεις κατά της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είπε μερικά ακόμα, που σχεδόν όλα ανήκουν στη σφαίρα της αυταπάτης, για τους δρόμους που άνοιξε ο ίδιος στην Ευρώπη και τη στήριξη που βρήκε από κάποιες ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά και αυτά ήταν εντελώς άνευ σημασίας, όπως θα ομολογούσε και ένας σχετικά ειλικρινής Συριζαίος…
Εκείνο ίσως που έχει κάποια σημασία να αναφερθεί από τη συγκεκριμένη ομιλία ήταν «το σχέδιο» με το οποίο θα πορευτεί από σήμερα και μέχρι τις εκλογές του 2019 ο Αλ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Συρανέλ. Oχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να τον φέρουμε προ των ευθυνών του, αφού ο ίδιος τόνισε ότι «δική μας ευθύνη από εδώ και εμπρός είναι να δουλέψουμε με σχέδιο και σε συγκεκριμένους άξονες». Οπως υπογράμμισε, οι άξονες του σχεδίου είναι τέσσερις: η παραγωγική ανασυγκρότηση, η θεσμική ανασυγκρότηση, οι μεταρρυθμίσεις και η εξυγίανση της πολιτικής ζωής. Για τους τρεις τελευταίους άξονες, τη θεσμική ανασυγκρότηση, τις μεταρρυθμίσεις και την εξυγίανση της πολιτικής ζωής, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τις εννοεί «α λα Σύριζα». Αλλωστε, το έκανε σαφές με τα συμφραζόμενα, οπότε όλοι εμείς οι υπόλοιποι είναι αμυντικά αναγκαίο να είμαστε «κουμπωμένοι».
Η παραγωγική ανασυγκρότηση, όμως, είναι σχετικά μετρήσιμο και συγκρίσιμο μέγεθος και ένας στοιχειωδώς υπεύθυνος πολιτικός θα πρέπει να ξέρει τι λέει, τι υπόσχεται και τι κάνει. Τι εννοεί, δηλαδή, ο πρωθυπουργός όταν συνδέει την παραγωγική ανασυγκρότηση με τη «δίκαιη» ανάπτυξη; Γιατί ενώ φαίνεται να αντιλαμβάνεται πια (επιτέλους) ότι η «βιώσιμη» ανάπτυξη συνδέεται με την παραγωγή νέου πλούτου και θα έχει ως αποτέλεσμα «τη (δραστική;) μείωση της ανεργίας και την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος…», εκείνο το «δίκαιη» χρειάζεται μία επεξήγηση και ας ακούγεται ωραίο. Πρόσθεσε ότι η ανάπτυξη που ονειρεύεται «θα αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας», αλλά τέτοια έχουμε ακούσει από πολλούς και διάφορους, μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Και πάντως, αν συνεχίσει απτόητος την πολιτική που ασκεί έως σήμερα, αυτή η ονειρεμένη ανάπτυξη θα γίνει με τις παραγωγικές δυνάμεις που θα έχουν απομείνει, καθώς οι περισσότερες θα έχουν φύγει έξω. Ή όχι; Το ελπιδοφόρο μήνυμα του Αλ. Τσίπρα ήταν όμως ότι η ανάπτυξη που οραματίζεται «θα στοχεύει στην προσέλκυση πραγματικά παραγωγικών επενδύσεων»! Εξαιρετικά και ευτυχώς, αλλά έχει συνεννοηθεί γι’ αυτό με τους πολλούς διάφορους υπουργούς του, που είτε αδρανούν χαρακτηριστικά είτε υπονομεύουν κάθε απόπειρα δημιουργίας επενδυτικού κλίματος κατά τη διαδικασία κλεισίματος μιας σχετικής συμφωνίας, ή και αφού έχει κλειστεί; Έχει δηλαδή μιλήσει με τους Σπίρτζηδες, Σκουρλέτηδες, Σταθάκηδες και τους λοιπούς, πριν ξεστομίσει τέτοια μεγάλη κουβέντα; Υπάρχουν και οι «κακόπιστοι» που είναι έτοιμοι να υπενθυμίσουν τι έγινε με τον χρυσό στη Χαλκιδική, τι τράβηξε η Φράπορτ, πού βρίσκεται το Ελληνικό, τις καθυστερήσεις στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», το κόστος των αυτοκινητοδρόμων. Εκτός και αν δεν τις λογαριάζει στις «πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις»…
Λόγια, λόγια, λόγια, όλα αυτά, αλλά καλό είναι να τα θυμόμαστε όταν φτάσει η ώρα του λογαριασμού. Υπάρχουν και όρια στην κοροϊδία, αν και αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει το αντίθετο.