Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση οδηγεί σε θετική έκβαση τα πολλά ζητήματα της δεύτερης αξιολόγησης. Εκτός από τα ακανθώδη «μέτρα» και «αντίμετρα» της Μάλτας, υπάρχουν εξαιρετικής σημασίας ζητήματα της διακυβέρνησης που πρέπει να φθάσουν στη Βουλή, να ψηφιστούν σε διατάξεις και να εφαρμοστούν από τους ενδιαφερομένους. Θα αναφέρω σήμερα δύο τέτοια ζητήματα για να δείξω πώς και γιατί δεν λύνονται ποτέ ικανοποιητικά και οριστικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν η οικονομία και η κοινωνία.
Πρώτο θέμα είναι ο λεγόμενος «εξωδικαστικός συμβιβασμός» μεταξύ οφειλετών και πιστωτών εκατοντάδων χιλιάδων (400.000 υπολόγισε ο κ. Σταθάκης, που είχε μέχρι προσφάτως την αρμοδιότητα) για χρέη μικρών και μεγαλύτερων εταιρικών μονάδων που δεν εξυπηρετούνται βυθίζοντας όλες τις πλευρές και βεβαίως τις τράπεζες σε αέναη ζημία και κρίση.
Το διά χειρός υπουργού Παπαδημητρίου σχέδιο της κυβέρνησης (για το οποίο έχει πάρει ΟΚ από την τρόικα, μέχρι στιγμής) δεν επιλύει σχεδόν κανένα από τα προβλήματα, εκτός ίσως από τη μετατόπιση σε μελλοντικό χρόνο της πολιτικής πίεσης. Είναι προφανές ότι τα μέρη που πρέπει να συμβιβαστούν παροτρύνονται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο οφειλέτης, ειδικά στις περιπτώσεις μικρότερων μονάδων, μπορεί τώρα να εμφανίσει ότι χρωστά σε όποιον επιθυμεί. Το αποτέλεσμα θα είναι το τριπλό κρατικό συμφέρον (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες) να υποψιάζεται ότι η άλλη πλευρά έχει διαμορφώσει κατάλληλη πλειοψηφία εις βάρος του για να αποφεύγει τον συμβιβασμό προσφεύγοντας στην κρίση των δικαστηρίων. Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση, ο οφειλέτης θα κάνει το ίδιο, μεγαλώνοντας την ατελείωτη ουρά υποθέσεων του νόμου Κατσέλη και διαιωνίζοντας το πρόβλημα.
Το δεύτερο συντηρούμενο αδιέξοδο αφορά τη φαρμακευτική δαπάνη, η οποία θα παραμείνει τεχνητά συμπιεσμένη, αφού οι εταιρείες είναι υποχρεωμένες να επιστρέφουν οποιοδήποτε ποσό ξεπερνά εκείνο που κυβέρνηση και τρόικα κρίνουν ότι ταιριάζει στον δημοσιονομικό στόχο.
Στο μεταξύ, όμως, γιατροί και νοσοκομεία συνεχίζουν να γράφουν φάρμακα χωρίς περιορισμό, με αποτέλεσμα η δημόσια δαπάνη να μένει σταθερή (γύρω στα 2 δισ.) αλλά οι υποχρεωτικές επιστροφές να φθάσουν το 40% ή 755 εκατ. ευρώ. Δεν πειράζει θα πουν κάποιοι, ας πληρώνουν οι «πλούσιες» εταιρείες, με πρώτη την ηγεσία του υπουργείου, που δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται ούτε για τις επενδύσεις που δεν γίνονται ούτε για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι δουλειές 86.000 ανθρώπων στον ιδιωτικό τομέα, ενώ μάλιστα το υπουργείο με νέα μέτρα «απαγορεύει» τα φάρμακα νέου τύπου.
Είναι προφανές ότι, κάτω από τα μεγάλα θέματα της δήθεν συμφωνίας, η κυβέρνηση σκάβει τον λάκκο οικονομίας και κοινωνίας με την ελπίδα ότι θα πέσει μέσα η αντιπολίτευση και όχι η ίδια. Και μετά θα λέμε πως «φταίνε τα μνημόνια»!