Η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση αναζήτησης εχθρών, συνωμοσιών, μαχών, αντιπερισπασμών, εξεταστικών επιτροπών, δικών, σκανδάλων του παρελθόντος, επιχειρημάτων και γενικώς κάθε «βαβούρας» που θα μπορούσε να τη βοηθήσει να ξεφύγει από την πραγματικότητα, να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης σε διαφορετικές κατευθύνσεις, να θολώσει τα νερά, να διχάσει τους πολίτες, μήπως και συσπειρώσει κάποιους από τους δικούς της. Δεν της βγαίνουν οι αυταπάτες, διαψεύδονται καθημερινά οι υποσχέσεις και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών, την πιέζουν οι δανειστές, η επίσημη οικονομία βυθίζεται, η «μαύρη» ανθεί, στον Σύριζα επικρατούν ανησυχία και αναβρασμός. Πρόκειται για περίοδο κατήφειας, από εκείνες που σκεπάζουν μία κυβέρνηση σε κρίση, όταν την παίρνει η «κάτω βόλτα» και προσπαθεί απεγνωσμένα να συνέλθει, αλλά τίποτα δεν της πάει καλά.
Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση είναι ταυτόχρονα όμηρος της ιδεοληψίας της, της επιθετικής ρητορικής της και της ανικανότητάς της, γεγονός που εξουδετερώνει, ως αναξιόπιστη και σπασμωδική, κάθε προσπάθεια αντίδρασης. Οταν ο Ν. Τόσκας θεωρεί εγκάθετους της «διαπλοκής» τους αναρχοαυτόνομους που επιτέθηκαν στα γραφεία του Σύριζα στην πλατεία Κουμουνδούρου, ο Χρ. Σπίρτζης δηλώνει ότι οργανωμένα συμφέροντα βρίσκονται πίσω από τους «μπαχαλάκηδες» που σπάνε τα επικυρωτικά μηχανήματα σε μετρό, λεωφορεία και τρόλεϊ, ο Π. Σκουρλέτης χαρακτηρίζει «παιχνίδι με στημένη τράπουλα» τον διαγωνισμό πώλησης μέρους της ΔΕΗ (αφού ο ίδιος έχει συμβάλει στην απαξίωσή της), αλλά θα ψηφίσει τον σχετικό νόμο, και όλοι μαζί, Δ. Τζανακόπουλος, Ιω. Δραγασάκης, Ν. Παππάς, Στ. Κοντονής, Μαξίμου και διάφοροι άλλοι, ανακαλύπτουν συνωμοσίες στη δηλώσεις Σημίτη ή στις συναντήσεις Μητσοτάκη – Γεννηματά και επιτίθενται πάλι στον Στουρνάρα, σημαίνει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πιαστεί από… «τα μαλλιά» της.
Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση δεν αισθάνεται καλά, παραπαίει, προσπαθεί να βρει στηρίγματα σε έναν κόσμο που έχει κάνει το παν να γαλουχήσει με ενέσεις ψευδαισθήσεων και καλλιέργεια ακραίας ασυδοσίας, αλλά τώρα βλέπει ότι στρέφεται εναντίον της. Δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει «προφίλ» και απευθύνεται πάλι σε όσους νομίζουν ότι η εποχή που «έβρεχε λεφτά» είναι δυνατόν να ξαναγυρίσει, που πιστεύουν ότι μας «ψεκάζουν», που ερμηνεύουν την «Αριστερά» ως ιδεολογία του «δεν έχω υποχρεώσεις», «δεν πληρώνω», «καταστρέφω», «λεηλατώ», «διορίζομαι», «δεν αξιολογούμαι», «πληρώνομαι για να κάθομαι» και εκείνοι που λένε τα αντίθετα βλέπουν τους κινδύνους και προειδοποιούν είναι εχθροί. Αυτούς τους πρώτους θέλει πίσω η κυβέρνηση, γιατί με αυτούς πορεύθηκε και νιώθει καλά μαζί τους. Αλλωστε, είναι πλέον πολύ αργά να αλλάξει (ακόμη και αν το ήθελε και αν μπορούσε) για να προσελκύσει τους άλλους.
Το δυστύχημα είναι ότι, καθώς τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και οι οικονομικοί δείκτες χειροτερεύουν, το Μαξίμου και οι περί αυτό χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τον διχαστικό λόγο.