Ο καλόπιστος παρατηρητής δυσκολεύεται να κατανοήσει τη στρατηγική της κυβέρνησης. Κάθε μέρα που περνά, η οικονομία διολισθαίνει προς ένα όλο και πιο δύσκολο περιβάλλον. Οι καταθέσεις αποσύρονται, η κατανάλωση μειώνεται, η ανεργία αυξάνεται, τα κρατικά έσοδα θα πληγούν, οι τράπεζες απειλούνται.
Ολοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικής αφετηρίας, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Ακόμη και οι δύο κατ’ εξοχήν αρμόδιοι υπουργοί –που τυγχάνει να είναι από τους πιο σοβαρούς που διαθέτει η κυβέρνηση –το έχουν επισημάνει ευθέως από τις… αρχές Φεβρουαρίου. Ο μεν Ευκλείδης Τσακαλώτος εκτίμησε ότι «αν πάμε Μάιο – Ιούνιο, καήκαμε», ο δε αναπληρωτής του, Γιώργος Χουλιαράκης, είχε υπογραμμίσει ότι είναι καλύτερα να κλείσει τώρα η συμφωνία, παρά σε πέντε μήνες, ακόμη και αν τότε θα είναι καλύτεροι οι όροι.
Κι όμως, παρά την καταστροφική προοπτική που κάνει απειλητικά την εμφάνισή της στον ορίζοντα, κάποιοι επιλέγουν την καθυστέρηση εμμένοντας στη διασφάλιση αμφιβόλου αξίας δικαιωμάτων, πρωτίστως για να προστατεύσουν την εκλογική τους πελατεία στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, εναντιώνονται στις αποκρατικοποιήσεις και τιμωρούν τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή αυτούς που δημιουργούν πλούτο. Οσο για το επιχείρημα περί κοινωνικής δικαιοσύνης, ακόμη και αν πηγάζει από ειλικρινείς προθέσεις, όπως όντως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις, στην πράξη καταλήγει εις βάρος αυτών στο όνομα των οποίων προβάλλεται. Για να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου πρέπει πρώτα να παραχθεί.
Η υψηλή φορολογία στους έχοντες και κατέχοντες τους οδηγεί είτε να κλείνουν επιχειρήσεις, είτε να μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Αλλωστε, οι ικανότεροι είναι αυτοί που μπορούν να φύγουν πιο εύκολα. Και το κάνουν. Τα καλύτερα μυαλά φεύγουν. Είναι αυτοί που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα δημιουργούσαν την ανάπτυξη. Είτε αρέσει είτε όχι, μόνο αυτοί είναι σε θέση να το κάνουν. Παρά τις εμμονές κάποιων, η εμπειρία έχει δείξει ότι το κράτος δεν είναι ο καλύτερος δημιουργός πλούτου.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι πώς αυτοί οι άνθρωποι δεν θα φύγουν, και πώς αυτοί που έχουν ήδη φύγει, θα επιστρέψουν. Η απάντηση δεν είναι η παρεμπόδιση της επιχειρηματικότητας, η δαιμονοποίηση του κέρδους και η υπερφορολόγηση. Θα έπρεπε οι έχοντες να φορολογούνται περισσότερο; Ισως. Είναι μια ιδεολογική συζήτηση, την οποία όμως στη σημερινή συγκυρία δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε. Δεν μπορεί η λύση να είναι η φτωχοποίηση όλων. Να φύγουν οι έχοντες, να χάσουν όσα έχουν και οι λιγότερο έχοντες, και να είναι όλοι ίσοι, στη φτώχεια και στην απόγνωσή τους. Προτεραιότητα πρέπει να είναι η δημιουργία πλούτου, κυρίως μέσω των ιδιωτικών επενδύσεων, εγχώριων και ξένων, και αφού ξεπερασθούν οι κίνδυνοι και εισέλθει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης, συζητάμε την όποια αναδιανομή.
Πρώτα να μεγαλώσει η πίτα, και μετά να δούμε πώς θα τη μοιράσουμε. Οχι το αντίστροφο.